Yeni hayatını keşfeden, deniz kızı Leyla..
Ona yardım eden, koruyup kollayan arkadaşları...
Ortada bir melez varken, geleceği bilinmeyen, ölümsüzlerle dolu bir okul..
Her şey Leyla'nın Ölümsüzler Okuluna gelmesiyle başlamıştı..
Sanki yeniden doğmuş gibi hissediyorum. Hiç bir şey hatırlayamıyorum. Ne oldu bana? Ya da daha doğrusu.. Kimim ben?
Neden hiç bir şey hatırlamıyorum? Neden her yer karanlık? Peki ben... Neden konuşamıyorum?
Cidden konuşamıyorum. Sesim çıkmıyor! Tek başınayım. Nerede olduğumu bilmeden... Kim olduğumu bilmeden...
Etrafıma bakındım. Orman gibi bir yerdeydim? Etrafımda bir sürü ağaç vardı. Başımdan gözüme doğru bir acı hissettim. İstemsizce elimi kafama attım. Elime gelen sıcaklıkla dona kaldım. Kan..? Başım kanıyordu.. Telaşla ayağa kalktım. Ama aniden kalkmamla başım dönmeye başladı. Elimi rastgele salladım. Yanımda hissettiğim ağaca tutundum.
Baş dönmem az da olsa geçince etrafıma daha net bakmaya çalıştım. Ama karanlık görmeme engel oluyordu. Hatırlamaya çalışıyordum. Fakat zihnim bomboştu. Gök yüzüne baktım. Dolunay.. Tek ışık kaynağı..
Üstüme baktım. Pantolon ve uzun kollu boğazlı bir kazak giymiştim. Pantolonun ceplerine baktım. Yalnızca bir anahtar ve bir kart vardı. Karta dikkatlice bakınca bunun bir kimlik olduğunu anladım. Ayın yansıttığı ışıkla daha dikkatli baktım üzerindeki resme. Bir resim vardı. Bu ben miydim?
İsim: Leyla Soyisim: Karaca Yaş: 17 Doğum tarihi: 10.04.2006 Annesi:... Babası:... Cinsiyeti: Kız Ve s...
Ben kendim hakkında bu bilgileri daha yeni öğreniyorum. Çok garip hissediyorum şu an.
Ama neden annem ve babamın ismi yazılmamış?
Peki bu anahtar ne ki? Ev? Kasa? Oda? Sandığın falan mı acaba?
Düşüncelerimi duyduğum budak ve yaprak sesleriyle bölmek zorunda kaldım. Düşünmeden sendeleyerek ağacın arkasına saklandım. Konuşamıyordum. Kim olduğunu da soramıyordum haliyle.
Sesler gittikçe yaklaşıyordu. Bense ağacın arkasında durmuş, kimin geldiğine bakıyordum.
Gördüğüm şeyle gözlerimi fal taşı kadar açmış, onu izliyordum. Bi kurt..
Bu gece dolunay vardı. Kurtlar hakkında neredeyse hiç bilgim yoktu. Fakat bana saldıra bileceği ihtimalini düşündükçe korkuma engel olamıyordum. Kurt birden bire benim olduğum tarafa döndü. Hırlamaya başladı. Korkum artarken o bana yaklaşmaya başladı. Ben kalkıp koşmayı düşünsem de kurtların hızlı koşa bildiğini düşündüğüm için bundan vazgeçtim. Ağacın arkasından çıkacağım sırada ayağım takıldı. Lanetler yağdırarak yere düştüm. Tabi kurt beni görmüş ve hızlı ama dikkatli bir şekilde yanıma gelmeye başlamıştı.
Ne yapacağımı bilemeden yerde sürünerek ondan uzaklaşmaya çalışıyordum. Ben uzaklaştıkça o daha çok yaklaşıyordu. Sırtım ağaca yaslandığında ben de durmak zorunda kalmıştım. Kurtun bana doğru geldiğini görünce, kendimi korumak için sol kolumla yüzümü kapattım. Saldıracağını düşünerek gözlerimi de kapattım ve kendimi ölümün kollarına bıraktım.
Dibimde olduğunu sıcak ve derin olan nefeslerinden anlamıştım. Fakat neden saldırmıyordu bana? Cesaretimi toplayarak gözlerimi açtım ve kolumu indirdim. Kurt öylece durmuş bana bakıyordu. Gözlerinin içine bakmaya başladım. Elimi kaldırıp kafasını okşamak için bir hamle yaptım. Her ne kadar korksam da ondan zarar gelmeyeceğini anladım. Saldıracak olsa önceden saldırırdı. Yaklaşıp beni kokladı. Ben de kafasını okşuyordum.
Bir kaç dakika böyle geçti. Ama bir sorun vardı. Ben acıkmaya başlamıştım. Kim bilir kaç saattir yemek yemiyordum.
Aklıma takılan şey sadece yemek değildi. Bir de ailem vardı. Ya da şöyle sorayım. Benim bir ailem var mı?
Hiç bir şey hatırlamıyorum ne de olsa. 'Bir ailem varsa da beni unutmuşlardır çoktan' diye geçirdim içimden. Sahi kalbolduğumu anlayıp ta aramışlar mıydı beni?
Bu düşünceler aklımı kemirirken ayağa kalkmaya çalıştım. Biraz ilerlemek istedim. Ben kalkınca yanımda uyuklamaya başlayan kurt da kalktı. Benimle gelir miydi acaba? Ben bu düşünceyle ilerledim. Bi takım sesler gelince arkamı döndüm. Kurt yanıma gelmişti. Demek ki, yalnız bırakmayacaktı beni. Mutlu olmuştum.
Ben yürürken kurt önüme geçmişti. 'Beni takip et' dercesine kafasını oynattığında, yanına gittim. O önde ben arkada gidiyorduk. Bir kaç dakika yürüdükten sonra geldiğimiz yeri görünce gözlerime inanamadım. Bir göle gelmiştik. Ay ışığının aydınlattığı sular öylesine güzeldi ki..
Kurt suya doğru adımladı. Ben de onun yanına gittim. Suya girmedi. Fakat bana öyle baktı ki, sanki 'suya gir' dercesine. Ben de kafamı olumsuz anlamda sağa sola salladım. Giremezdim suya, ıslanırdım. Şayet giyecek kıyafetim ya da ısınacak bir evim yoktu. Hem yüzme de bilmiyordum. Boğula bilirdim.
Kurt ısrar ediyordu bakmaya. Ben yüzümü döndürüp gidecekken, pantolonumun ucundan tuttu ve beni çekmeye başladı. Ben ne olduğunu anlamadan kendimi suda buldum. İlk çırpınmaya başladım. Fakat nafile.
Sonradan fark ettiğim şeyle dumura uğradım resmen. Nefesimi tuttuğum için şişirdiğim yanaklarım gittikçe boşalmaya başlamıştı. Dayanamayıp nefesimi bıraktım. Ama boğulmuyordum. 'Nasıl?' içimde yankılanan bu soruya yanıt bulmak zordu. Suda nefes ala biliyordum. Bu nasıl mümkün ola bilir?
Bir kaç dakika öylece durmuştum. Anlamaya çalışıyordum olan biteni. Sorularım git gide artıyordu. Sorular arttıkça cevaplar azalıyordu. Aklıma kafamdaki yara geldi. Elimi başıma attım. Ama yara..
Yara yoktu. Başım sapasağlam olmuştu. Mucizevi bir şekilde iyileşmişti. Ama nasıl? Kıyafetlerime baktım. Çamur lekeleri gitmişti. Tam sudan çıkacakken durdum. Etrafımda ışıklar yanmaya başladı. Mavi renkte olan bu parıltılar giderek artıyordu. Gözlerimi güçlü ışıktan dolayı kapatmak zorunda kaldım.
Saniyeler sonra ışıklar gittiğinde gözlerimi açtım. Etrafıma bakındım. Hiç bir şey yoktu. Üstüme baktım. İçimden sadece bir cümle geçiyordu...
'NASIL OLDU BU?'
***
Yeni kurgumla hepinize merhaba. İlk önceden açıklayayım,(bu kısmı okuyan olursa diye) bu kurguda her şey benim kafamın ürünüdür. Yani burada okuyacaklarınız ilgili 'öyle şey mi olur' diye düşüne bilirsiniz.
