soulmate 2023

fifteen

sadece ben, sen ve yıldızlar vardı.

rüzgar ve hindiba gibi.

deniz ve kum gibi.

bıçak ve çatal gibi.

bacaklarının arasında oturuyordum, sırtım göğsüne yaslıydı. sıcak nefeslerinin ritmini yakından takip edebiliyor, kalp atışlarını tenimde hissediyordum.

kollarını belime dolamıştın. gönderdiğin son mesajda söz verdiğin gibi, ince parmakların karnımda hafif daireler çizerek tişörtümün üzerinden belimi okşuyordu. her ne zaman belimi okşasan ne kadar sinir bozucu olduğuna dair şikayet ederdim fakat buna rağmen, bunu yapmanı seviyordum. beni sıcak ve güvende hissettiriyordu. sanki her şey yoluna girecekmiş gibi...

huzurumu yalnızca senin yamacında bulabiliyordum.

"konuş." dedin, sesin her zamankinden daha derindi. nefesinin neredeyse kulağıma sürtünmesiyle sırtımdan aşağı akan ürpertiyi hissettim, bu iyiydi. hatta bir tanesi bacaklarıma hafif sancılar göndermiş, dizlerimi karıncalandırmıştı.

"konuşmamıza gerek olmadığını söylemiştin." kaşlarımı çattım.

"yalan söyledim." ses tonun sakindi. "çok şey yaşandı, söyleyecek bir şeyinin olması lazım." dedin. muhtemelen fikrimi duymak, yaşananları bir de benim gözümden öğrenmek istiyordun.

"b-ben özür dilerim." çok şey yaşanmıştı, içlerinden yalnızca bir tanesi o an aklımda kusursuz bir şekilde canlanabildi.

"ne için?" diye sordun.

"seni ağlattığım için. kai'nin krizi-" kendi cümlemi tamamlayamadığım için sözümü kestim. boğazıma büyük bir yumru yerleştiği nice anlardan birisi...

"kendince sebeplerin var, sorun değil. en azından o iyi-"

"o iyi falan değil. biliyorsun, öyle değil." neredeyse bağırmıştım.

kızgındım.

kızgındım çünkü olmaman gereken derecede sakin görünüyordun. kafamı karıştırıyor, bunalmama sebep oluyordun ve hissettiğim en salt duyguları defalarca kez yeşertmem için beni zorluyordun, çünkü...

diğer herkesin yaptığı gibi
benden nefret etmeli,

bana bağırmalı,

suçu bende aramalı ve,

kendimi açıklamama izin vermemeliydin.

ama yapmadın.

beni kendine daha çok aşık ettin.