Katilin Yörüngesi

(5) Asıl Görev Şimdi Başlıyor.

Evet, merhabalar. Nasılsınız? Umarım iyisinizdir. Yeni bölümle sizlerleyim. Benim içime sinen bir bölüm oldu ve umarım sizde seversiniz. Neyse, çok boş yaptım. Hadi bölüme geçelim

Keyifli okumalar dilerim.

Bu kurguda geçen karakterler ve olaylar tamamen hayal unsurudur. Hiçbirinin gerçeklik payı yoktur.

🩶

"Baba!" diye seslendi küçük Elif hayatının erkeği olan babasına. Malikanede ki çalışma odasına doğru küçük küçük adımladı Elif. Alara ismini hiç sevmezdi ama inatla ona Alara demeleri çok can sıkıcıydı. Babasının çalışma odasına girdiğinde dosyalara pür dikkat inceleyen babasına doğru ilerledi. "Gelebilir miyim babacığım?" diye sordu nazik bir sesle. Gelme dese gelmeyecekti çünkü ama babası hiçbir zaman ona git ya da gelme dememişti. Çetin, küçük kızını gördüğünde huzurla gülümsedi.

Hayatta ona iyi gelen iki şeyden bir tanesiydi. Birisi canını verebilecek kadar çok aşık olduğu karısı Damla diğeri ise canını verebileceğim kadar aşık olduğu karısından bir candı. Yani ikinci aşkı.

"Gel benim küçük meleğim." dediğinde küçük Elif hoplaya hoplaya babasına doğru ilerledi. Çetin kızını tek bir hamleyle kucağına aldı. Annesinin tıpatıp olması bu dünyada alabileceği en büyük hediyeydi. Gece gibi siyah saçları, ay gibi beyaz teni ile muhteşem bir uyumdu. Beline kadar gelen saçları örgü halinde toplanmıştı ve bunu kim yaptığını biliyordu. Manevi oğlu Aras yapmıştı bunu. Kızına aşık olduğunu biliyordu ve büyüyünce gözü kapalı emanet edeceği tek kisiydi Aras. Belki bunu düşünmek için fazla erkendi ama eninde sonunda öğrenecekti ailesi onun karanlık ve iğrenç sırrını. Bunu yaptığı için kendimden tiksiniyordu ama mecburdu...

"Baba, ne oldu biliyor musun?" dedi bozuk konusmasiyla heyecanla küçük Elif. Bütün ilgisini kızına verdi Çetin. "Az önce Araş saçımı çekti sonra da ördü. Niye çektin dediğimde de durmuyordun dedi!" dedi sinirle. Bu tepkisine güldü Çetin.

"E haklı ama sen de bir durmuyorsun ki güzel kızım." Çetin böyle diyince kaşlarını çattı küçük Elif. Çetin kızının bu tatlılığına dayanamayarak bir öpücük bıraktı sinirden çatılmış kaşlarının arasına. "Bakma öyle bebeğim." dedi şefkat dolu sesiyle.

"Ama..." diyerek itiraz edecekti ki kapıdan giren Çetin'in hayatını verebileceği kadın ve aynı zamanda küçük Elif'in büyük versiyonu Damla girdi.

"Bensiz, ha?" dedi alınmış bir sesle. Damla'nın girdiğini gören Elif babasının kucağında inip koşarak annesine gitti. Damla bir dizi üzerine çöküp kızını kolları arasına aldı. "Mis kokulum benim." dedi kızını sıkıca sararken. Kızını sararken bakışları sevgili kocasına döndü. Bakışlarından haykıran aşk ve hayranlık ile karşılaştı. Çok iyi bir baba olmuştu diye geçirdi içinden Damla. Kızı geri çekildiğinde üçü de çalışma odasında çıktı. Küçük Elif bir işi olduğunu söyleyerek yanlarından ayrılıp bahçeye çıktı. İşini üçü de biliyordu. Bahçede oturmuş ödevini yapan Aras'a gitmekti işi.

"Araş!" diye bağırdı onun yanına koşarak. Aras duyduğu sesle sabır dilercesine gözlerini kapattı.

Bir rahat bırakmıyor diye içinden geçirdi.

Hep ona rahat bırakmıyor diye kızıyor ama bir gün rahat bırakırsa o zaman mahvolur bunu da biliyordu.

"Ne var Ala gene?" diye sordu ters bir sesle.
Küçük kız kocaman gülümsedi.