Sold Out

Αυτή τη Γεύση

Παρά τη ζάλη από το φιλί που δεν με αφήνει να σκεφτώ όσο λογικά και υπολογισμένα θα ήθελα (και θα έπρεπε), σκέφτομαι οτι μπορώ να του κάνω αυτή την...παραχώρηση. 

Θέλω να πω, σίγουρα δεν θα το πάω ως το τέλος γιατί αυτό θα ήταν παράδοση και ήττα σε αυτό το σημείο...αλλά μπορώ να τον καψουρέψω λίγο δίνοντας του μία γεύση! Ναι, δεν είναι κακή ιδέα. Δεν είναι καθόλου κακή ιδέα. 

Όμως, ξαφνικά κάτι άλλο περνά από το νου μου, σχεδόν αντανακλαστικά.

"Ορέστη," σπάω το φιλί ξαφνικά "έχεις δύο κινητά τηλέφωνα?"

"Ναι, δύο νούμερα σε μία συσκευή...το προσωπικό και αυτό το νούμερο που σου έδωσα, της δουλειάς. Πώς σου ήρθε αυτό?" με κοιτά λίγο παραξενεμένος και σηκώνεται από την καρέκλα και κάθεται στο πλάι μου, στο κρεβάτι.

 Φέρνει το χέρι του και κλείνει μέσα του το λαιμό μου χαλαρά, χαϊδεύοντας με τον αντίχειρά του. Ύστερα γέρνει το πρόσωπό του εκεί "λοιπόν, θα με αφήσεις να σε γευτώ...?" ψιθυρίζει στο αυτί μου και με φιλάει στο λαιμό.

Αντί για απάντηση, του ανοίγω το πουκάμισο σιγά σιγά και  αυτός τραβάει το φόρεμά μου πάνω απ' το κεφάλι μου.

Δεν θυμόμουν αυτό το σώμα. Ο Ορέστης στα 16 ήταν αθλητής του μπάσκετ, ήταν ωραίος...αλλά ήταν 16. 

Αυτός ο Ορέστης είναι σαν μοντέλο του Κάλβιν Κλάιν. Τα γυμνασμένα μπράτσα και η φαρδιά πλάτη που διαγράφονταν από τα πουκάμισα και τα σακάκια του είναι καλύτερα από οτι θα μπορούσα να είχα φανταστεί. Και ενώ είχα αρκετούς ωραίους άντρες στη ζωή μου, η αλήθεια είναι πως κανείς δεν είχε αυτό το σύνολο από πρόσωπο και κορμί. Δεν θα είναι εύκολο το αποψινό.

Από την τσέπη του παντελονιού του ψαρεύω το κινητό του και το αφήνω στο κομοδίνο μου. Η καρδιά μου χτυπάει πολύ δυνατά.

"Κρατάς καμία υπόσχεση εσυ? Είπες θα ανέβεις για ένα ουίσκι μόνο..." του λέω μισοαστεία ανάμεσα στα φιλιά μας.

"Μμμμ θα κρατήσω αυτή που θα σου δώσω τώρα.." ανοίγει με καλλιτεχνικές κινήσεις και βγάζει το σουτιέν μου"...απόψε θα τελειώσεις για μενα, όμορφη!"  

Με σπρώχνει να ξαπλώσω πίσω. Τον παρακολουθώ άφωνη, σχεδόν μαρμαρωμένη, περιμένοντας την επόμενη κίνηση του. Νιώθω όλο μου το σώμα να αναστατώνεται από τα λόγια, τη μυρωδιά και τα αγγίγματά του.

Παίρνει το ποτήρι με το ποτό και κρατάει το πιο μεγάλο παγάκι στο στόμα του. Το περνά σε μία ευθεία γραμμή από το λαιμό μου προς το στήθος μου.. και κινείται αργά προς την κοιλιά μου ενώ με τα δάχτυλά του αγγίζει χαμηλά τους γοφούς μου. Τραβάει με μια χαλαρή κίνηση το εσώρουχο μου να βγει και τον παρακολουθώ με κομμένη την ανάσα να φτάνει με τον ελάχιστο  πάγο που του έχει μείνει στο στόμα ανάμεσα στα πόδια μου. Η δροσερή αίσθηση του πάγου μαζί με το καυτό στόμα του είναι απίστευτα ξεσηκωτική.

Έχω ανασηκώσει το κεφάλι μου και ψάχνω σχεδόν απελπισμένα το βλέμμα του, και το βρίσκω όταν αυτος αποφασίζει να με καρφώσει στα μάτια ενώ με γλύφει λαίμαργα, σαν παγωτό χωνάκι στην πιο καυτή μέρα του καλοκαιριού.

Δεν γίνεται αυτό- απλά δεν γίνεται να νιώθω τόσο γρήγορα οτι θα τελειώσω! Συνεχίζει να με κοιτάζει ενώ με γλύφει και με ρουφάει και εγώ δεν μπορώ άλλο, κυρτώνω τη μέση και του λέω οτι δεν θα αντέξω για πολύ. Νομίζω οτι χαμογελάει, αλλά δεν τον βλέπω πια. 

"Κοίτα με σε παρακαλώ..." μουρμουράει και ανοίγω με το ζόρι τα μάτια μου ξανά για να βρω το γαλάζιο βλέμμα του. Πραγματικά αυτό το παγωτό λιώνει όλο και πιο πολύ, και σύντομα η υπόσχεση που μου έδωσε γίνεται πραγματικότητα.

Σηκώνεται όσο εγώ ψάχνω ακόμα να βρω τις ανάσες μου. "Στο είπα οτι θα τηρήσω την υπόσχεση μου...κι όπως το περίμενα, έχεις υπέροχη γεύση" μου λέει και ακουμπά την πλάτη στο γραφείο μου.

Όταν καταφέρνω να ρίξω πάνω μου το φόρεμά μου παρατηρώ πόσο έχει αναστατωθεί κι εκείνος. Πιάνει αμέσως τη ματιά μου στο φουσκωμένο παντελόνι του και μου λέει πονηρά "θα κάνεις κάτι για αυτό, ξανθούλα...?" 

"Τσου...δεν ήταν μέσα στη συμφωνία αυτό..." απαντάω με νάζι και σηκώνομαι κι εγώ.

"Σωστά... Μπορώ τουλάχιστον να κάνω ένα ντους?" μου λέει όσο ήρεμα γίνεται. Του δίνω μία πετσέτα και μπαίνει στο μπάνιο.

Στην οθόνη του κινητού του ανάβει ένα μήνυμα. Διαβάζω, χωρίς να το ακουμπήσω

 "Μωρό μ, σε περιμένω δν εχω κοιμηθεί. Αργεις πολυ?" με αποστολέα τη Μάγκι.

Η πραγματικότητα έχει πικρή γεύση. Κι αυτή τη γεύση δεν πρέπει να την ξεχνάω, όσο κι αν με γοητεύει ο Ορέστης. 

Αυτή τη γεύση της πικρίας του τη χρωστάω.