soulmate 2023

ten

"yani..." kendime ne için kızayım? hakkım yokken seni bu kadar yıprattığım için mi, benim için mükemmel olmana rağmen önce kendime ve sonra sana yalan söylediğim için mi, yoksa... "b-beni hiç sevmemiş miydin?" titreyen dudaklarından duyabildiğim, zar zor çıkarttığın birkaç kelime, bir de tüm kemiklerimi acımasızca ezerek toz edecek bir ses tonu. tek görebildiğim, yeniden göz yaşlarına boğularak kendinden geçen bir sen. tek bildiğim ise bütün bunların yaşanmasının, acı çekmenin sebebinin ben olduğum.

"seni... seni incitmeyi hiç istemedim."

"saçmalık! benimle oynamak istedin, diğer herkesin yaptığı gibi!" sesi çatladı. karşılıklı olarak gardlarımızı düşürüyor ve birbirimize en savunmasız olduğumuz şu anları gösteriyorduk. sesini yükselttiğinde irkildim.

ne söylemem gerektiğini bilemedim.

göz yaşlarım seninkiler kadar acı olmasa da yaktı tenimi, elimin tersiyle hızla sildim onları.

seni teselli etmeye hakkım yoktu, seni incitmeyi hiç istememiştim fakat incitmiştim. bu sarışın çocuğu nasıl da böylesine üzdüğümü fark edememiştim.

yüzü giderek kızarıyor, duruşu giderek kambur bir pozisyon alıyor ve irislerim, geçmişten tanıdık olduğum bir parça manzaranın tekrar gerçekleşmesini fark etmem ile giderek büyüyordu.

öksürmeye başladı, üstündeki formanın göğsünü kavradı, parmakları arasındaki kumaşı sıkıştırdı. şu anda karşı karşıya olduğum durumun neye işaret ettiğini iyi biliyordum.

fakat kıpırdayamıyordum.

anılar,

tıpkı bir şimşek çakması gibi parlak bir şekilde zihnimde belirdi, gaddar bir tutumda kükreyerek başımı döndürdü.

göz yaşlarım hızını kesmeden çeneme süzülmeye devam ederken taehyun'un ismini haykırdım. ama bu işleri daha da kötüleştirdi. pençesinde olduğum korku beni her zamankinden daha çok gerdi. zihnimi toplayamıyor, ağzımı açamıyor ve ben, en olmaması gereken anda sizi avlayan panik ataklardan birini geçiriyordum. aklımı kaçırmanın eşiğindeydim.

denediğim son şeyin onun yakasını gevşetmek ve astım cihazını bulmak olduğunu hatırlıyorum.