The Cold-hearted's First Love (Brilliantes Series #4) (COMPLETED)

CHAPTER 48

Chapter 48: Pregnant

“DID you miss him, Percy? Did you miss your Daddy Michael? Hmm?” I asked my cat, Percy. As I caressed her balahibo. Nasa hotel suite kami at kauuwi ko lang from my work.

Michael was true na kailangan namin ng break up dahil hindi na rin healthy ang relationship namin. Wala na akong nararamdaman na pressure or something, pero magulo pa rin ang isip ko. Nagagawa ko nang umuwi as early as possible at si Percy agad ang sumasalubong sa akin everytime na umuuwi ako sa hotel.

Tatambay ako sa balcony ko kasama si Percy at tatanawin namin ang nasa baba, hanggang sa inaabutan na rin kami nang gabi. Kung hindi ko lang nararamdaman ang pagod ng hips ko from my seat ay hindi ako aalis agad. Nag-r-relax ang katawan ko sa malamig na simoy ng hangin. Hina-hunting pa rin naman ako ng memories namin ng ex-fiancé ko.

Sa tuwing naalala ko siya ay hindi ko na naman mapigilan ang mapaluha. Mabilis kong pinunasan iyon gamit ang likod ng palad ko.

Hindi siya katulad ng ibang tao na kahit na kapag napagod siya ay puwede namang mag-cool-off. Iyong kailangan niyo lang ng distance at hindi kayo maghihiwalay. Cool-off lang, iyong tipong pahinga lang. Na walang pressure at kapag okay na kayo ay puwede na kayong magbalikan ulit.

Pero iba ang tumatakbo sa utak niya. Iba ang pinili niya at ang desisyon niya ay ang tapusin ang kung ano man ang mayroon sa amin and I need to respect his decision. I don’t have right na pigilan siya sa gusto niya, dahil sa aming dalawa ay siya nga talaga ang nag-e-effort at mahaba ang pasensiya niya. Naiintindihan ko na nakapapagod ang relasyon namin na puro selos at pag-aaway lang ang nangyayari.

Nagpakawala ako nang malalim na hininga at nang bumaba ang mga mata ko kay Percy ay mapait akong napangiti. Suot ko pa rin ang engagement ring namin.

“Pati ikaw ay kailangan ko na ring i-give up,” sambit ko at bumaba pa ang tingin ko sa anklet ko. “Ikaw rin?” Parang hindi ko rin kasi kaya na makita ang mga bigay niya. Mas lalo akong nasasaktan.

Nang dumilim na lalo ay nagpasya na akong pumasok sa loob ng room ko. Napahinto lamang ako nang makita ko ang lalaking nakatayo sa unahan ko, ilang hakbang lang ang layo namin sa isa’t isa.

Matapang na sasalubungin ko rin sana ang mga mata niya pero agad siyang nag-iwas nang tingin. Hindi niya kayang tingnan ako nang matagal sa eyes ko. Parang isang sumpa na maaari siyang maglaho.

Tumalon mula sa kamay ko si Percy at nilapitan siya. Naglambing ito sa paa niya at saka siya yumuko para buhatin ito.

“Long time no see, Percy.” Nag-init ang sulok ng mga mata ko nang marinig ko ang boses niya. Tila may bumara sa lalamunan ko at mahirap lunukin.

Nangangatal ang mga kamay ko at pinipigilan ko ang sarili ko na itapon ang katawan ko para yakapin siya. Iniisip ko na lamang na parang may lubid na gumagapos sa aking katawan para hindi ako makalapit sa kanya. Miss na miss ko na siya at walang oras na hindi nagdaan na hindi siya sumasagi sa isip ko. But he seems fine. Hindi halatang brokenhearted siya.

“Meow...” Tumalon ulit si Percy at ako na naman ang nilapitan niya pero nanatili na ako sa kinakatayuan ko.

“I’m here to pack my things.” Mariin kong kinagat ang lower lip ko. Muntik ko nang isipin na nandito siya dahil sa akin. That maybe his mind was change na rin. Na gusto na niyang makipagbalikan sa akin.

“Go ahead,” malamig na sambit ko. Mabuti na lamang ay hindi nabasag ang boses ko.

Naghintay ako sa living room ng penthouse ko at nasa loob na siya ng walk-in closet para mag-impake ng luggage niya. Nasa lap ko na ulit si Percy. I felt his presence from behind but I didn’t even move. I remained silent.