Sold Out

Περιμένοντας τον Ορέστη Αλεξιάδη

"Νάτος νάτος, ήρθε! Τρέξε!" φωνάζει η Μαίρη σχεδόν με παιδικό ενθουσιασμό.

Βγάζω το χέρι μου βιαστικά μέσα από το ψυγειάκι από όπου έχω αρπάξει δύο μεγάλα ζουμερά πορτοκάλια, κλείνω την πόρτα και τρέχω προς το μπαρ όπου εκείνη έχει ήδη γείρει και κοιτάζει έξω με όλη της την προσοχή.

Από τη τζαμαρία φαίνεται ο πολυσύχναστος δρόμος, και στο απέναντι πεζοδρόμιο είναι αυτός. 1.90 και κάτι ψιλά, ξανθός με πρασινογάλανα μάτια, φοράει κοστούμι που αναδεικνύει το ευθυτενές του κορμί. 

Φτάνει πάντα μα πάντα στο γραφείο με τη μηχανή του μεταξύ 9.10 και 9.20 το πρωί. Το ρολόι σήμερα δείχνει 9.14 ακριβώς.

Η Μαίρη μου τον έδειξε από τη δεύτερη εβδομάδα που εργάζομαι εδώ. Είναι πολύ φιλική και αμέσως κατάλαβα οτι θα κάνουμε καλή παρέα οι 2 μας. Σήμερα διανύω την τέταρτη εβδομάδα μου στο καφέ "Veganise Your Life" και έχει ήδη γίνει συνήθειά μας να τον παρατηρούμε κάθε πρωί που φτάνει και παρκάρει κάτω από το τεράστιο κτίριο με τα γραφεία διάφορων μεγάλων εταιριών, φορώντας πάντα κάποιο ατσαλάκωτο και καλοραμμένο κουστούμι. 

Περιμένουμε με κομμένη την ανάσα να βγάλει το κράνος του για να αποκαλυφθούν οι τέλειες ξανθές του μπούκλες και το γεμάτο αρρενωπές γωνίες πρόσωπό του. 

Εν τω μεταξύ, ευχόμαστε να μην μπει σε εκείνα τα - λίγα μα πολύτιμα-  λεπτά κάποιος πελάτης που θα διακόψει αυτή την ιεροτελεστία και μετά σχολιάζουμε την εμφάνιση, συγκρίνοντας το άουτφιτ της ημέρας σε σχέση με την προηγούμενη και μετά με την προχθεσινή και πάει λέγοντας...σαν άτυπα καλλιστεία για τον Ορέστη Αλεξιάδη, τον δικηγόρο του απέναντι κτιρίου που φωτίζει με τη λάμψη του ακόμα κι ένα μουντό, συννεφιασμένο πρωινό σαν το σημερινό.

Την πρώτη φορά που μου τον έδειξε η Μαίρη- η όμορφη, γεμάτη τατού και πρίρσινγκ νέα συνάδελφός μου-  ένιωσα μεγάλη αναστάτωση. Μου εξήγησε οτι αυτός εμφανίστηκε ξαφνικά κανένα δίμηνο πριν πιάσω εγώ δουλειά στο καφέ και ότι έχει μπει μία και μόνη φορά να πάρει ένα χυμό, και πως ήταν ευγενέστατος, αιθέριος, άκρως γοητευτικός.

Η αναστάτωση που ένιωσα για τον δικηγόρο του απέναντι κτιρίου δεν οφειλόταν όμως μόνο στο γεγονός οτι πρόκειται για έναν εξωπραγματικά όμορφο άντρα. Αυτό είναι σίγουρα. Υπάρχει όμως και ένας ακόμα λόγος που όταν αφαίρεσε το κράνος του την πρώτη φορά που τον είδα η καρδιά μου έχασε έναν χτύπο: o Ορέστης Αλεξιάδης δεν είναι άγνωστος σε μένα. 

Η μέρα που μου τον έδειξε η γλυκιά κοκκινομάλλα συνάδελφός μου δεν ήταν και η πρώτη μέρα που τα μονοπάτια της ζωής μας διασταυρώθηκαν. 

Ο Ορέστης φοίτησε στο ίδιο Λύκειο με μένα, δηλαδή στην πρώτη τάξη του Λυκείου- πριν εγώ αναγκαστώ να αλλάξω σχολείο.

Ήταν πάντοτε πανέμορφος- πάντα ο πιο δημοφιλής, ο πιο γοητευτικός, ο πιο περιζήτητος του σχολείου. Κι αυτό το καρδιοχτύπι που ένιωσα για εκείνον όταν τον είδα πρώτη φορά στο σχολείο δεν ήταν αποκλειστικότητα δική μου. Όλες τον ήθελαν και όλες ζούσαν για ένα βλέμμα, μία κουβέντα, την οποιαδήποτε ένδειξη προσοχής από μέρους του. 

Μα εκείνος, με επίγνωση των χαρισματικών του γονιδίων, της συνομωσίας της φύσης που έκανε θαύματα πάνω στην αλυσίδα DNA του ώστε να μην υπάρξει ούτε ψεγάδι πάνω του, διατηρούσε ένα ύφος μπλαζέ, ελιτίστικο, ακατάδεχτης ανωτερότητας που τον έκανε ακόμα πιο άπιαστο και, όπως μοιραία συμβαίνει με το άπιαστο, ακόμα πιο επιθυμητό.

Πέρασαν χρόνια από τότε που ήμασταν συμμαθητές με τον Ορέστη και η ζωή μου άλλαξε πολλές φορές τροχιά από τότε. Άλλαξα τόσο στον χαρακτήρα όσο και στην εμφάνισή μου.

Από τη ζωή μου πέρασαν πολλοί άντρες, δεν έχω καμία σχέση με το ντροπαλό κορίτσι της πρώτης λυκείου που γνώρισε εκείνος.

Μπορεί να πει κανείς οτι μεταμορφώθηκα από ασχημόπαπο σε κύκνο. 

Και θα πίστευε κανείς οτι τα χρόνια που πέρασα σπουδάζοντας τη δραματική τέχνη στο Εθνικό Θέατρο αλλά και στο Βασιλικό Θέατρο της Αγγλίας αλλά και οι εμπειρίες μου στον ερωτικό τομέα θα έκαναν τα όσα συνέβησαν τόσα χρόνια πριν να μοιάζουν ένα μακρινό και ασήμαντο παρελθόν.

Και οτι δεν θα έχω μέσα μου καμία μνησικακία για τα όσα συνέβησαν με τον Ορέστη Αλεξιάδη τόσα χρόνια πριν. Οτι θα μου έχει περάσει το μίσος για αυτόν και η διάθεσή μου για εκδίκηση που με στοίχειωνε για καιρό....

"Έρικα, Έρικα κόπηκες?! Τρέχει αίμα!" κοιτάζω το δάχτυλό μου που, πράγματι, στάζει κατακόκκινο αίμα πάνω στον πάγκο. Αφήνω το μαχαίρι κάτω και ξαφνικά το οξύ του πορτοκαλιού με τσούζει τρομερά εκεί που έχω κοπεί. Η Μαίρη ανοίγει τη βρύση και βάζω το χέρι μου κάτω από το τρεχούμενο νερό.

...μα δεν μου έχει περάσει.