Sold Out

Call Your Girlfriend

Ανοίγει την πόρτα και βγαίνει γρήγορα από το διαμέρισμα, χωρίς καν να περιμένει την απάντησή μου. Τρέχω στο παράθυρο, να τον δω- λίγο ακόμα- έστω από μακριά. Λίγο ακόμα να κρατήσω την εικόνα του πριν φύγει ξανά...

Περνά απέναντι στο πεζοδρόμιο και ακουμπάει με την πλάτη πάνω στη μηχανή του. Ανάβει τσιγάρο. Βγάζει το κινητό του και γράφει κάτι. Το βάζει πάλι στην τσέπη του. 

Συνεχίζει να καπνίζει και...κοιτάζει προς το παράθυρό μου- κρύβομαι στο πλάι πίσω από την κουρτίνα. Ελπίζω οτι δεν με είδε να γίνω ρεζίλι! 

Κρυφοκοιτάζω ξανά, έχει ανάψει η οθόνη του κινητού του και κάτι διαβάζει. Σβήνει το ένα τσιγάρο και ανάβει άλλο. Τί να περιμένει με τόση αγωνία?

Πάω να μου βάλω λίγο νερό και όταν επιστρέφω και κοιτάζω, εκείνος πετάει και το 2ο τσιγάρο που έχει καπνίσει. Περνάει το πεζοδρόμιο πάλι. ΤΙ?

Το κουδούνι. Ανοίγω. Και μετά ανοίγω την πάνω πόρτα. 

Τρέχει, τον ακούω που τρέχει στις σκάλες ως επάνω. Ανεβαίνει και με βρίσκει να στέκομαι μπροστά στην πόρτα. Με κοιτάζει. Λαχανιασμένος. Σιωπηλός. Σιωπηλή τον κοιτάζω κι εγώ. Πετάει κάτω τον χαρτοφύλακα και με παίρνει αγκαλιά.

"Βλαμμένη!!" λέει σαν να είναι γλυκόλογο και με φιλάει, με τη μυρωδιά του τσιγάρου στην ανάσα του να μοιάζει με το πιο ωραίο άρωμα του κόσμου ξαφνικά. 

Με κρατάει σφιχτά πάνω του και με δαγκώνει στα χείλια, κλείνει πίσω μας την πόρτα, βγάζει και πετάει το σακάκι του σε μια καρέκλα, και μας οδηγεί με το σώμα του προς τον καναπέ.

"Δεν σε αντέχω ρε πούστη μου" μουρμουράει θυμωμένος ανάμεσα σε φιλιά και σε δαγκώματα και του λέω "Ούτε εγώ σε αντ-" 

"Σκάσε ρε γαμώτο, σκάσε με έχεις διαλύσει..." και τραβάει το φερμουάρ από το φόρεμά μου ως κάτω.

"Γιατί γύρισες? Να πας σε-" 

Κάνω απόπειρα να παραπονεθώ με νάζι αλλά δεν 'περνάει'...

"Σε χαλάει που γύρισα? Ε? Σε χαλάει?"  χωρίς να παίρνει τα χείλη του από τα δικά μου βγάζει βίαια το φόρεμά μου και εγώ του ανοίγω το πουκάμισο με συνοπτικές, σκίζοντας μερικά κουμπιά πάνω στη βιασύνη μου.

 "Δεν είπα οτι με χαλάει, αλλά έτρεξες να βρεις αμέσως!" του λέω σοβαρή απομακρύνοντας λίγο τα χείλη μου από τα δικά του.

"Όπως εσύ με τον μαλακομανώλη εννοεις!" μου ρίχνει μία στα οπίσθια τόσο δυνατή που τσούζει πιο πολύ κι από τα λόγια του!

"Μη με χτυπάς!" του λέω και τρώω και δεύτερο, εξίσου γερό, μπατσάκι . 

"Όσο λες μαλακίες θα τις τρως. Άσε που γουστάρεις τρελά, γαμώ την πατριαρχία σου!"

Τον δαγκώνω στο λαιμό και ανοίγω το παντελόνι του. Δεν ξέρω πού πάνε τα χέρια μου, είμαι παντού στο κορμί του. Κι αυτός το ίδιο σε μένα, τον νιώθω παντού και μου φέρνει την πιο γλυκιά ζαλάδα.

Κάνουμε έρωτα μέσα σε βρισιές και σε κατηγορίες, σαν να μην είναι καν δική μας απόφαση αυτό που γίνεται. Σαν κάποιος να μας ανάγκασε με κάποιο τρόπο να έχουμε αυτή την καταραμένη χημεία που μας καθοδηγεί, όποτε βρεθούμε κοντά, σε μονοπάτια απίστευτης ηδονής και πάθους.

----

"Και τί κατάλαβες τώρα?" μου λέει ανάβοντας τσιγάρο.

"Τι κατάλαβα??"

"Ναι, τί κατάλαβες που γίναμε μύλος πάλι??"

Τον κοιτάζω ξαπλωμένο στο πλάι μου, στρυμωγμένο στη μέρα μεριά του καναπέ. Το ένα πόδι του είναι περασμένο πάνω από τα δικά μου, καθώς είμαστε ακόμα μπλεγμένοι σε μια γυμνή και ιδρωμένη αγκαλιά. 

Κάνω στην άκρη τα μαλλιά που πέφτουν στα μάτια του. "Κατάλαβα οτι σε θέλω όπως την πρώτη φορά. Και όλες όσες ακολούθησαν." λέω χαιδευοντας τον στα ζυγωματικά, ακριβώς κάτω από τα μάτια του. Κλείνει τα μάτια και με το πόδι του με τραβάει πιο κοντά του. 

"Με έχεις κάψει. Έχεις καταλάβει πόσο πολύ με έχεις κάψει? Ο,τι κάνω... ότι αποφασίζω, όλα είναι λάθος αν δεν είσαι εκεί. Μόλις έγινα ο μαλάκας που χώρισε με μήνυμα μια καλή κοπέλα. Η Αναστασία δεν είναι Μαργαρίτα. Κι όμως εγω..."

"Έχεις δεύτερες σκέψεις!" συνειδητοποιώ και τραβάω το κορμί μου μακριά του, κάνω να σηκωθώ.

"Σκάσε ρε γαμώτο!" με ακινητοποιεί. Εγώ δακρύζω. Δεν μπορώ άλλο.

Στρέφει το πρόσωπό μου σε εκείνον. Κοιτάζει τα υγρά μου μάτια με έκπληξη.

"Είναι δυνατόν να είσαι τόσο χαζή?? Δεν βλέπεις πόσο ερωτευμένος είμαι? Τί άλλο πρέπει να κάνω δηλαδή??"

"Ορέστη, θέλω να είμαστε μαζί. Θέλω να είμαστε ΚΑΝΟΝΙΚΑ μαζι. Να μην κρυβόμαστε, να μην πονάμε ο ένας τον άλλο. Απλά να είμαστε μαζί. Πιστεύεις οτι μπορούμε?"

"Να είμαστε αυτό που λένε 'φυσιολογικοί'?"

"Ναι, να είμαστε όπως όλοι!"

"Όπως όλοι δεν μπορούμε...αλλά θέλω να δοκιμάσω να είμαστε με τον τρόπο που ταιριάζει σε μας  Έλενα-Έρικά μου!"