Surprise

Cristy

Pinipilit ni Cristy na mag-isip ng ibang mga bagay, pero tanging ang parating na kamatayan lamang ang nasa isip nya. Totoo nga ba na malapit na ang kanyang araw? Marahil totoo nga, sabay tingin sa kanyang sarili sa hawak na salamin. Ang dating mala baby face na ganda ay halos natutunaw na.

Ibinaba ni Cristy ang hawak na salamin. Nakaka depress lamang lalo ang paggamit nya dito. Ano pang saysay na mag ayos sya. Earlier ay dumaan ang kanyang nobyo upang makipag hiwalay sa kanya. Kahit na tinakot ito ng kanilang pamilya na kukunin ang mga investment at stock nito sa kanyang company, ay hindi ito nagpatinag. Nais daw nito'ng magkaroon ng isang buhay na may future! Which is wala kay Cristy.

Hindi nakakamangha ang mga tao. Magaling itong mangako na halos gagawin ang lahat, pero sa huli ay bibigay din pala kapag naharap sa isang napaka-panget na realidad.

Ang dating mundo ni Cristy ay tila bumabaligtad. Ang lahat ng liwanag na nasa kanya ay hinihigop ng isang black whole. Unti-unti ay pumapangit at nagiging walang lasa ang lahat ng bagay. Ito na marahil ang tinatawag na depression? Oo, narerealize ito ni Cristy pero hindi nya ito magawang labanan.

Ganito pala ang pakiramdam? Nang mawalan ng pag-asa.

Pero hindi kaya maaga pa naman, para mag-isip ng ganito?

Nagsimulang mag lakad si Cristy nang parang isang zombie. May ilang mga pasyente na tumatawag sa kanya pero hindi nya ito pinapansin. Nasa impluwensya sya ng isang malaking vacum at hinihigop nito ang lahat.

Si Cristy ay nasa isang matinding kasakitan pero sya ay manhid. Ramdam nya ang lamig ng sahig sa bawat ng kanyang mga naked feet. She feels like she's incased in ice.

Umakyat sya taking the stairs. Iniwasan nya ang elevator. She is feeling claustrophobic, no it wasnt the real reason.

The real reason was, tanging ang stair lang ang daan patungo sa top floor.

Cristy exited mula sa isang blue metal door. Sinalubong sya ng init ng araw at polluted na hangin. Why was her nose so sensetive? Lumpatid sya sa edge, tanging mga steel railing na hanggang dibdib lamang nya ang pagitan sa kawalan. Kaunting effort lamang at makakarating sya sa other side. Saglit na palutang-lutang lamang sa hangit at maaring kaunting sakit. Pagkatapos noon ay kawalan na, freedom sa lahat ng bagay. Eternal slumber.

Itinaas ni Cristy ang kanang paa at isusunod na ang isa pa. Kaunting effort lang at lalaya na tayo!

Hindi na kailangan ni Cristy na maranasan pang unti-unting kainin ng kanyang sakit. Wala nang chemo na darating! Hindi na darating ang oras na makikita nya ang kanyang sarili na walang buhok dahil sa side effects nito.

Hindi na nya makikita ang kanyang sarili na unti-unting pumapangit sa salamin.

At ang higit sa lahat, wala nang sakit na mararamdaman!

Kaliwang paa naman ang kanyang isinampa. Ngayon ay naka-level na ang metal fence sa kanyang tiyan, ang kanyang parte na dahilan nang lahat.

'Stomach cancer, hindi mo ako makukuha ng buo!' sigaw ni Cristy sa kanyang isipan.

Kaunting effort na lang talaga. Nanginginig si Cristy, pero itinaas nya on both sides ang kamay na parang nasa Titanic. Sumabay ang malakas na ihip ng hangin sa kanyang likuran.

'Sige lang tulungan mo ako' sabi ni Cristy sa hangin

Final effort na!

Yumuko sya at kita nya na walang tao sa kanyang babagsakan. She started angling herself.

This is it! Nawala na sa pagkatapak ang kanyang dalawang paa. Muling umihip ng malakas ang hangin sa kanyang likuran. Ipinikit ni Cristy ang kanyang mata.

.......

...
..

Pero hindi sya lumipad sa hanging dahil may mga kamay na yumakap sa kanyang likuran at pinigilan sya.

To be continued....