ဆေးရုံကုတင်ပေါ် မှာ မလှုပ်မယှက်ရှိနေတဲ့ ဘေဘီ့နှုတ်ခမ်းပါးတွေဟာခြောက်သွေ့လို့နေသည်။
နှလုံးခုန်သံတိုးတိုးလေးက ဘေဘီအသက်ရှိနေသေးကြောင်းပြသည့် တစ်ခုထဲသောသက်သေ။
လက်ဖောင်းဖောင်းတွေကိုမလွတ်တမ်းဆုပ်ကိုင်ထားမိသည်။
ငိုရလွန်းလို့မျက်ရည်တွေလဲကုန်ခမ်းသွားသည်ထင်ပါရဲ့။
"မမ"
ငယ်က တံခါးဝမှာကျုံ့ကျုံ့လေးရပ်နေရှာတော့ သူအားတင်းပြုံးပြလိုက်သည်။
"ဝင်လာလေ ငယ်"
အပြစ်လုပ်ထားသူတစ်ယောက်လိုငယ်က သူ့ဘေးနားခေါင်းလေးငုံ့ပြီးရောက်လာသည်။
"ဟွန်း ခွဲစိတ်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီ"
"ကောင်းတာပေါ့ ငယ်ရ
ဘာမှမတွေးနဲ့.... နေကောင်းအောင်သာနေနော်"
"ဟွန်း တောင်းပန်ပါတယ်"
"ရပါတယ်..... ဖြစ်ရမယ့်ကံပါလာလို့ပဲပေါ့
ပြီးတော့ ဘေဘီကနေကောင်းလာမှာပါ ဟွန်းရ
သူ မမကိုမထားခဲ့ပါဘူး"
ဘေဘီက ကိုမာဝင်သွားကာသတိရလာဖို့ရာခိုင်နှုန်းကနဲသည်ဟုပြောသော်ငြား သူတစ်ယောက်ကတော့ ဘေဘီ့ကိုယုံကြည်ရမည်။
ငယ်က သူ့ကိုရီဝေဝေကြည့်ပြီးဖျော့တော့စွာပြုံးသည်။
"မမ သူ့ကိုအရမ်းချစ်တာပဲလားဟင်"
"အင်း.... အရာအားလုံးထက်ပိုပြီးတော့...."
"ထင်ပါတယ်"
ဝန်ယောင်းက လူကဲခတ်အရမ်းမတော်သလို အရမ်းလဲညံ့မနေပါ။
ထို့ကြောင့် ငယ့်ဆီမှာစိတ်သက်သာရာရမှုတစ်ခုခုကိုသူမြင်နေရသည်။
ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရရင်......
"ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရရင် မမအန္တရာယ်ကင်းလို့တော်ပါသေးတယ်
အစ်မယူဂျင်းအတွက် စိတ်မကောင်းပေမယ့်"
ငယ့်အမှောင်ဘက်ခြမ်းဟာ ရေးတေးတေးလေးပေါ်လာသည်။
ငယ့်ဆီမှာ ဘေဘီ့အတွက်အားနာမှုရယ်လို့စိုးစဥ်းမျှမမြင်မိ။
စိတ်အလိုမကျစွာ မျက်နာလွှဲလိုက်သည်။
