Ölümsüzler Okulu

-GÜZELİM-

Birden bakışları beni buldu. Gülümseyerek kaşlarını kaldırdı. Onu izlediğimi o zaman farkettim. Bana ne oluyordu böyle? Kendime gelmeliydim.

★

"Naber?"

Başımı kaldırıp arkama döndüm. Ömer çantasını yere bırakarak kendini yatağa attı.

"İyidir, senden?"

Gözlerini kapatıp derin, sesli bir nefes aldı. Yorulduğu belliydi.

"Yorgunum. Cemil hoca çok çalıştırdı bizi."

Cemil hocayı daha yeni yeni görmüştüm. İri yapılı, sert görünümlü biriydi. Onun yüzünü görüp yol değiştiren çok ölümsüz gördüm. Derslerde de pek sıkı çalıştırırdı çocukları.

"Belli. Her an ölecek gibisin. Ama ölümsüzsün."

"İnan ben bunu hiç düşünmemiştim, Leylacığım. Çok sağol."

"Rica ederim, Ömerciğim."

Önüme döndüm. Benim de birazcık dersim kalmıştı zaten. Onu bitirdikten sonra da sahile inecektim. Hem temiz hava almak, hem de gizemleri çözmek, çıkış yolu bulmak için.

Uzun sessizliğin ardından derslerimi bitirdim. Ayağa kalktığımda kapı çaldı. Gidip açtım.

"Lia, nerelerdeydin? Seni aradım bütün gün."

"Ayyy... Özür dilerim, Leyla. Bizimkilerle biraz sohbet edip manikür falan yapıyorduk da... Dalmışım..."

"Tamam, kız. Üzülme. Gel hadi, geç içeriye."

Lia gülümseyerek içeriye uçtu. Kapıyı kapatıyordum ki, bir ayak buna engel oldu.

"Beni de almayacak mısın içeriye?"

Tanıdık sesi duymamla kapıyı açmam bir oldu. Kaan siyahlar içerisinde önümde duruyordu.

"Kararacak bir günün kaldı mı be, oğlum!"

Ömer yatağında doğrulmuş, ayaklarını yere doğru sallamıştı. Kaan ise beni es geçerek onun yanına ilerledi. Tokalaşıp selamlaştılar. Ben ise şaşkın şaşkın onlardaki bu samimiliğe bakıyordum.

"Unutuldum e mi?"

"Gel kız, sen de. Durma orda öyle."

Ben de hemen yanlarına ilerledim.

"Ee? Gününüz nasıl geçti?"

"İyi sayılır."

Dedim ben. Ömer de beni onayladı ve ekledi.

"Cemil hocanın dersiydi. Gerisini sen düşün."

Kendini tekrar yatağa bıraktı. Kaan gülerek benim yatağıma doğru ilerledi ve oturdu.

"Sende neden iyi sayılır günün?"

"Bilmem ki..."

Gülümsemeye çalıştım. Ama galiba başaramadım. İkisi de bir birlerine baktı. Sonra da aynı anda bana döndüler.

"Ne?"

İkisi de birden ayağa kalkıp üstüme geldi. Ben anlamazken birden kendimi Kaan'ın kucağında buldum. Beni yatağa attı ve gıdıklamaya başladılar.

Gülmekten patlayacaktım.

"Yapmayın! Lia, yardım e- çek şunlar-"

Yorulmuş olacaklar ki, bir anda durdular. İşte o an derin bir nefes aldım.

"Siz benden korkun."

Dedim derin nefeslerimin ardından. Ömer sahte bir şekilde korkarak ellerini havaya kaldırdı.