បងជាគ្រប់យ៉ាងរបស់អូន

ភាគទី ១៧

   «ទីនេះហើយជាផ្ទះត្រកូលសាគូរ៉ា» ជីមីននាំណាមរីនមកផ្ទះចាស់ដែលសភាពទ្រុតទ្រោមបែកបាក់ ព្រោះត្រូវគេបោះបង់ចោលយូរហើយ
   «មិចចឹង អ្នកណា? តើអ្នកណាព្រៃផ្សៃយ៉ាងនេះ ហេតុអីធ្វើដល់ថ្នាក់នេះ? បងជីមីន បងស៊ុកហ្គី បងឡេម៉ង ប្រាប់មកអ្នកណាជាអ្នកធ្វើ?» ទាំងបីនាក់មើលមុខគ្នាទៅវិញទៅមក
    «មិនឆ្លើយមែនទេ បើមិនឆ្លើយខ្ញុំទៅរកវាខ្លួនឯង»
    «កុំអីណាម គ្រោះថ្នាក់ណាស់ បងដឹងថាអូនឈឺចាប់នឹងពិបាកទទួលយក ដោយសារតែបែបនេះទើបបងមិនចង់ឲ្យអូនចងចាំឡើងវិញ ធ្វើផាក ណាមរីនមនុស្សស្រីធម្មតាទៅណា»
   «ផាក ណាមរីនដែលត្រូវគេធ្វើបាបទំលាក់កំហុសនឹងមែន ហុឹស! អត់ទេ គ្មានផ្លូវឡើយ ខ្ញុំជាទាយាទរបស់ត្រកូលសាគូរ៉ា គ្មានហេតុផលឲ្យពួកកាកមនុស្សទាំងនោះមកធ្វើបាបងាយៗទេ» ទឹកមុខណាមរីនដែលធ្លាប់តែស្លូតបូតពេលនេះប្រែជាកាចសាហាវ ចរឹកទន់ភ្លន់ប្រែជាកោងកាច
   «ណាម! កុំចឹងអី» ឡេម៉ន
   «បងថាឯងស្ងប់អារម្មណ៍សិនទៅ ទុកឲ្យបងស៊ើបមើលឲ្យច្បាស់បន្ដិចសិន ទីនេះមិនទាន់សុវត្ថិភាពទេ ឯងទៅកូរ៉រវិញទៅ ចាំស្ថានការនឹងនរហើយចាំមកវិញ» ជីមីនព្យាយាមនិយាយលួងលោមប្អូន
   «បងសន្យាណាណាម ថាបងនឹងជួយអូននៅក្បែរអូន»
   «អត់ទេ... បងស៊ុកកុហកណាម ពេលនេះណានមិនជឿបងស៊ុកទៀតទេ បងឡេម៉នខ្ញុំទៅវិញជាមួយបង» ណាមរីនក្រវៀសដៃហូស៊ុកចេញហើយចាកចេញទៅជាមួយនឹងឡេម៉នបាត់ទៅ
   «កុំខឹងនឹងណាមអី ភ្លាមៗនាងទទួលយកមិនបានទេ»
   «ខ្ញុំយល់» ហូស៊ុកសម្លឹងមើលទៅផ្លូវដែលឡេម៉ននិងណាមរីនចាកចេញដោយទឹកមុខស្រពោន

    ណាមរីនចាកចេញពីប្រទេសជប៉ុនជាមួយឡេម៉ននិងជុងហ្គុកក៏ដូចជាគ្រីនឡាផងដែរ ដោយពួកគេជិះយន្ដហោះឯកជនរបស់គ្រួសារប៊េក
   «ឡេម៉ន! បងមានការនិយាយជាមួយអូន»
   «គ្មានអីត្រូវនិយាយទេ ហេ! ធ្វើស្អី?» រាងក្រាស់ចាប់អូសឡេម៉នចូលមកក្នុងបន្ទប់គេងរបស់គេហើយបោះនាងទៅលើគ្រែមុននឹងស្ទុះទៅទ្រោបពីលើនាង
   «លោកធ្វើឆ្គួតស្អីនឹង?»
   «អូនមានរឿងលាក់បាំង» កែវភ្នែកមុតថ្លាសម្លឹងមើលទៅកាយតូចដែលនៅពីក្រោម
   «រឿងរបស់ខ្ញុំមិនបាច់មកឈឺឆ្អើរទេ»
   «ឆាប់ភ្លេចណាស់យើងនឹង ថ្ងៃមុនមិនដឹងអ្នកណាចូលមកក្នុង...»
    «បិទមាត់! ណាមរីននិងគ្រីនឡានៅទីនេះ លោកកុំមកធ្វើស្អីផ្ដេសផ្ដាស់នៅត្រង់នេះ»
    «ហុឹស! មិនធ្វើក៏បាន តែពេលទៅដល់ផ្ទះឯងមិនរួចខ្លួនទេ» និយាយចប់នាយក៏ងើបចេញពីកាយតូចរួចដើរចេញដោយមិនភ្លេចងាកមកញញឹមចុងមាត់ឌឺនាងតូចបន្ដិច
  
    «យើងមិនភ្លើរឲ្យលោកឯងមានឱកាសទេ» ឡេម៉ង ញ៉ោចស្នាមញញឹមបន្ដិចដោយជឿជាក់