Katilin Yörüngesi

(6) Rüzgar.

Tamam tamam sakin olalım. Diğer bölümde birisi çok sövdü. Neyse tekrar bir giriş yapalım olmadı böyle. Herkese merhabalar, ben Emlia. Yeni bölümle sizlerleyim. Aslında bu bölüm yarın gelecekti ama birinin ısrarları sonucunda bugün geldi.

Hiç uzatmayayım, hemen bölüme geçelim.

Bu kurguda geçen olaylar ve karakterler tamamen hayal unsurudur. Hiçbir gerçeklik payı yoktur.

🩶

Asıl görev şimdi başlıyordu. Amara'nın dediği gibi bizim görevimiz şimdi başlıyordu. Ve onun sesinde bir kinaye vardı: Yanlış bir şey yaparsanız bu görevi tehlikeye atarsanız demeye çalışıyordu. Haklıydı da yanlış bir şey yapmamamız lazımdı. Bu görevi alırken her şeyin farkındaydım ve zaten bunu da göze alarak çıkmıştım. Kasırga benim babam değildi, Çetin Mercan benim babamdı. İkisi aynı kişi bile olsa ben babamı Kasırga olarak değil Çetin olarak biliyordum ve her zaman öyle bilecektim.

Olay yerinden çıkalı bir saat oluyordu ve şuan evdeydik. Ama geldiğim an onunla konusmayarak direkt odama çıkmıştım. Bugün yeterince yapılmaması gereken şeyler yapılmıştı zaten. O kurşun olmasaydı belki orada beni öpecekti ve ben hem görevime hem de Atakan'a ihanet etmiş olacaktım. Bu en son istediğim şeylerin arasında bile değildi. Elbisemi yırtarcasına çıkartıp koltuğa attım. Kendimi banyoya attığımda temizlenmiştim ama sadece fiziksel olarak. Ruhum hep pis kalacaktı. Ben Elif Alara Mercan, adım vardı ama adsızdım. Evim vardı hem de onlarca ama evsizdim. Etrafımda onca insan vardı ama yalnızdım. Ben her şeyi varmış gibi görünen ama hiçbir şeyi olmayandım. Çünkü ben bir hiçtim.

Banyodan çıkıp iç çamaşırlarımı ve lacivert, saten, dizlerime kadar gelen, dolgun göğüslerimi ortaya çıkaran, sırtı da açık olan bir gecelik giydim. Saçlarımı ıslak bırakıp sadece taradım ve yatağıma girdim. Sabahtan beri telefonu elime almamıştım ve şimdi aldığım da biriken mesajları görebiliyordum. Çoğu habere gelenlerdi zaten. Atakan'ın mesaj kutusuna girdiğimde tek bir mesaj vardım.

Yarın görüşelim.

Telefonu kapatıp başucuma koyup gözlerimi kapattım. Bir kaç saat sonra uyumadığımı gördüğüm de uyku ilacı almak için yerimden doğruldum. Suyumun bittiğini gördüğüm de oflaya oflaya yataktan kalktım ve yalın ayaklarla odadan çıktım. Sessiz olmaya çalışırsak mutfağa indim. Ama Baran uyumamış olacak ki sigara içiyordu. Üzerinde siyah bir tişört ve altına da siyah bol bir eşofman vardı. Saçları nemliydi, banyo yaptığı belli olmuştu. Ayaklarının ucunda gördüğüm canlıyla sevinç çığlığı atıp ona koştum.

Amar.

Beyaz kedimi aldığım da başına üst üste öpücükler kondurdum. "Amar'ım!" dedim gülüşüm arasında. "Çok özlemişim seni!" Küçük kedim bana miyavladığın da o da beni özlediğini belli etmişti. Başımı oma çevirdiğim de onun da dudakların da yorgun bir gülümseme vardı. O getirmişti. O sırada kendimden bile beklenmeyen bir şey yaptım ve Amar'ı yere indirip koşup boynuna sarıldım. Benim boynuna sarılmamla şaşırmış ellerini nereye koyacağını bilememişti. Elleri havadaydı. Yanağına bir öpücük kondurduğum da şaşkın çikolata hareleri siyahlarımdaydı. "Teşekkür ederim." dedim sesimin gerektirdiği heyecanla. Ben böyle diyince şaşkın bile olsa tek kaşını yukarıya kaldırdı.

"Teşekkür ediyorsun?" dediğinde başımı aşağı yukarı salladım. Nereyse bir dakika boyunca birbirimize anlamsızca baktık. Ve benim kafama inen şimşeklerle şuan adamın kucağında olduğumu fark etmiştim. Oturduğu için dizlerine oturmuş, kollarım boynunda ve yüzlerimiz arasında bir karış mesafe yaptı. Bakışları gözlerimden dudaklarima indiğinde sanki ateşe oturmuşum gibi kucağından kalktım. NE YAPIYORDUM BEN BÖYLE!?