Ölümsüzler Okulu

-DAHA GÜZEL-

Gökyüzünün güzelliği uykumu getirirken gözlerimi yumdum. Yanımda bir hareketlenme hissetsem de açmadım. Saçlarımda hissettiğim elle daha da rahatlarken sesini duydum.

★

"Güzelim, hadi konuş lütfen."

Başımı iki yana salladım ve bakışlarımı boş odada gezdirdim. Su Ömer'i yemekhaneye götürmştü. Ömer bu durumun kendi suçu olduğunu düşünüyordu. Ama onun yüzünden değildi...

Her kese inat edip kendimi oraya kilitlemeseydim bu olmazdı.

Kaan biraz daha yanıma geldi. Elini saçlarıma götürüp okşadı.

"Lütfen, Leylam. Gözünü seveyim konuş."

Derin bir nefes aldım. Sehpanın üzerinde duran kağıt kalemi aldım elime. Yazıp ona tuttum okuması için.

'Olmuyor, Kaan. Yapamıyorum..'

Derin bir nefes aldı. Sabrı tükeniyordu. Eminim. Bu zaman tekrar kağıda yazmaya başladım. Sabrı tükendiyse, gitmesini yazacaktım. Bir anda elimi tuttu. Ona baktım. Yüzü yakınımdaydı. Gözlerinin en derinine baktım.

"Sakın. Sakın bir daha böyle bir şey düşünme, Leyla."

Sesinde hafif bir sinir vardı. Fazla zorlamamak adına başımı salladım. Bakışlarıyla odayı taradı. En sonunda yemek yediğim tepsiyi alıp ayağa kalktı.

"Yemeğini alıp geliyorum. Sen dinlen."

Kafamla onayladım. Kapıyı açıp dışarı çıktı. Bir süre beni izledi. Ardından kapıyı kapatıp gitti.

Kendimi yatağa bıraktım. Gerçekten anlamadığım şeyler dönüyordu. Sesimin gitmesi de sebebini bilmediğim bu şeyler yüzdendi. Buna koşulsuz inanıyordum...

Kolyeye dokundum. Larisa'nın gölgeli bedeni önümde belirdi. Gelip yanımda oturdu. Eliyle saçlarımı okşamaya başladı. Gözlerim kendiliğinden kapandı.

Her şeyi biliyordu. Çünkü kendimi odaya kapattığımda yanımdaydı. Aynı zamanda Ömer ağlayarak özür dilediğinde odanın kenarından bakıyordu. Ağlayarak...

Bazen düşünmeden edemiyordum. Larisa beni nereden tanıyordu? Onun için ben neydim? Bana neden bu kadar çok değer veriyordu?

En önemlisi ise, neden onun yanında olduğumda, normalden daha rahattım?

Bu sorular kafamda dolaşırken onun sesini duydum.

"İyi misin?"

Gözlerimi açtım. Başımı salladım.

"Araştırmalarım devam ediyor. Yakın zamanda konuşacaksın, biliyorum, hissediyorum."

Gülümsedim. Benim için araştırmalar bile yapıyordu...

Kağıdı yazıp ona tuttum.

'Bunu yapmak zorunda değilsin, Larisa...'

"Zorundayım. Olmasam bile, senin için her şeyi yaparım, Leylam."

Kağıdı okumadan cevap verdiğinde şaşırdım. Şaşkın bakışlarımı gördüğünden olmalı, yüzünde bir gülümseme belirdi.

"Zihin okuya bildiğimi söylememişim sanırım..."

Bakışlarım daha da şaşkın bir hal aldı. Bunu bilmiyordum. Hatta tahmin bile edemezdim.

Kapı gıcırdadığında kolyemi kıyafetimin içine saldım. Kaan elinde tepsiyle kapıyı itiyordu. Ayağa kalkıp kapıyı açtım rahat geçmesi için.