Sold Out

November Rain

Λίγα λεπτά αργότερα ανοίγει αυτόματα η σιδερένια πόρτα και μπαίνω. Έχει βραδιάσει και κάνει παγωνιά. Περπατάω ανάμεσα στα δέντρα και τα λουλούδια του κήπου και φτάνω στην κεντρική είσοδο του σπιτιού. Στην πόρτα κρέμεται ένα μεγάλο χριστουγεννιάτικο στεφάνι που δεν είχα προσέξει την πρώτη φορά. Ανοίγει και εκείνη η πόρτα και εμφανίζεται ο Ορέστης.

Φοράει γκρι παντελόνι φόρμας και πράσινο κολεγιακό φουτεράκι και είναι ξυπόλυτος. 

Κι εγώ είμαι απλά ντυμένη, με ένα μάλλινο γκρι φόρεμα και χαμηλά μαύρα μποτάκια και παλτό. Τα μαλλιά μου κοτσίδα. Δεν ετοιμάστηκα για να έρθω- απλά ήρθα, σαν να μην είχα άλλη επιλογή. 

Σηκώθηκα από εκείνο το θλιβερό παγκάκι, μπήκα σε ένα ταξί και έφτασα έξω από την πόρτα του.

Στέκεται ήρεμος και με κοιτάζει. Είπε οτι με περίμενε? Πώς...

"Έλα μέσα.." κάνει στην άκρη και μπαίνω στο σπίτι. Επιτέλους ζέστη!

Μου δείχνει να πάω προς το σαλόνι και προχωράω μπροστά. Έχει ανάψει το τζάκι- ένα μεγάλο μπεζ τζάκι που μέσα καίγονται μεγάλα κούτσουρα που δίνουν στο δωμάτιο μια χρυσή λάμψη. Στο τραπέζι έχει ένα κρυστάλλινο μισογεμάτο ποτήρι ουίσκι. Βγάζω τα μποτάκια μου και πατάω το παχύ μπεζ χαλί μπροστά από το τζάκι. 

"Βολέψου..." μου λέει ευγενικά "Τί να σου βάλω να πιείς?"

"Ό,τι πίνεις και εσύ..." του απαντώ σφιγμένη ακόμα και κάθομαι στον δερμάτινο μπεζ καναπέ. Από εκεί παρατηρώ στην άλλη γωνία ένα τεράστιο λευκό χριστουγεννιάτικο δέντρο που θα 'παιρνα όρκο οτι δεν ήταν εκεί το πρωί! Πόσα μας διαφεύγουν όταν δεν είμαστε προσεκτικοί... σκέφτομαι, και τον βλέπω να επιστρέφει με ένα μπουκάλι Bushmills και ένα χαμηλό ποτήρι με παγάκια. 

Μου σερβίρει το ποτό και ακουμπά το ποτήρι μπροστά μου στο τραπέζι. 

Βγάζει το πακέτο με τα τσιγάρα του από την τσέπη του και ανάβει ένα. Κάθεται οκλαδόν κάτω, στο παχύ χαλί μπροστά από το τζάκι. Φυσάει τον καπνό μέσα στο τζάκι και γυρίζει σε μένα. 

"Είμαστε ΟΚ?" με ρωτάει τρυφερά και κάπως ντροπαλά.

"Γιατί να μην είμαστε?" απαντάω με χαρακτηριστική άνεση, λες και δεν είχα φύγει σαν κυνηγημένη το πρωί μόλις!

Σηκώνει τους ώμους του "Δεν ξέρω.." απαντάει σαν παιδί και μου δείχνει το τσιγάρο του "Θες?" Και τον θυμάμαι σε εκείνο το  κηπάκι στο σπίτι του Μιχάλη, να με ρωτάει ακριβώς το ίδιο πράγμα με ακριβώς το ίδιο ύφος!