නොනිමි🌷✅

47

<< 2024

𝗧/𝗽𝗼𝘃

කවුරු හරි මගෙන් ඇහුවොත් මම ආසම නැති තැන මොකක්ද කියලා මම කියන්නේ ඒ හොස්පිල් එක කියලා.. මොකද එතනදි අපේ ඇස් වලට උරුම වුණේ කඳුළු විතරක් නිසා.. ඒක සතුටට වෙන්න පුළුවන්, දුකට වෙන්න පුළුවන්.. ඒත් මම කඳුළු වලට වෛර කලා..

හැම දේකට ම වඩා ඒ තරු ඇස් වලින් වැටෙන කඳුළු බිංදු වලට මම මහ හුඟක් වෛර කලා.. අන්තිම වතාවට ඒ කාමරේ ඇද ළඟින් එනකොට ඒ කටහඬ අහන්න මට දහස් වතාවක් හිතුණා.. හුළඟ කපාගෙන වලාකුළු මැදින් ආව ගුවන් යානයෙන් ම ආපහු ගිහින් ඒ උණුහුමට ගුලි වෙන්න මට මේ ගෙවිලා ගිය හැම තත්පරේකම හිතුණා..

හොස්පිල් එකේ ඇදට වෙලා ඉවර වෙන්න ඉවර වෙන්න දෙන සේලයින් බෝතලේ දිහා බලාගෙන මම ජීවිතේ අන්තෙටම කල කිරුණා.. දවසින් දවස උඟුර ට දාන පුංචි පුංචි බට වලින් වේදනාවක් දැනෙනකොට ඒ වේදනාවට වඩා දහ ගුණේකින් මගෙ හදවත පිච්චිලා ගිහින් ඒ පිලිස්සුම් තුවාල වල වේදනාව දැනුනා..

මනුස්සයෙක්ට ආදරේ කරන්න පුරුදු කලාට මොකද ඒ ආදරේ අත්හැරලා එන්න හිත හයිය කර ගත්ත මම අද දහස් වතාවක් පසු තැවුණා.. ජීවත් වේවි ද කියන පොඩිම බලාපොරොත්තුවක් වත් මගේ ජීවිතේට නොතිබුණ තැන මම පොරොන්දු දුන්නා.. මම ම මගේ වචන ළඟ පණ පිටින් මිය ගියා.. මම ම කිව්වට පොරොන්දු තියෙන්නේ රකින්න කියලා එන්න එන්නම දුර්වල වෙන පෙනහළු ළඟ මගෙ පොරොන්දුව මියදිලා ගියා..

හුස්ම ගන්න අමාරු වෙන හැම වෙලාවක ම මට දෙනුවන්ගේ මූණ මැවිලා පෙනුනා.. එයා අඬනවා ඇති.. එයා මන් එනකම් බලාගෙන ඉන්නවා ඇති.. සමහරවිට නොකියම ආපු එකට මා එක්ක තරහා වෙලා ඇති..
එයා දකින්න ඇතිද.. එයාගෙ දම්පාට පොතේ අඟට වෙන්න ලියවුන මගේ සටහන එයා කියවල ඇතිද.. මම සෑහෙන දේවල් හිතුවා..