Sold Out

Joy Division

"Λοιπόν, πάω μέσα" κάνει την τελευταία τζούρα από το τσιγάρο του και φεύγει. 

Δεν ήρθε να με κοροϊδέψει, δεν ήρθε να μου την πει...δεν ήρθε να με κάνει να νιώσω άσχημα. Απλά. ήρθε. 

Και εκεί που νόμιζα οτι δεν μπορούσα να τον ερωτευτώ περισσότερο, ξαφνικά νιώθω την καρδιά μου να φουσκώνει σαν αερόστατο και να με σηκώνει από το έδαφος. Τα πόδια μου δεν πατούν κάτω, νιώθω να αιωρούμαι. 

"Τι έγινε? Σου μίλησε ο Αλεξιάδης? Στην είπε??" με ρωτάει η Ειρήνη ανήσυχα όταν επιστρέφω μέσα κι εγώ. 

Μα εγώ δε απαντάω, μόνο τον κοιτάζω απέναντι μου, που έχει ενωθεί ξανά με την παρέα του. Και στην παρέα του έχει ενσωματωθεί και η παρέα της Μαργαρίτας ξαφνικά. Μα δεν με ενοχλεί, δεν με πειράζει. Δεν ζηλεύω...γιατί ΕΚΕΙΝΟΣ ήρθε και μου μίλησε. ΣΕ ΜΕΝΑ! 

Την υπόλοιπη ώρα πίνω και χορεύω στη γωνία μας με την Ειρήνη και είμαι χαρούμενη. Στο πάρτι γυρίζουν περίεργα τσιγάρα, μου έρχεται η οσμή τους που μου είναι ξένη- δεν είχα ως σήμερα καπνίσει ούτε κανονικό τσιγάρο. Εκείνος καπνίζει κι από αυτά, τον βλέπω να κάθεται σε έναν κύκλο που κυκλοφορούν από χέρι σε χέρι. Και η Μαργαρίτα, φυσικά, δίπλα του. 

"Δεν ξεκολλάει η βδέλλα" παρατηρεί η Ειρήνη την ώρα που εκείνη του πιάνει το μπράτσο και τρίβεται πάνω του όπως κάθονται πλάι πλάι και καπνίζουν μαζί με τους υπόλοιπους της παρέας. Γελάνε δυνατά και τραγουδάνε όποτε το θυμηθούν. Είναι οι δημοφιλείς του σχολείου και κάνουν ότι θέλουν, είναι τα Άλφα της σχολικής φυλής και κανείς δεν τους λέει τίποτα. Ο,τι κάνουν είναι απλά υπερβολικά κουλ!

"Κατουριέμαι, ξέρεις πού είναι η τουαλέτα?" ρωτάω την Ειρήνη μετά απο 3 ποτά.

"Πάνω δεξιά νομίζω".

Παίρνω το τσαντάκι μου και ανεβαίνω τα θολά σκαλιά.

Βγαίνοντας από την τουαλέτα πέφτω πάνω στον Ορέστη. Φαινόμαστε και οι 2 ζαλισμένοι. Παρατηρώ οτι τα μάτια του είναι λίγο κόκκινα.

"Ωπ, σόρι" μου λέει και με πιάνει από τους ώμους να με ισορροπήσει από το τράνταγμα.

Γελάω σα χαζή, ανεξέλεγκτα. "Κι εσύ καλά είσαι ε!" μου λέει γελώντας κι αυτός. 

"Όχι, ζαλίζομαι.." του λέω γελώντας και παραπατάω λίγο.

"Κάτσε, στηρίξου εδώ" μου δείχνει τον μπράτσο του. Πιάνομαι από το σκληρό του μπράτσο και με οδηγεί σε ένα διάδρομο.