Sold Out

The Dog Days Are Over

Θεσσαλονίκη 2011, (πριν το συμβάν)

Είναι βραδάκι Σαββάτου, λίγο μετά το σούρουπο, και έχω βγάλει βόλτα τον λατρεμένο μου Ρόμπι- ένα μεγαλόσωμο κανίς με καστανοκόκκινο τρίχωμα από μικρά μικρά μπουκλάκια, ένα πλάσμα πανέμορφο και μέλος της οικογένειάς μου εδώ και μία δεκαετία.

Τα βράδια συνήθως τον βγάζει ο πατέρας μου, όμως απόψε έχουν μια υποχρέωση με τη μαμά οπότε είμαι μόνη στο σπίτι και αναγκαστικά τον βγάζω εγώ. Περνάω πολύ όμορφα συντροφιά με τον σκυλάκο μου. Μου αρέσει να του μιλάω με τις ώρες για τα πάντα σαν να είναι ο καλύτερος μου φίλος. Απολαμβάνω να τον φροντίζω, να τον περιποιούμαι και αυτός μου ανταποδίδει την αγάπη και τη φροντίδα με χάδια και γλυψίματα στο πρόσωπο και άδολη αγάπη- από αυτή που μόνο ένας σκύλος ξέρει και δίνει. 

Περπατάμε κατά μήκος της παραλίας, έχει μπει για τα καλά ο Οκτώβρης αλλά έχει ακόμα ζέστη και κρατώ στο αριστερό χέρι ένα χωνάκι παγωτό και στο δεξί το λουράκι του Ρόμπι. Ένα όμορφο αεράκι μας δροσίζει και ο κόσμος περνάει αδιάφορα δίπλα μας, με κανένα παιδάκι πού και πού να ζητάει να χαϊδέψει το Ρόμπι και εκείνον να του κάνει χαρές.

Ξαφνικά ακούω γνωστές κοριτσίστικες φωνές και κοιτάζω στα δεξιά μου. Βλέπω την παρέα της Μαργαρίτας. 

Επιταχύνω...Κάνε θεέ να προλάβω να στρίψω πριν να με δουν!

Φοράω μία φαρδιά μαύρη φόρμα και αθλητικά παπούτσια κι ένα  φαρδύ τι-σερτ των Florence and the Machine, όλα σκούρα- δεν θα τραβήξω την προσ-

"Ωωωω κοίτα ποια άλλη είναι εδώ!" φωνάζει η Τζένη με ενθουσιασμό λες και της έπεσε το λαχείο.

Φτου σου, με είδαν. Κάνε πως δεν άκουσες, Έλενα...

"Μπαααα, τί κανει το φυτό έξω τέτοια ώρα, δεν διαβάζει?" ειρωνεύεται η Γεωργία

"Καλέ, είναι σαββατόβραδό και το...γλεντάει!! Δεν τη βλέπετε που έχει φορέσει και τα...καλά της?!!" σκάει στα γέλια η Μαργαρίτα παρασύροντας και τις άλλες. Πλησιάζουν και με περικυκλώνουν.

"Ωραία μαλλιά, με το σκύλο σου κουρεύεστε μαζί??" λέει η Μαργαρίτα και συνεχίζουν να γελάνε.

 Κάνω να περάσω ανάμεσα τους για να διαφύγω, αλλά ο κλοιός τους είναι απροσπέλαστος.

"Κουφή είσαι?" με σπρώχνει από τον ώμο η Γεωργία. 

"Οχι..." της απαντάω χαμηλόφωνα και μένω ακίνητη. Ο Ρόμπι με κοιτάζει μη ξέροντας κι αυτός τί να κάνει- να μείνει ή να προχωρήσει.

"Τότε τί?? Μας γράφεις ρε βλαμμένο?" η Μαργαρίτα σπρώχνει με το πίσω μέρος της παλάμης της το χέρι μου με το παγωτό, το παγωτό πέφτει κάτω κι ακούγεται ένα 'πλαφ' όπως σκάει στο πεζοδρόμιο. Ο Ρόμπι αρχίζει να γλύφει το παγωτό και γελάνε όλες μαζί. Κοιτάζω κάτω για να μην εκραγώ, ανεβάζω παλμούς. Νιώθω να τρέμω.

"Και το σκυλί της είναι το ίδιο λιγούρικο και χαζό όσο αυτή!!" λέει ο Τζένη και χαχανίζουν. Θέλω να τις χτυπήσω, σφίγγω της γροθιές και τα δόντια μου, όταν ακούγεται μία αντρική φωνή που ξέρω καλά

"Εϊ κορίτσια, τί γίνεται?" 

Ο Ορέστης! Ο από μηχανής θεός μου! Περνάει με το ποδήλατο και τις φωνάζει.

"Μην πεις καμία μαλακία, ζώον" μου γρυλίζει προειδοποιητικά μέσα από τα δόντια η Μαργαρίτα και έπειτα απομακρύνονται, πάνε προς το μέρος του ευδιάθετες και ναζιάρες σαν να μην έγινε τίποτα. Λες και δεν φερόντουσαν σαν μια απαίσια συμμορία μερικά μόλις δευτερόλεπτα πριν!

Δεν λέω τίποτα. Δεν σηκώνω καν το κεφάλι. Μόνο ελπίζω και προσεύχομαι να μη με είδε εκείνος.

Τραβάω τον Ρόμπι που έχει προλάβει να καταβροχθίσει το μισό παγωτό και χάνομαι μέσα στα στενά, ανυπομονώντας να γυρίσω στο σπίτι και να κλάψω, να πάρω αγκαλιά το σκυλάκο μου που δεν κατάλαβε τίποτα από όσα πέρασα και να αποκοιμηθώ με την ζεστασιά και την αγάπη του για παρηγοριά.

-----

Αθήνα, 2024

"Πέρασε από κει η Μαγκι? 🤔" μου στέλνει μήνυμα ο Ορέστης καμιά ώρα μετά.

"Ναι, πριν από 1 ώρα περίπου"

"Το κτλβ γιατί μου έφερε καφέ από εσάς. Παίχτηκε τπτ περίεργο?"

"Οχι, τίποτα..Γτ?"

"Μου έκανε λίγο εντύπωση. Με καλόπιανε μάλλον γτ είμαστε στα μαγαζιά- θα πάει Άσπεν και έχουμε αγοράσει οτι υπάρχει κ δεν υπάρχει. Τσουρέκια..."

"Εσύ?"

"Πήρα ένα κουστούμι BOSS, θα σ' αρέσω 😉"

"Άλλο λέω- θα πας Άσπεν? (Το ξέρω οτι θα μου αρέσεις...) 😍"

"Α, όχι, θα πάει με τις φίλες της. Ευτυχως! 🙌"

Άραγε να κάνει ακόμα παρέα με τη συμμορία από το λύκειο?

"Μμμμ"

"Τί????"

"Έχουν μπει πονηρές ιδέες στο μυαλό μου, όμορφε...αλλά δεν θα στις πω τώρα.."

"Χμμμ Ανυπομονώ να τις ακούσω... Πρέπει να σ'άφήσω γμτ.😘"

"😘"

Ώστε η αχώνευτη θα λείπει τα Χριστούγεννα! Ήδη από το βράδι που αντάλλαξα σωματικά υγρά με τον Ορέστη στο αυτοκίνητό της μου έχει ξυπνήσει μια τρελή επιθυμία που δεν ξεστόμισα ακόμα ούτε στον ίδιο. 

Ξέρω οτι είναι τρέλα...αλλά είναι μέρος του σχεδίου μου πλέον. Και επιπλέον με εξιτάρει και με διαολίζει και με...(θα τολμήσω να το παραδεχτώ στον εαυτό μου και στον Νικόλα που είναι ο μόνος που ξέρει τις πιο βρώμικες και εκδικητικές μου σκέψεις) με ανάβει. Πολύ.