Sold Out

F#cking & Fighting On

Πόσο παράξενοι είμαστε οι άνθρωποι. 

Πόσο απρόβλεπτοι και σύνθετοι και ευμετάβλητοι είμαστε που τις περισσότερες φορές δεν ξέρουμε ούτε κι εμείς τί είναι αυτό που ορίζει τις πράξεις και τα συναισθήματα μας.

Μαθαίνω αυτό το πράγμα: ο Ορέστης και ο πεθερός του είναι στα μαχαίρια, και ο πρώτος απλά υπομένει ένα γάμο με μία ρηχή και κακομαθημένη από τζάκι για τα χρήματα και τη φιλοδοξία του. Και θα περίμενε κανείς οτι θα μου γυρίσει το μάτι, θα τον σιχαθώ εντελώς, θα τον μισήσω απόλυτα- θα συνδέσω αυτά που κάνει σήμερα με αυτό που μου 'κανε τότε. 

Θα ήταν ο,τι πιο λογικό, σωστά? Θα έπρεπε να νιώθω έτσι. 

Κρύβω το πρόσωπό μου στο στήθος του και δεν μπορώ να βάλω καμία απολύτως σκέψη σε καμία απολύτως τάξη. Με έχει καταλάβει το πάθος, τον θέλω. Τον θέλω απόλυτα, τον θέλω με κάθε τρόπο. Μια τρομερά δυνατή επιθυμία έχει, λες, τρυπώσει ξαφνικά σε κάθε κύτταρό μου και η μόνη οδηγία που δίνει ο εγκέφαλός μου είναι να βρεθώ στο κρεβάτι μαζί του. Νιώθω μια σταλιά στην αγκαλιά του, με κάνει πάλι να νιώθω κοριτσάκι, και η φωνή του είναι σαν να με υπνωτίζει.

Δεν είμαι για τις βρωμιές του εγώ. Εγώ είμαι για τον έρωτά του, είμαι για τα αστέρια - έτσι δεν είπε? Αλήθεια είναι! Για αυτά είμαι Ορέστη. Πάντα για αυτά ήμουν! Και αυτά θα ζήσουμε μαζί- έρωτα κι αστέρια απόψε. Αύριο, δεν ξέρω. Είναι μια άλλη μέρα, μια άλλη ιστορία.

Κλείνει μέσα στα χέρια του το πρόσωπό μου. Μου έρχεται η οσμή του τσιγάρου από τα δάχτυλά του. Ακόμα κι αυτό είναι ερωτικό επάνω του. Μπλέκει με το άρωμά του και τη μυρωδιά από το δέρμα του και είναι κι αυτό μέρος της ύπαρξής του.

Στρέφει το πρόσωπό μου προς τα πάνω, προς το δικό του, και με κοιτάζει στα μάτια "Είσαι σίγουρη?" με ρωτάει και του γνέφω θετικά. Είναι το μόνο πράγμα για το οποίο είμαι σίγουρη αυτή τη στιγμή. 

Με τραβάει να σηκωθώ και μπαίνουμε στο αυτοκίνητο. Σκύβει και με φιλάει, τραβάει και δένει τη ζώνη ασφαλείας μου. Μου αφήνει ένα φιλί όπως περνάει από πάνω μου, και βάζει και τη δική του. Πίνουμε μια ακόμα γουλιά από το μπουκάλι και σε χρόνο που ίσως αποτελεί πανελλήνιο ρεκόρ φτάνουμε στο διαμέρισμά μου. 

Ο Νικόλας έχει πάει στου φίλου του, και έτσι ξέρω οτι θα είμαστε μόνοι. Μπαίνουμε στο κτήριο και ο Ορέστης κρατάει τις αποστάσεις του. Ακόμα και στο ασανσέρ είναι συγκρατημένος.