Mistakes

give me an answer.

Και έμεινα εκεί να κοιτάζω παγωμένη τον μαύρο ουρανό και εκείνος μαύρος σαν την ψυχή μου μου αντοπωδηδεί το βλέμμα . Χάνομαι στα σκοτεινά του μονοπάτια και αυτός σαν φωτοβολίδα διάσωσεις φανερώνει ξεχασμένα μονοπάτια της μνήμης. Ποία είμαι εγώ που θα διαγράψω το παρελθόν , ποίος άνθρωπος το κατάφερε ώστε να το καταφέρω εγώ. Οι αναμνήσεις μου αρχίζουν με το πρόσωπο που τόσο πολύ μου λείπει και απλός εγώ προσπαθώ να αγνοήσω το συναίσθημα. Μα είναι συναίσθημα είναι δημιουργήμενο από την αρχή να τυραννάει και να πονάει. Τα όμορφα χαρακτηριστηκά του είναι ακριβώς μπροστά στα μάτια μου , να λίγο να απλώσω το χέρι μου και θα ακουμπήσω το μάγουλο του . Όσο και να μην το παραδέχομαι ακόμα νιώθω πράγματα για τον John ήρθε και έφυγε από την ζωή μου τόσο ξαφνικά που ούτε που κατάλαβα πόσα συναισθήματα μου είχε δημιούργησει . Μαύρος ο ουρανός χωρίς ούτε ένα αστέρι , πονάνε οι τύψεις , πονάει η σκέψη, πονάει η θύμηση του .Άραγε τι να κάνει τώρα ? Που να βρίσκεται ? Μήπως με θυμάται ακόμα ή με ξέχασε . Μου είχε πει θα με συναντήσει σε μια άλλη ζωή ,δηλαδή δεν πρόκειται να ξανά γυρίσει ? Και όμως αν τα πράγματα δεν ήταν έτσι θα μπορούσε να ήμασταν μαζί και ο Jason να ήταν μια απλή σχέση που πέρασε και έφυγε , ίσως θα έπρεπε έτσι να είχε γίνει , είχα την επιλογή και την άφησα να φύγει τόσο εύκολα . Ο Jason ήξερε , όσο και αν δεν ήθελα να το πιστέψω το ήξερα αλλά για κάποιο λόγο δεν αντέδρασε , ίσως να κατάλαβε πόσο τον αγαπούσα ή από την άλλη μπορεί και να το βόλευε αν έφευγα με τον John . Οι σκέψεις είχαν βομβαρδίσει το μυαλό μου και η ώρα είχε πάει 3 με αυτά και με αυτά , έπρεπε να κοιμηθώ γιατί αύριο έχουμε ξενάγηση. Έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να θωρακίσω το μυαλό μου από τις σκέψεις που συνέχιζαν να με βομβαρδίζουν ασταμάτητα , τα μάτια μου ξανά άνοιξαν αμέσως και τότε έστρεψα το βλέμμα μου στα αυτοκόλλητα πάνω στην ντουλάπα , στο εγκαταλέλημμενο γραφείο , στο παράθυρο ξανά και τέλος σταμάτησα στην αφίσα , την κοίταζα ,την κοίταζα με πείσμα προσπαθώντας να θυμηθώ που την είχα ξανά δει , ήμουν σίγουρη αλλά ο εγκέφαλος μου δεν ανταποκρινώταν , σαν να προσπαθούσε να μου αποκρύψει αυτή την πληροφορία. Συνέχιζα να την κοιτάω και εκείνη σαν να με υπνώτιζε με καλούσε να ακολουθήσω τους δρόμους της φαντασίας που εκείνη μου πρόσφερε. Τα βλέφαρα μου γινόντουσαν όλο και πιο βαριά λεπτό με το λεπτό , ο ύπνος δεν άργησε να με πάρει.

Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα και εγώ πετάχτηκα από το κρεβάτι ξαφνιασμένη , τι εφιάλτης ήταν αυτός , όλο το βράδυ έβλεπα το John να με ρωτάει γιατί τον άφησα να φύγει , γιατί ενώ ήμουν ερωτευμένη μαζί τον άφησα να φύγει ? και κάθε φορά που έκανε αυτήν την ερώτηση αίμα έτρεχε από το στόμα και την μύτη του. Ήταν τόσο ζωντανό που κάθε φορά που έτρεχε πιο πολύ αίμα και πονούσε , πονούσα και εγώ μαζί του , ένιωθα τον πόνο του.