Sold Out

Careless Whispers

**Warning & Spoiler: (αν κ εχω ορισει ήδη την ιστορία over-18) Στο κομμάτι που ακολουθεί γίνεται ο γλυκος ο έρωτας και οι περιγραφές ενδέχεται να μην είναι κατάλληλες για ανήλικους ή άτομα που ενοχλούνται από τέτοιες σκηνές.**

------

"Δεν ντύθηκες τυχαία Pretty Woman εσύ απόψε.." μου λέει σαν να κατέληξε μόλις στο συμπέρασμα τη στιγμή που μου φοράει το παλτό για να φύγουμε από το τζαζ μπαρ.

Γυρίζω, τον κοιτάζω και παραδέχομαι εντελώς ξεδιάντροπα: "Τσου".

Χαμογελάει με ένα πλάγιο χαμόγελο που θα κόλαζε και τον Πάπα της Ρώμης και με σκουντάει απαλά στον γλουτό με το τσαντάκι μου που το κρατάει εκείνος κάνοντας μου νεύμα να προηγηθώ.

Στη διαδρομή για το σπίτι του μου χαϊδεύει το πόδι και δεν λέει πολλά- δείχνει σκεπτικός, ίσως και ανήσυχος. Βασικά, δεν μπορώ να τον 'διαβάσω' αυτή τη στιγμή. 

Ίσως γιατί κι εγώ όσο πάει και αγχώνομαι περισσότερο.

Ένα κύμα αδρεναλίνης και φόβου με κατακλύζει όταν σταματάει το αυτοκίνητο στη Βουλιαγμένη, μπροστά από μία τεράστια σιδερένια πόρτα που ανοίγει αυτόματα με το πάτημα ενός κουμπιού για να περάσουμε. Ύστερα, βρισκόμαστε σε έναν μεγάλο κήπο με γκαζόν και πάμε και πάμε ώσπου να βρει τη θέση του για παρκάρισμα. Δίπλα βρίσκονται παρκαρισμένα η Μερσεντές της συζύγου και η γνωστή μηχανή μεγάλου κυβισμού του. 

Είναι από αυτά τα πολυτελή, περιφραγμένα σπίτια που όταν μπαίνεις οριακά θες χάρτη για να βρεις την είσοδό τους. Μου ζητάει να τον περιμένω λίγο για να κάνει μια παύση στην κάμερα της εισόδου ώστε να μη με καταγράψει να μπαίνω. 

Κάπου εκεί συνειδητοποιώ τη σοβαρότητα της κατάστασης και τί εννοούσε ακριβώς όταν έλεγε πως είναι ριψοκίνδυνο το να παω σπίτι του. Κι αυτό με αγχώνει από τη μία και εξιτάρει από την άλλη! 

 Επιστρέφει, μου λέει να μπω και επανενεργοποιεί τη λειτουργία της κάμερας.

Το σπίτι είναι ολο στους τόνους του λευκού και του μπεζ- με μάρμαρο από άκρη σε άκρη. Όλα είναι στη θέση τους: άψογα, πανάκριβα- ξεκάθαρα διαλεγμένα από διακοσμητή. Ίσως είναι υπερβολικά άψογα! Και ίσως να τους λείπει χαρακτήρας. Ναι- σκέφτομαι- έχουν στυλ αλλά δεν έχουν χαρακτήρα.

Ή μπορεί απλά να ζηλεύω... Πολύ!

Με παίρνει απαλά από το χέρι και ανεβαίνουμε μία ξύλινη σκάλα, εκείνος προηγείται. Με οδηγεί στην κρεβατοκάμαρα. Και στο μυαλό μου γυρίζουν εικόνες από εκείνο το πάρτι του 2011, όταν με οδηγούσε ως Έλενα στο δωμάτιο των γονιών του Μιχάλη όπου θα γινόμασταν ένα για πρώτη φορά. Νιώθω πάλι τη μέθη που ένιωθα και τότε, κι ας μην έχω πιει τόσο αλκοόλ.