Sold Out

The Show Must Go On

"Κουρέλι είσαι φίλη, φύγε νωρίτερα σήμερα θα κλείσω εγω...δεν σε βλέπω καλά" μου λέει η Μαίρη γεμάτη ανησυχία βλέποντας οτι με το ζόρι κρατώ ανοιχτά τα μάτια μου την ώρα που ρίχνω στον αποχυμωτή ένα βετέξ μαζί με τα διάφορα φρούτα.

Με τα Χριστούγεννα να πλησιάζουν, μαζί πλησιάζει και η πρεμιέρα του "Ταλαντούχου Κύριου Ρίπλει" σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καπαμά στο θέατρο Μερκούρη, και οι πρόβες είναι τόσο εντατικές που θα βρεθούμε ομαδικά στην Εντατική στο τέλος αν συνεχιστεί αυτό το τροπάριο. Κανείς μας δεν μπορεί να ζήσει χωρίς μία σταθερή δουλειά, οπότε όλοι είμαστε ψόφιοι πλέον παλεύοντας να τα συνδυάσουμε όλα.

Φυσικά και με τον Ορέστη δεν έχω μπορέσει να βρεθώ παρά μόνο μία μέρα μέσα στην εβδομάδα. Κι εκείνος είναι τρελαμένος στη δουλειά, από οτι έχω καταλάβει με την υπόθεση του εφοπλιστή.

Χθες βράδι που βρεθήκαμε σπίτι μου μετά από μέρες, με κρατούσε αγκαλιά στον καναπέ και με ρώτησε ξαφνικά τί υπόθεση έχει αυτός ο περιβόητος κύριος Ρίπλει.

 "Είναι ένας τυχοδιώκτης που παριστάνει κάποιον άλλο για να ζήσει τη ζωή που ονειρεύεται, τη μεγάλη ζωή. Βασικά, τον σκοτώνει πρώτα και μετά κλέβει την ταυτότητά του!"

"Όλοι μας αυτό δεν κάνουμε όμως στην τελική?"

"Σκοτώνουμε και κλέβουμε ταυτότητες??"

"Οχι, παριστάνουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε για να ζήσουμε καλύτερη ζωή! Εσύ κυρίως, που είσαι και θεατρίνα!" μου λέει πειραχτικά, μην έχοντας ιδέα οτι κι εγώ σαν τον Ρίπλει έχω αλλάξει ταυτότητα για να αποποιηθώ την προηγούμενη ζωή μου εξαιτίας του.

"Κι εσυ πώς το κάνεις, δηλαδή?" 

"Ε, κι εγώ το κάνω. Παριστάνω τον καλό σύζυγο, τον υπάκουο γαμπρό...τον προστάτη του νόμου! Χαχα! Παίζει να είμαι πιο θεατρίνος από σένα τώρα που το σκέφτομαι!" μπορεί να γελάει όμως διακρίνω μία έντονη πικρία στον τρόπο που αυτοσαρκάζεται.

"Θα έρθεις να με δεις..?"  ρωτάω σοβαρή. Τα δάχτυλά μου χαϊδεύουν σε όλο το μήκος τους τους γυμνασμένους βραχίονές του που έχει σταυρώσει κάτω από το στήθος μου, και στρέφω το κεφάλι στο πλάι και κοιτάζω ψηλά, ψάχνοντας το γαλανοπράσινο βλέμμα του.

"Πότε είναι η πρεμιέρα?"  βρίσκει τη ματιά μου κάνοντας κι αυτός λίγο στο πλάι το κεφάλι του.

"Την επόμενη Παρασκευή, θα έρθεις?" επαναλαμβάνω την ίδια ερώτηση.

Δεν ξέρω γιατί με νοιάζει τόσο να είναι εκεί, δεν θα'πρεπε να έχει σημασία για μένα η παρουσία αυτού του ανθρώπου τη συγκεκριμένη μέρα, τη συγκεκριμένη στιγμή. Κι όμως, η ερώτηση μου βγαίνει ξανά και ξανά αβίαστα, ενάντια στη λογική.