නොනිමි🌷✅

46

>> 8 Months Later

ෆෝන් එකේ ගැලරියේ උඩ පහල ගිය මම ඒ ගැලරියේ පිරෙන්නම තියන ඒ කෝපි පාට ඇස් දිහා බලාගෙන හිටියා.. මාස හතක් තිස්සේ මම ඒ ඇස් වල හුරු පුරුදු බවට හේතු හෙව්වා..

ඒක මහ ගුප්ත වේදනාවක්.. මනුස්සයෙක්ට දරාගන්න බැරි තරමේ හරිම ගුප්ත වේදනාවක්.. ඉතින් ඒ තරම් බැඳීමක් තියන මනුස්සයෙක්ගේ හැම මතකයක් ම එකතු වුණ ඒ ෆොටෝ දිහා මම බලාගෙන හිටියා..

ඒ ඇස් කැමරාවට වඩා මගේ ඇස් අස්සේ ගිලිලා තියන අපූරුව ළඟ පෑරිලා යන හදවත හේතු කිව්වා.. ඒත් ඒක වෙන්න පුළුවන් ද.. පිරිමියෙක්ට තවත් පිරිමියෙක්ට ආදරේ කරන්න පුළුවන් ද.. මම හැමවෙලාවකම කල්පනා කලා..

ඒක හරි අමුතුයි..

මම හැම වෙලේම මට ම කියා ගත්තා..

ඒත් ඇයි..

කවුරුත්ම ඒ ගැන කතා නොකරනකොට මට මහ අමුත්තක් දැනුනා.. ඒත් තවදුරටත් කාගෙන්වත් ප්‍රශ්න කරන එක මම නතර කලා.. මට පුරුදු මගේ ගෙදර අඹ ගහේ හෙවනට වෙන්න තියන බෙන්ච් එකෙන් වාඩි වෙලා ඉන්න මම අතේ තිබ්බ ෆෝන් එකේ ස්ක්‍රින් එක ඕෆ් කරලා පැත්තකින් තිබ්බා..

ගේ ඇතුලේ ඉදන් අතේ උන්ඩි කරගෙන ආපු බෙහෙත් අහුර තාප්පෙ අයිනට විසික් කරපු මම වතුර වීදුරුව එක හුස්මට බීලා දැන්මා.. අමතක මතකයක් මේ පෙත්තකට දියාරු වෙනවා නම් ඒකේ කිසිම තාත්වික හැඟීමක් නෑ කියලා මට මතක් වුණා..

ඩොක්ටර් නම් කියන්නේ මට තියෙන්නේ Dissociative amnesia තත්වයක් කියලා.. ලොකු ශොක් එකක් එක්ක ඒකට හේතු වුණ Memory loss එකක්.. ඒත් ඒක තාවකාලිකද සදාකාලිකද කියන්න මම දන්නේ නෑ.. ඒත් ඩොක්ටර් ගෙ මතේට අනුව නම් මම ඒක බලෙන් මතක් කරන්න හදන එකෙන් මගෙ brain එකේ සෛල වලට Damage වෙන්න තියන ඉඩ වැඩී..