17 yıl önce bir kötülük yapıldı, bu kötülük herkesin ruhunda unutulmayacak yaralar bıraktı.
Yara alanlar, asıl yaralıya yeni yaralar açmayı umursamadı.
Lena.
Suskun Lena.
Hayatın acı gerçekleriyle daha bebekken tanışan, iyi kalpli Lena.
(Küfür, ar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
230424
...
Salondaki koltukların birinde oturmuş sadece görünmez olmayı diliyordum.
Eve girerkenki umutlarımın tek tek yerle bir olduğunu hissediyordum.
Babamla olduğum zamanlardan kat kat fazla korkuyordum. Babamın bana verdiği zarar tek kişilikti. Ama burda bana zarar verebilecek 7 hatta Nisa Hanımı da sayarsak 8 kişi vardı.
İliklerime kadar titrediğimi hissediyordum. Kafamı geldiğimden beri yerden kaldırmamıştım. Ki geleli on beş-yirmi dakika kadar oluyordu.
"Seni abilerinle tanıştırayım güzelim." Nisa Hanım da ortamdaki gerginlikten rahatsız olmuş olacak ki konuşmaya çalışıyordu.
Yavaşça başımı kaldırıp gözlerinin içine baktım, bir kez gözlerimi açıp kapattığımda onu onayladığımı anlamış oldu.
Bir anda hiç tanımadığım bir erkek kahkahası dolmuştu kulaklarıma. Erkeklerden, kahkahalardan ve bu tanımadığım insanlardan çok korkuyordum. "Bu korkak kızı niye getirdiniz buraya anne? Daha başını yerden kaldıramıyor."
Doğru söylüyordu. Korkak kız. Ben korkak kızdım.
Ama bu benim elimde olan bir şey değildi ki. Korkutarak büyütmüştü babam beni. Yıllarca korkuya maruz kalınca böyle korkak olmuştum işte.
"Abim doğru söylüyor anne. Şu tipe bak! Resmen eziklik akıyor kızdan."
Dışarıdan bakınca o kadar mı kötü görünüyordum. Oysa daha hastaneye gitmeden önce duş almıştım. Kıyafetlerim de pis değildi ki?
Ezikliğimin kaynağının kıyafetlerim olmadığını çok kısa bir süre içinde anladım. Benim ruhum ezilmişti, dışarıdan öyle görünüyor olmam çok olağandı.
Yine de konuşan kişilere bakmadım, cesaretim yoktu. Belki konuşsam, cevap verebilsem en azından gözlerinin içine bakabilsem böyle hissetmezdim.
"Tuna, Ayaz! Haddinizi aşıyorsunuz." Ali Bey oğullarına ilk seslendiğinde resmen gürlemiş, ardından sert ama kısık bir sesle onları uyarmıştı.
