SOKAK ÇOCUKLARI (STRAY KİDS) | HYUNLİX

1~Adım Felix-Lee Felix

Oy ve yorum lütfen..
İyi okumalarr♡♡♡

Sabah gözlerimi açdığımda hava henüz aydınlanmamıştı. Komidinin üzerindeki son model  telefonumu  alıp saate baktım . Saat tam 05:00-ı gösteriyordu. Henüz kış mevsiminde olduğumuz için sabahları hava çok geç aydınlanıyordu. Hemen sıcak yatağımdan kalkıp  akşamdan hazırladığım içine bir kaç kiyafet  ve lazımlı diğer eşyalarımı koyduğum sırt çantamı  almak için dolaba taraf yürüdüm. Odam büyükdü . İçinde istediğim bütün her şey vardı . Yürürken sıcak yatağımdan yeni çıktığım için ayaklarım soğuk parkeye deydiğinde içim bir anlık titredi. Bir kaç adımda sırt çantama vardığımda durdum ve önce dolabı açdım üzerime kalın kiyafetler giymem lazımdı. Hasta olmak istemiyordum . Hızlı ve sakin hareketlerle kiyafetlerimi ve paltomu giydim ve çantamı alıp omzuma atdım . Odama son kez göz gezdirdim. Muhtemelen burayı bir daha görmeyecektim. Hemen yine az önce olduğu gibi sakin ve hızlı adımlarla etrafta insanların olup olmadığına  dikkat ederek odamdan salona indim. Bir anlık duraksamama sebep koltukta uykuya dalmış bir beden görmemdi. Allahtan uyuyordu. Yoksa yakalanırsam bütün hayallerim   suya düşerdi ve eski -yani beş on dakika önceki hayatıma dönmek zorunda kalırdım . Sessiz ve derin bir nefes alıp dış kapıya yöneldim.

Dışarıya ilk adımımı atdığım anda soğuk havanın yüzüme çarpması  bir olmuştu.    Sonunda kazasız belasız evden çıka bilmişdim ve bunun için çok mutluydum. Evet şimdi en büyük sorunum benim nerede kalacağımdı. Doğru o evden çıka bildiğim için çok mutluydum , ama şu anda gidecek bir yerim yoktu ve hava çok ama çok soğuktu. Yerimde öylece evin önünde  kaldıkca da hem fark edilip yakalanma riskim artıyordu hem de yerimde öylece  hareketsiz kaldığım için soğuk iliklerime kadar işliyordu.

Kendimce şanslı insandım . Yani böyle bir hayatımın olması beni ne kadar şanslı yapar bilmiyorum ama bazı konularda hep şansımın getirdiğine inanırdım işte. Bu yüzden çok garip  bir şey yaptım. Karşımda iki taraf vardı . Ya sağ tarafa , ya da  sol tarafa gitmeliydim . Buna karar vermek için gözlerimi kapadım ve kendi etrafımda dönmeye başladım gözlerimi açtığımda hangi tarafa bakıyorsam oraya gidecektim. Ve gözlerimi açtım . Lanet olsun şu anda çıktığım evle karşı karşıyaydım . Pekala . Bu eve geri dönmeyeceğime göre yeniden az önceki hareketimi tekrarladım. Bu sefer evi değilde sol tarafı gösteren yola bakıyordum .

Saatlerdir üşümemek için yürüyor ve kaç gündür dilimden düşmeyen fri(end)s şarkısını mırıldanıyordum . Ne yapmam gerekdiğini bilmiyordum . Nereye gideceğimi bilmiyordum . Öylece  yürüyordum . Ve en önemlisi ısınamıyordum da . Çok sinirliydim kendime . Neden o filmdeki karakterlere özenip bunu yapmışdım ki  ? Pekala bunun için önemli bir sebebim vardı , ama yine de artık pişman olmak üzereydim .

Hayıflana hayıflana yürümeye devam ederken kendime motivasyon ve moral vermeye çalışıyordum . Ama lanet olsun  olmuyordu işte . Ve artık acıkmaya  başlıyordum . Acilen bir şeyler alıp yemem gerekiyordu  . Böyle aç - aç market ararken bir dükkanın vitrinindeki afiş dikkatimi çekti . İlk önce dikkatimi çeken ilk şey üzerinde kullanılmış renklerdi. Çok canlı ve parlaklardı . Bir şarkı  yarışması  afişiydi ve kazanana  para ödülü vardı. Yine derin bir nefes alıp verdim . Buna sebep hiç bir hayalimin olmamasını fark etmemdi.  Kendimce bazı hobilerim vardı . Bazen şarkı söylerdim mesela. Sesimin güzel olduğumu düşünürdüm . Hatta bir keresinde ilkokulda şarkı yarışmasında birinci olmuşdum . Tabi sonra bir çocuk mızıkçılık yapmış ve kendinin galip olduğunu iddia etmişti. Çok sinirlenmişdim . Galip bendim   , o değil. Her seferinde o olayı hatırladığımda yüzümün sinirden kıpkırmızı olduğuna emindim. O çocuğu  görsem bir kaşık suda boğardım , ama işte yüzünü  hatırlamıyordum ki . Hatırlasam bile çok değişmiştir şimdiye . Bunu vitrinin aynasına yansıyan görüntüme baktığımda  anlaya biliyordum. Çok değişmiştim. O da çok değişmiştir diye düşündüm . Şu anda 17 yaşımdaydım . O olayın üzerinden çok uzun bir zaman geçmişti.