Sold Out

Η Ιστορία Μιας Αγάπης

Με τα χέρια μου ακόμα τυλιγμένα γύρω από το λαιμό του έχω ακουμπήσει το κεφάλι μου στον ώμο του, κρατάω τα μάτια μου κλειστά και με το μάγουλό μου ψηλαφώ το ήρεμο κύμα που είναι η κλείδα του ως εκεί που ξεκινάει το μπράτσο του, μυρίζω το άρωμα του... και για μια στιγμή ο χρόνος σταματά και νιώθω σαν να είμαστε ένα κανονικό ζευγάρι που ζει τον έρωτα του. Δεν υπάρχει κανείς και τίποτα άλλος- μόνο εμείς και το φεγγάρι.

Νιώθω τα χέρια του να με βαστάνε γερά στην αγκαλιά του, τα μακριά δάχτυλά του να ανοίγουν σα βεντάλιες στη γυμνή μου πλάτη και την ανάσα του ζεστή και βαριά στο λαιμό μου από την ένταση που προηγήθηκε- από τις στιγμές πάθους που ζήσαμε μερικά μόλις λεπτά πριν.

Και για μερικές στιγμές, που μοιάζουν ταυτόχρονα με αιωνιότητα αλλά και με μία μόνο ανάσα μακριά, ξεχνιέμαι και νομίζω οτι πρόκειται για την ιστορία μιας αγάπης- της αγάπης μας. Της αγάπης της δικής μου και του Ορέστη, του πρώτου και μοναδικού έρωτα της ζωής μου.

Όμως αυτή δεν είναι μια ιστορία αγάπης. Όσο κι αν προσποιηθώ δεν μπορώ να σβήσω αυτό που υπάρχει μέσα μου. Όσο κι αν έχω προσπαθήσει, δεν μπορώ να αγαπήσω πια όπως τότε- η προδοσία που βίωσα στην εφηβεία μου θα με ακολουθεί για πάντα σαν ένα αγκάθι που με τρυπάει στα πλευρά και δεν με αφήνει να ξεχάσω. 

Ήμουν μόλις 6 όταν έπεσα άσχημα από το ποδήλατο για πρώτη φορά και στο γόνατό μου έγινε ένα σκίσιμο που αιμορραγούσε συχνά, μια πληγή που δεν έλεγε να κλείσει. Μα ακόμα κι όταν σταμάτησε να τρέχει αίμα και επουλώθηκε, το σημάδι δεν έφυγε. Το σημάδι της είναι ακόμα εκεί. Το γόνατό μου δεν έγινε ποτέ ξανά όπως ήταν πριν.

Η ψυχή μου δεν έγινε ποτέ ξανά όπως ήταν πριν. Μετά τη δημοσιοποίηση του βίντεο σε όλο το σχολείο και όσα ακολούθησαν δεν εμπιστεύτηκα κανένα αγόρι ή άντρα ξανά. Δεν αφέθηκα σε κανέναν. Δεν πίστεψα στα όμορφα λόγια, δεν παραχώρησα τον έλεγχο σε κανέναν και δεν επέτρεψα ποτέ μα ποτέ στον εαυτό μου να ερωτευτεί ολοκληρωτικά, ακόμα και όταν μου άρεσε πραγματικά κάποιος που γνώριζα στη σχολή, στο μπαρ ή σε κοινές παρέες. 

Ο φόβος, η αγωνία, οι άμυνές μου πάντα έμπαιναν μπροστά και πάντα ήμουν εκείνη που θα έφευγε πρώτη με το που εμφανίζονταν τα πρώτα σημάδια οτι το πράγμα σοβάρευε. Πάντα θα το έβαζα στα πόδια με το που μου γινόταν αντιληπτό πως άρχιζαν να υπάρχουν βαθύτερα συναισθήματα και απαιτήσεις από την άλλη πλευρά- απαιτήσεις να εκχωρήσω κάτι από εμένα ή να εμπιστευτώ αληθινά. Δεν θα ήμουν ποτέ διαθέσιμη για κάτι τέτοιο.

Κι έτσι δεν μπορεί αυτή να είναι μία ιστορία αγάπης, αλλά μία ιστορία εκδίκησης. Της προσωπικής μου εκδίκησης για την κλεμμένη αθωότητα μου, για τον  αγώνα που έκανα να με αγαπήσω και να με αποδεχτώ μετά από τη βάναυση συμπεριφορά που δέχτηκα στο σχολείο με επικεφαλής τη Μαργαρίτα που σε κάθε ευκαιρία μου θύμιζε από πόσο διαφορετικούς κόσμους προερχόμασταν, και ύστερα εκείνον που πισώπλατα μου έδωσε το τελειωτικό χτύπημα κάνοντας με να φύγω μακριά από όσα είχα οικεία και όσα αγαπούσα. Κάνοντάς με να μετανιώσω που του εμπιστεύτηκα ότι είχα πιο ιερό: την καρδιά μου.

 Κι ακόμα εκδίκηση για τα χρόνια που αναγκάστηκα να περάσω μακριά από την οικογένειά μου που δεν ξεπέρασε ποτέ τη ντροπή που της προκάλεσε το συμβάν σε μία μικρή επαρχιακή κοινωνία, για το ότι έχασα επαφή με την καλύτερή μου φίλη, για τη ντροπή που κουβαλούσα  εγώ η ίδια για χρόνια και για τον πόνο του χλευασμού ενός κοριτσιού 15 χρόνων που ντρεπόταν για το σώμα, την εμφάνισή του αλλά και τη σεξουαλικότητά του που μόλις ανακάλυπτε.

Δεν μπορεί να είναι μία ιστορία αγάπης αυτή, γιατί είναι λάθος να αγαπάς τον βασανιστή σου. Είναι λάθος να μη σέβεσαι πρώτα και πάνω από όλα τον εαυτό σου. 

Και δεν θα γράψω ποτέ μία ιστορία αγάπης, αφού πλέον δεν είμαι ικανή για κάτι τέτοιο, αλλά οφείλω να γράψω την ιστορία εκδίκησής μου- το οφείλω στον 15χρονο εαυτό μου που μάζεψε μέσα σε ένα βράδι τα κομμάτια του και μια βαλίτσα και άλλαξε πόλη, οικογένεια, παρέες, συνήθειες και όνομα.

"Τί σκέφτεσαι?" μου ψιθυρίζει στο αυτί σπάζοντας τη σιωπή, ενώ χαϊδεύει τα μαλλιά που πέφτουν λυτά στην πλάτη μου.

"Πόσο θα ήθελα να γύριζα πίσω το χρόνο..."

"Πώς σου ήρθε αυτό τώρα..?" ρωτάει παραξενεμένος και ακουμπάει τα χείλη του στο λαιμό μου.

"Πιστεύεις οτι αλλάζει ο άνθρωπος, Ορέστη?" σηκώνω το κεφάλι μου και τον κοιτάζω στα μάτια. Σε τί  απάντηση ελπίζω άραγε? 

"Τί έπαθες ξαφνικά, θεατρίνα μου?"

"Απάντα μου σε παρακαλώ..."

"Οχι. Δεν πιστεύω οτι στην ουσία μας αλλάζουμε. Γιατί?"

"Τίποτα...Συμφωνώ."

Μακάρι να ήταν μία ιστορία αγάπης.