Jeff The Killer

Pożałujesz.

Dlaczego to tak długo trwa? Czy tak trudno jest ukryć czyjeś zwłoki. W sumie to ciekawe kto to był. Może go znam? Nie. Na pewno nie. Zresztą po co komu ta wiadomość. Bez niej też mogę spokojnie żyć. Miałam ogromne szczęście , że jeff wrócił. Gdyby nie on , już bym nie żyła. O matko a w dodatku zapomniałam , że muszę dać odpowiedź Tonnemu.  Wstałam z łóżka i zeszłam na dół po telefonix. Nikogo nie było. Nawet Jeffa , ani tego drugiego gościa. Nie widziałam też żadnych śladów krwi.Było cicho , nawet zbyt cicho. No trudno. - Moja komórka była zrzucona na podłogę. Podniosłam ją i wykręciłam numer do Tonnego. Z kąd ja wogólę mam jego numer?
Łączenie...

- Hallo?

- Cześć Ton.

- Cześć Ebi. Dlaczego dzwonisz tak późno.- Zapomniałam , że już jest północ.

- Ponieważ mam ci coś ważnego do powiedzenia.

- No mów.

- Nie mogę pójść z tobą na zabawę.

- Co? Dlaczego? Miałaś być.

- Będę ,ale z kimś innym.

- Niby z kim? Nikt nie jest lepszy ode mnie! Zwariowałaś?

- Nie. Nie zwariowałam. Wiem dokładnie co robię.

- Lepiej tego nie rób , bo inaczej pożałujesz.

- Ta akurat , już się boję.

- Masz czego.- Połączenie zakończone...

- Ebi..?- Przestraszyłam się. Czy Jeff zawsze musi tak wyskakiwać? Z jednej strony to pomocne a z drugiej to irytujące.

- Już jesteś. Co z nim zrobiłeś?

- To nie jest teraz istotne. Z kim rozmawiałaś?

- Z Tonnym.

- A niby po co?

- Żeby mu powiedzieć,że nie będę mu towarzyszyć na zabawie.

- Wieżę ci. Oglądałaś dzisiaj wiadomości?

- Tak.

- I jak?

- Nie ukrywam ,że to upiorne, gdy czyjś chłopak zabija z miłości głupku.- Dodałam jeszcze swój łobuzerski uśmiech.

- Jest już późno, powinnaś iść spać.

- Położysz się ze mną?

- Tak. Teraz to jeszcze bardziej muszę na ciebie uważać.- Znów szybkim ruchem wziął mnie na ręce i zaniósł na górę do pokoju.

- Jeff zboczeńcu......, mam nogi wiesz?

- A ja mam ręce.- Zgasił światło i oboje leżeliśmy na łóżku przytuleni do siebie. - Ebi..jesteś moim słodkim skarbem.