Sold Out

Πάμε για Ψάρεμα

"Εκτός από εδώ, πού θα μπορούσα να σε δω?" μου λέει πολύ σοβαρός.

Ρίχνω προσεκτικά λίγη κανέλλα στο χάρτινο ποτήρι με τον καφέ του και το σκεπάζω με το καπάκι. Πιάνω ένα καλαμάκι και το ακουμπάω δίπλα στο ποτηράκι στον πάγκο που μας χωρίζει, ακριβώς μπροστά του. Ύστερα τον κοιτάζω σοβαρή κι εγώ.

"Σε λίγο καιρό θα παίζω σε μία παράσταση. Θα μπορείς να με δεις εκεί." 

"Κι αν δεν θέλω να περιμένω στο ενδιάμεσο?" με ρωτάει όλο νόημα βγάζοντας το καλαμάκι από το πλαστικό του περίβλημα και καρφώνοντάς το στο ποτήρι με τον καφέ που κρατάει στα χέρια του.

"Είσαι ανυπόμονος?"

"Εξαρτάται."

"Από...?" τον ρωτάω με ξεκάθαρη διάθεση για φλερτ.

"Από το διακύβευμα. Πού θα πάμε να μου πεις για την παράσταση που ετοιμάζεις?" απαντάει γρήγορα, κοφτά και αποφασιστικά. 

Τον φαντάζομαι στη δικαστική αίθουσα. Έτσι σίγουρο για τον εαυτό του, να αγορεύει για να πετύχει το σκοπό του. Μου τη σπάει.

Του χαμογελάω. "Κύριε Αλεξιάδη, είστε  πραγματικά επίμονος.."

"Πώς γνωρίζεις το επίθετο μου?"  με κοιτά όλο έκπληξη και απορία.

Έκανες γκάφα Έρικα. Έκανες γκάφα- αυτοσχεδίασε! 

Χαμογελάω όλο φυσικότητα "Μα, από εσένα φυσικά! Έχουμε συστηθεί, το ξέχασες?"

"Χμμμ δεν θυμάμαι να ανέφερα το επώνυμό μου..."

"Φυσικά. Κι εγώ, Έρικα Παξινού! Θυμήθηκες?"

"Παξινού..." επαναλαμβάνει αργά και το σκέφτεται για λίγο- σίγουρα θα ντραπεί να παραδεχτεί οτι δεν το θυμάται- "Ναι..βέβαια. Έχεις δίκιο."

Χαμογελάω με ικανοποίηση. "Είδες?"

"Ναι...αλλά με κίνδυνο να γίνω κουραστικός θα σε ρωτήσω τρίτη φορά...τί κάνεις απόψε?"

Όσο σε φτύνω, τόσο κολλάς Ορέστη! Μα δεν θα σε ταλαιπωρήσω πολύ γιατί θέλω απαντήσεις...

"Χαχαχ..απόψε τελειώνω την πρόβα στις 9. Αν θες μετά- " δεν προλαβαίνω να τελειώσω τη φράση μου.

"Από πού να περάσω να σε πάρω?"

"ΟΚ.. Θέατρο "Μερκούρη", το ξέρεις?"

"Θα σε περιμένω εκεί. Ανεβαίνεις σε μηχανή?"

"Ναι.."