Sold Out

Όλα Καλά Γενικώς

Είμαι στο δρόμο με το τηλέφωνο στο χέρι και νιώθω πολύ ταραγμένη, ακούω τον πρώτο τόνο από το κινητό του Ορέστη...και ύστερα θυμάμαι το μήνυμα του: "..Έχε το νου σου μ αυτόν εδώ εσύ"!

Κλείνω το τηλέφωνο. Είναι πλέον φανερό, ο Ορέστης κάτι ήξερε! Προσπάθησε να με προειδοποιήσει για τον Μόσχα, μα εγώ δεν τον άκουσα. Γιατί δεν έδωσα σημασία στα λόγια του? Τόσο πολύ με τύφλωσε η φιλοδοξία μου που δεν έβλεπα μπροστά μου?  

Φέρνω στο νου μου τα λόγια της Μαιρούλας το πρωί: "Και μόνο γυναίκες προωθεί αυτός?"

Αγνόησα όλα τα σημάδια γιατί δεν ήθελα να δω μπροστά μου! Γιατί δεν ήθελα να πιστέψω οτι υπήρχε μια τέτοια πιθανότητα!

Ρίχνω το κινητό στην τσάντα και περπατάω ως το σπίτι. 

Ανοίγω, και βρίσκω τον Νικόλα στην κουζίνα, τρώει. 

"Καλώς το αστέρι του σπιτιού!" μου λέει ενθουσιασμένος, αλλά όταν με παρατηρεί καλύτερα βλέπει στο πρόσωπό μου την ταραχή μου. Κοντοστέκομαι στην πόρτα της κουζίνας και βουρκώνω, είμαι έτοιμη να τα μπήξω όταν σηκώνεται και αμέσως με παίρνει αγκαλιά 

"Τί εγινε Ρικακι μου, σε έκοψε ο χαζο-Μόσχας?" μου λέει και τότε αρχίζω να κλαίω κανονικά.

"Με έκανε να νιώσω τόσο απαίσια Νικόλα μου, τόσο απαίσιααα" αρχίζω να του εξιστορώ τα όσα έγιναν και γίνεται έξαλλος!

"Α τον αχρείο!! Α τον Μόσχαρο!!!" αρχίζει να βρίζει όταν τελειώνω την εξιστόρηση.

"Δεν τον ένοιαξε τίποτα, ούτε πτυχία ούτε ταλέντο....ήθελε μόνο να του κάτσω λες και είμαι...λες και είμαι..."

"Δεν αριστεύσαμε εμείς στις σχολές για να μας φέρονται σαν κουρέλια!! Έπρεπε να ντρέπεται το σκουλήκι!! Έρικα, χτυπάει το κινητό σου, δεν το ακούς?"

Το ακούω...αλλά τρέμω στην ιδέα οτι θα είναι ο Ορέστης. Τί θα του πω? Και πώς? Το σηκώνω, δεν μπορώ να τον αγνοήσω για πάντα.

"Με πήρες τηλέφωνο, θεατρίνα?"

"Ε..ναι, είχα πάρει"

"Τρώμε έξω όλοι μαζί και δεν μπορούσα να σηκώσω- τώρα βγήκα για τσιγάρο. Τί κάνεις?"

"Είμαι καλά.."

"Ακούγεσαι κάπως, σίγουρα όλα καλα?"

Τί να σου πω τώρα και σένα, που παίζεις τον καλό οικογενειάρχη που τρώει ανέμελα με το σόι του!!