Bazen kader insanları birbirlerine bağlar. Onlar bunu başta fark etmezler. Ufak ufak örer ağını. Geçmişleri, şimdileri ve gelecekleri birbirlerine sarılır. Dönerler birbirleri etrafında... Döndükçe dolanır, dolandıkça düğüm olur, düğüm oldukça da bi...
Uzun bir aradan sonra hepinize tekrardan merhaba ☀️
Biliyorum bölüm çok geç geldi ama maalesef çok yoğun bir süreç atlattım ve bölümü o arada tamamlayamadım. Bir de bu bölüm ilham eksikliği çok çektim, çok şeyi silip tekrar yazdım ve öylesine bir şeyler yazıp atmak da istemedim. O yüzden bu gecikmenin ana sebeplerinden biri de bu oldu.
Bölüm söz verdiğim gibi uzun. Umarım bu bölümü seversiniz. Bundan sonraki bölümlerde şu kadar süre sonra atacağım demeyeceğim. Çünkü süre verdikçe ilham eksikliği yaşıyorum. Bölüm yazdıkça atacağım.
Yorumlarınızı, beğenilerinizi, isteklerinizi belirtmekten çekinmeyin. Belki bu bana da biraz ilham olur. 🥹
Hepinize iyi okumalar diliyorumm 🤍
<•><•><•>
"Bazen nedenler sonuçlardan daha ağırdır.
Kimisi yaşarken fark etmez. Kimi fark eder durdurmaya çalışır.
Fakat sonunda nedenler sonuçların ışığında çoktan kaybolmuş olur.
Kimse onları umursamaz."
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
...
Fotokopi makinesinin başına dikilmiş çıkartmam gereken yazıları alırken gözlerim tam yan tarafa yerleştirilmiş ağaçlı bitkinin üzerinde dalgınca gezindi. Yaprağın üzerindeki yaşam yolları ince olsa da yaprakları yaşamın kuvvetiyle yemyeşildi. Bense onun aksine berbat durumdaydım. Uykusuzdum. Bütün gece yatakta dört dönmüştüm. Bu da düşünmekten oluşan baş ağrımı körüklüyordu.
"Makinenin kağıdı bitmiş. Benim yapmamı mı istersin?" diye konuşan genç bir çocukla bakışlarım yükseldi.
Çocuğun simasını hatırlıyordum. Bir hafta önce bizim departmanda işe başlamıştı. Adı Orhan ya da Osman olmalıydı. Belki de O harfi ile başlayan başka bir isimdi. Olcay olabilir miydi? Bilmiyordum. Kötü olan isim hafızamın azizliğine uğrayan çoğu insandan biriydi işte.
Sorusunu hatırlayınca ona bir süre boş boş baktım. Neden ondan isteyecektim ki bunu? Bittiyse de ne olmuştu yani? Makinenin kağıt bittiği için çıktıları tamamlayamadığına dair uyarı sesiyle bakışlarım makineye kaydı. O anda çıktıların bana ait olduğunu hatırladığımda dalgınlığımdan sıyrıldım. İyice delirmiştim. Kendime gelmeliydim. Bu şekilde kimseye faydam olmazdı.
