Sold Out

Moth to a Flame

Δεν περνάει πολλή ώρα που έχω ξαπλώσει και ακούω έναν απαλό χτύπο στην πόρτα μου. Είναι ο Νικόλας. Μπαίνει διστακτικά στο δωμάτιο και του κάνω νεύμα να κάτσει. 

"Έρικά μου...όλα εντάξει?" με ρωτά με μεγάλο δισταγμό, ο γλυκός μου!

"Ναι...γιατί?"

"Δεν ήξερα αν έπρεπε να μπουκάρω ρε φίλη! Άκουγα φασαρία και ένταση στις φωνές σας πριν και ανησύχησα αν σου έκανε κάτι κακό. Σε πείραξε αυτός?"

"Όχι...εγώ τον χτύπησα!"

Ο Νικόλας βγάζει ένα ψιλό επιφώνημα και φέρνει το χέρι του στο στόμα 

"Ιιιιι!! Μωρή!! Πες μου οτι έτσι την βρίσκει ο Κουκλιάδης να τρελαθώ!!" γελάει πονηρά αλλά γρήγορα αλλάζει ύφος όταν βλέπει το σοβαρό πρόσωπό μου. Αποφάσισα να του μιλήσω.

"Νικόλα μου, υπάρχουν μερικά πράγματα για μένα που δεν ξέρεις, και ήρθε η ώρα να στα πω..."

Και κάπως έτσι άνοιξα για πρώτη φορά την καρδιά μου σε κάποιον και μίλησα για όσα  έγιναν και όσα ένιωσα τόσα χρόνια πριν. Του μίλησα για το ποια ήμουν τότε και για τα πράγματα που με επηρέασαν τόσο που χρειάστηκε να αλλάξω μέχρι και ταυτότητα. Κι ο Νικόλας με άκουσε με προσοχή και έδειξε να με συμπονά. Άλλωστε ο ίδιος υπήρξε άπειρες φορές θύμα μπούλινγκ στη ζωή του.

"Καλά θα του κάνεις...απλά να... Θυμάσαι εκείνη τη σειρά που είδαμε μαζί στην Αγγλία? Πώς την έλεγαν? Revenge?"

"Ναι, Revenge.."

"Μου ήρθε στο μυαλό εκείνη η  φοβερή ατάκα: 'Before you embark on a journey of revenge, dig two graves'."  με κοιτάζει πολύ σοβαρός. Καταλαβαίνω πού το πάει..

"Δεν τον έψαξα ποτέ. Έπιασα τυχαία δουλειά στο μαγαζί όταν γυρίσαμε από Λονδίνο...και η Μαίρη μου τον έδειξε ένα πρωί μόνη της. Μπορεί να μην τον έβλεπα ποτέ ξανά. Μπορεί να μην έπιανα δουλειά εκεί, κι αυτός να δούλευε αλλου...Όμως οχι! Η ζωή τον έφερε μπροστά μου για κάποιο λόγο. Πιστεύεις στη μοίρα?"

"Ναι...φυσικά πιστεύω!"

"Γιατί μου τον έφερε η μοίρα ξανά στη ζωή μου? Γιατί από τη Θεσσαλονίκη εγώ έφυγα τρέχοντας. Και η υπόθεσή αυτή απλά δεν έκλεισε όπως έπρεπε.. Θα το συνεχίσω, ως το τέλος." τον κοιτάζω αποφασισμένη, κι όσο ακούω τα λόγια μου, τόσο πεισμώνω περισσότερο και ξέρω οτι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. 

Ο Νικόλας με παίρνει αγκαλιά και με σφίγγει. "Είμαι μαζί σου. Το μόνο που φοβάμαι είναι να μην πονέσεις εσύ. Αυτό μόνο με νοιάζει φίλη μου. Πάμε να τον τσακίσουμε! Κι αυτόν και την αχώνευτη γυναίκα του!"