Sold Out

Κερασμένα Ποτά

Κοιτάζω προς την πλατεία του θεάτρου μία, δύο, τρεις φορές... Με τυφλώνει το φως από τους προβολείς και κάθε μου προσπάθεια να τον εντοπίσω μέσα στο κοινό είναι μάταιη. Το παίρνω απόφαση οτι δεν θα μάθω αν κράτησε αυτή τη φορά την υπόσχεσή του παρά μόνο αφού τελειώσει η παράσταση. Ίσως καλύτερα έτσι, αφού η παρουσία του μπορεί να με έβγαζε έξω από τα νερά μου και να μην απέδιδα όπως πρέπει το ρόλο μου.

Νιώθω οτι πάει καλά και η δεύτερη παράσταση μας, καλύτερα και από την πρώτη, αφού το πρώτο άγχος έχει φύγει και έχουμε καταφέρει να 'σιδερώσουμε' κανα-δυο λαθάκια που μας επισήμανε ο σκηνοθέτης μας.

Το χειροκρότημα είναι θερμό και ενθουσιώδες, το κοινό μοιάζει να το έχουμε κερδίσει και κάποιοι έρχονται μάλιστα και στο καμαρίνι να μας δώσουν τα συγχαρητήριά τους! Με κάνει και νιώθω ντροπή αυτό, αλλά και απέραντη περηφάνια μαζί που κάνω αυτό που αγαπώ τόσο πολύ από μικρό κορίτσι! Το όνειρό μου παίρνει σάρκα και οστά.. 

Έχει περάσει αρκετή ώρα από το τέλος της παράστασης και το βλέμμα μου συχνά κάνει τη βόλτα του από την κλειστή πόρτα του καμαρινιού- κάθε φορά που ανοίγει περιμένω να τον δω αλλά μπαίνει κάποιος άλλος. Έχω απελπιστεί, πάλι δεν ήρθε. Πάλι θα βρει μια δικαιολογία που δεν κράτησε την υπόσχεσή του. Μα τί θέλω, τί περιμένω κι εγώ! 

Στο τέλος σκύβω και αρχίζω να μαζεύω τα πράγματα στην τσάντα μου, κι όταν σηκώνω το κεφάλι βλέπω στον καθρέφτη τη φιγούρα του στην πόρτα. 

"Θεατρίνα?"  

Γέρνει το μισό του κορμί στην πόρτα και με παρακολουθεί. Πόση ώρα να ήταν εκεί? Φοράει το μακρύ καφέ μάλλινο παλτό του και από μέσα μπλε σκούρο κουστούμι και γαλάζιο πουκάμισο χωρίς γραβάτα.

Ένα χαμόγελο σχηματίζεται με μιας στο πρόσωπό μου χωρίς να με ρωτήσει αν θέλω να προδώσει τόσο απροκάλυπτα το συναίσθημά μου. 

Μπαίνει μέσα και με παίρνει αγκαλιά. Κρατάει στο χέρι μια ανθοδέσμη. "Είχα δίκιο, είσαι μαγεία εκεί πάνω..." μου ψιθυρίζει στο αυτί με φωνή βραχνή και αισθησιακή σαν να μου λέει ερωτόλογα, και νιώθω να ανατριχιάζω σύγκορμη. Τον σφίγγω στην αγκαλιά μου, νιώθω ευτυχισμένη. 

Είναι σαν να ήρθαν να με δουν δικοί μου άνθρωποι επιτέλους! Σαν να ήρθε κάτι από το παρελθόν μου που μου έλειπε: η σύνδεση, η ρίζα μου. 

Κι ας ήρθε η αιτία που εκείνοι δεν είναι εδώ. Το μυαλό μας παίζει τα δικά του παιχνίδια.