17 yıl önce bir kötülük yapıldı, bu kötülük herkesin ruhunda unutulmayacak yaralar bıraktı.
Yara alanlar, asıl yaralıya yeni yaralar açmayı umursamadı.
Lena.
Suskun Lena.
Hayatın acı gerçekleriyle daha bebekken tanışan, iyi kalpli Lena.
(Küfür, ar...
Bölüm Şarkısı: 1. Serdar Ortaç- Poşet 2. Emre Aydın- Hoşçakal
Bölüm Fotoğrafı:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
250424
İyi Okumalar!
...
Belki de kendimi ilk defa yabancı hissetmiyordum. İlk defa kendimi fazlalık olarak görmüyordum. Aras abim, Mert abim, Demir ve Emre'nin olduğu bu arabada benim de yerim vardı.
Belki o yer önceden başkasına aitti, ama önemli değildi. Şimdi orada ben oturuyordum. Mert abimin yüksek sesle açtığı müziği dinlerken gülümsüyordum.
Demir'in açtığı pencereden esen rüzgar saçlarımı uçuşturuyordu. Ve ben ilk defa etrafımdaki insanlardan korkmuyordum.
Belki Emre kırmıştı kalbimi, ama diğer yarımdı o benim. Ona kırgın kalmak istesem de kalamazdım, ben affetmesem bile kalbim affediyor, kendini tamamlıyordu.
En önemlisi de kendimi mutlu hissediyordum, huzursuz değildim. Tamamlanmış hissediyordum. Hissettiğim duygular için erken olabilirdi. Belki bir süre sonra tekrar hayak kırıklığına uğrayacaktım ama öyle güzel bir histi ki umursamıyordum bile.
En azından içinde bulunduğum anı mutlu geçirsem olmaz mıydı?
Zaten yalnız kaldığım her an hatrıma bir bir düşen düşünceler, mutluluğuma ket vuruyordu.
"Seni çöpe atacağım poşete yazık!" Mert abim daha fazla dayanamamış olacak ki şarkıya eşlik etmeye başlamıştı.
"Bir sigara yakacağım ateşe yazık." Emre de telefonunu çıkarmış, Aras abimin eline tutuşturarak bizi çekmesini istiyordu.
"Aşk gidene acımak mı? Bu yükü taşımak mı? Yarayı kaşımak mı? Sor iyisi çıkacak mı? İçime akacak mı? Ve güneş açacak mı?"
Şarkıya ben ve Demir dışındaki herkes eşlik ediyordu. Benim eşlik etmeme sebebim ortadaydı zaten ama kendilerini kötü hissetmelerini istemediğim için bunu dışarı yansıtmamaya çalışıyordum.
Bende isterdim, tam şu an, abilerimle bağıra bağıra şarkı söylemeyi.. Belki dans etmeyi? En azından onlardan eksik kalmamayı öyle çok isterdim ki.
Ama olmuşla ölmüşe çare yoktu. Böyle yaşamaya mecburdum, alışacaktım.
"Lenaaaa! Gel canım ikizim.. Biraz dans edelim. Bu videoyu paylaşacağım sonra." Beni kolumdan çekerek tam kadrajın ortasına almıştı.
