បងជាគ្រប់យ៉ាងរបស់អូន

ភាគទី ១៣

/ភូមិគ្រឹះត្រកូល ខាណាប៊េ/
«ស៊ូជីមើលផ្លូវ យើងទៅលួច»
«បាន ឲ្យលឿនមកណា» ក្រោយពីព្រមព្រាងគ្នារួច យ៉ានីម៉ាក៏ឡើងទៅបន្ទប់របស់ថេហ្យុង បន្ទប់ងងឹតនាងដើរលោបៗមួយៗចៀសវាងការបញ្ចេញសំលេង
«នៅឯណាចេះ... ហ៎! ឃើញហើយ ស្អាតណាស់» នាងតូចលើកខ្សែកនៅលើតុមកមើល តែក្នុងចិត្តក៏រៀងឆ្ងល់ដែរ មិចក៏រាងក្រាស់ទុករបស់មានតម្លៃកណ្ដាលវាលចឹង
«មិនសមទេ នេះយើងជាប់អន្ទាក់គេមែន» យ៉ាងនីម៉ាឈរគិតមួយសន្ទុះ ក្រោយមកក៏មានដៃមាំទាំមួយចាប់ទាញកាយតូចផ្ដួលទៅលើពូក នីម៉ា ក៏រហ័សវាយបកទៅវិញទាំងពីរនាក់វាយគ្នាចុះឡើងដោយបង្ករបានជាសំលេងរំខានលឺដល់ខាងក្រៅ

«យ៉ានីម៉ា!» ស៊ូជី លឺសំលេងធ្លាក់របស់ដូចជាវាយតបគ្នានាងរៀបនឹងស្ទុះឡើងទៅមើលតែ ក៏ឈប់ពេលភ្លើងបំភ្លឺឡើងទាំងដែលមុននេះងងឹតមើលសឹងតែមិនឃើញទៅហើយ
«បង...បងយ៉ូន បង! បងជូន? បងថេយ៍ មិចក៏បងនៅទីនេះ? ហើយចុះអ្នកខាងក្នុង?» ស៊ូជីនាងឡើងគាំងពេលឃើញ អ្នកទាំងបីអង្គុយលើសាឡុងធ្វើមិនដឹង នាងចាប់ក៏បារម្ភពីមិត្តដែលមិនដឹងជាវាយតបជាមួយអ្នកណានៅខាងលើ មិនចាំយូរនាងក៏ស្ទុះរត់ទៅមើលតែត្រូវណាមជូនចាប់លើកដូចតុក្ដតា្ដចឹង ថេហ្យុងនិងយ៉ូនហ្គីជាអ្នកឡើងទៅមើល
ក្រាក! ក្រឹប!
សំលេងទ្វារបានបន្លឺឡើងហើយភ្លើងបានបើកភ្លឺចែងចាំងពេញបន្ទប់ អ្នកដែលកំពុងវាយគ្នាក៏ត្រូវឈប់ហើយងាកមកមើលអ្នកដែលបើកទ្វារចូលមក
«ជីន?» ណាមជូន ដែលមកដល់ក្រោយឃើញហេតុការណ៍
«នេះ... បងធ្វើស្អី ចេញ...» ថេហ្យុងស្ទុះមកចាប់រាងក្រាស់ចេញព្រោះថាកាយវិញការរបស់ជីនដែលសង្កត់ពីលើយ៉ានីម៉ាមិនសមរ្យមសោះហើយ
«លោកជាអ្នកណា?» នាងតូច រុញរាងក្រាស់ចេញហើយងើបមកសម្លក់ជីន
«យ៉ូនមើលប្អូនយ៉ាងមិចទើបបណ្ដាយឲ្យកាចឆ្នាស់ចឹង»
«គេប្រដៅមិនឡើងទេ» យ៉ូនហ្គីឆ្លើយមុខស្មើរ
«មើលទៅយើងត្រូវនាំស៊ូជីទៅវិញហើយ» និយាយចប់រាងក្រាស់ក៏អូសដៃស៊ូជីចេញទៅ
«ហ្អាយ! អត់ទេលោកជាអ្នកណាស់ លែងខ្ញុំ... បងយ៉ូន!» ស៊ូជីប្រឹងស្រែកសុំជំនួយពី យ៉ូនហ្គីតែនាយមិនអើរពើរឡើយ
«បងយ៉ូនមិចនៅស្ងៀមចឹង មិចឲ្យគេចាប់ស៊ូជីទៅ ស៊ូជី! នែ... លោកលែងខ្ញុំ» យ៉ានីម៉ារៀបនឹងរត់ទៅតាមតែថេហ្យុងចាប់ដៃនាងឃាត់
«ឆ្អួតឬ? នាងចង់ទៅរករឿងគេមានប្រមាណខ្លួនអត់»
«លែងខ្ញុំ អ្នកទាំងអស់គ្នាធ្វើអីមិចមិនជួយស៊ូជី មនុស្សចម្លែកនោះជាអ្នកណា?»
«ជាពូរបស់ស៊ូជី» លឺបងប្រុសនិយាយចឹង យ៉ានីម៉ានាងជ្រួញចិញ្ជើមកាន់តែឆ្ងល់
«ជាពូ មិចក៏ទើបតែមករកពេលនេះ»
«ក្មេងចំជាក្មេងមែន ពូរបស់ស៊ូជី ជាម៉ាហ្វៀវដ៏កាចសាហាវនៅអុីតាលី»
«គិតថាអាចទប់ស្កាត់បាន តែឡូវចប់ហើយ» ណាមជូននិយាយដោយក្រវីក្បាល
«ហេ! ខ្ញុំឃើញគេពាក់ជញ្ជៀនរូបនាគ គេជាមនុស្សដែលបងតាមរកនោះហេ?»
«នឹងហើយ តែស្ដាយមិនទាន់បាននិយាយអីផង ឯងនេះពេលនេះស៊ូជីវេទនាហើយ»
«អួុយ! ពួកបងនិយាយយល់តែខ្លួនឯងខ្ញុំវល់អស់ហើយ»
«និយាយរួម មិនមែនរឿងល្អ» ណាមជូនដកដង្ហើមធំរួចគេក៏ចាកចេញទៅជាមួយយ៉ូនហ្គី យ៉ានីម៉ាប្រុងចេញទៅតែត្រូវថេហ្យុងចាប់អូសចូលបន្ទប់គេចាក់សោរជិត
«អាស្វាលោកចង់ធ្វើអី កុំចូលមកប្រយ័ត្នខ្ញុំវាយ»
«វាយមក មួយដៃប្រាំទឹកខ្ញុំរំលោភនាងទល់តែដើរលែងរួចតែម្ដង» ថេហ្យុងនិយាយទាំងទឹកមុខឌឺដង
«ហុឺយ! អារោគចិត្ត នេះនែ... ហ្អាយ!» កាយតូចរអិលដួលទៅលើពូក ចំណែកថេយ៉ុងបាត់បង់ចំហក៏ដួលទ្រោបទៅលើយ៉ានីម៉ា កែវទឹកទាំងគូរប៉ះគ្នាបបូរមាត់វិញខ្វះតែបន្ដិចគឺបបូរមាត់ប៉ះគ្នាទៅហើយ ខណៈនោះប្រៀបដូចជាផែនដីឈប់វិលចឹង បរិយាកាសស្ងប់ស្ងាត់ធ្វើឲ្យអ្នកទាំងពីរភ្លេចខ្លួន ពេលដែលបបូរមាត់ថេហ្យុងឱនជិតដល់បបូរមាត់នាងតូចទៅហើយស្រាប់យែយ៉ានីម៉ាភ្ញាក់ស្មារតីឡើងវិញ នាងប្រើជង្គង់អុកចំចំណុចសំខានរបស់រាងក្រាស់
«អូយ! ស្រីឆ្នាស់នាងៗ» ថេហ្យុងមានការឈឺចុកចាប់ជាខ្លាំងតែយ៉ានីម៉ានាងមិនខ្វល់ទេ មុននឹងរត់ចេញនៅឈ្លៀតធ្វើមុខឌឺដាក់រាងក្រាស់ទៀត
«នាងចាំមើលតែពេលការហើយ ខ្លាំងដូចជាពេលនេះទេ» រាងក្រាស់សម្លឹងមើលផ្លូវដែលយ៉ានីម៉ាចាកចេញដោយទឹកមុខពពេញទៅដោយគំនុំ