Sold Out

Deja Vu

Το μαγαζί έχει γεμίσει κόσμο από νωρίς, τόσο που δεν έχουμε ξαναδεί! Εντάξει, δεν είναι και κανένα τεράστιο καφέ, αλλά όλα μας τα τραπεζάκια είναι γεμάτα με χαρούμενες φάτσες που ψάχνουν ζεστασιά και με τη Μαίρη δεν προλαβαίνουμε να φτιάχνουμε ζεστές σοκολάτες και καφέδες!

Έξω δεν έχει σταματήσει να χιονίζει από χθες, αλλά οι δρόμοι είναι ακόμα ανοιχτοί και έτσι ο κόσμος κυκλοφορεί για τις δουλειές του και τα ζεστά ροφήματα μοιάζουν να είναι είδος πρώτης ανάγκης.

Τα τζάμια του μαγαζιού είναι θολωμένα από τη διαφορά θερμοκρασίας ανάμεσα στο ζεστό και γεμάτο καφέ μας και στον παγωμένο δρόμο. Μου αρέσει αυτή η χειμερινή εικόνα- αυτό το αίσθημα της θαλπωρής μου γεμίζει την καρδιά!

"Να τος, βγήκε από τη Μερσεντές το πουλάκι μου!  Δεν φαίνεται καλά ρε γαμώτο!" μου λέει η Μαίρη που δεν χάνει επεισόδιο από το σήριαλ των αφίξεων του Ορέστη παρά το πήξιμο που τρώμε σήμερα... 

Ωπ! Η Μερσεντές? Συνειδητοποιώ τί σημαίνει αυτό και, αφήνοντας στη μέση τον καφέ που φτιάχνω, τη σπρώχνω λίγο στην άκρη για να κοιτάξω έξω. Δυστυχώς δεν προλαβαίνω το αυτοκίνητο που βάζει πάλι μπρος και φεύγει. Κι εκείνο με θολά τα τζάμια. 

Γαμώτο, είμαι τόσο περίεργη να τη δω την κάργια! Πώς να είναι? Χάθηκε η ευκαιρία σήμερα...

Με αυτόν δεν μιλήσαμε από χθες το βράδι, δεν έστειλε κανένα μήνυμα, ούτε κι εγώ. Ήταν τόσο μπερδεμένο όλο αυτό που έγινε. Δεν ξέρω αν έχει θυμώσει, αν έχει ξενερώσει ή αν έχει κολλήσει με μένα που τον άφησα στα κρύα του λουτρού. Υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να βαρεθεί και να βρει κάτι πιο ευκολοχώνευτο για να χορτάσει την πείνα του. Όμως κάτι μου λέει οτι τον συγκεκριμένο τον γοητεύουν τα δύσκολα...

Είναι κι εκείνο το φιλί που μου έδωσε αμέσως πριν φύγει. Το φιλί που με κράτησε ξύπνια όλη νύχτα. Με έκανε να θυμηθώ τα καρδιοχτύπια μου για εκείνον τόσα χρόνια πριν...και να νιώσω τέτοια ταραχή όπως και τότε. Τοση ώστε να μην είμαι σίγουρη αν τα τωρινά μου συναισθήματα είναι αποτέλεσμα του πώς με επηρεάζει ο σημερινός Ορέστης ή αν είναι από το κουτάκι των αναμνήσεων που έχω καλά θαμμένο μέσα μου και ξεθάβεται σιγά σιγά με κάθε νέο δεδομένο και κάθε θύμιση από εκείνη την εποχή. 

Το βουητό από τις συζητήσεις και τα γέλια των θαμώνων μας μπλέκεται με τη μουσική που παίζει διακριτικά στο background και δεν καταλαβαίνω πότε ανοίγει η πόρτα παρά μόνο όταν τον βλέπω να στέκεται μπροστά μου με το μακρύ μαύρο παλτό του κι ένα μπλε καρώ κασμιρένιο burberry κασκόλ. Σήμερα είναι η επιτομή της κομψότητας!