17 yıl önce bir kötülük yapıldı, bu kötülük herkesin ruhunda unutulmayacak yaralar bıraktı.
Yara alanlar, asıl yaralıya yeni yaralar açmayı umursamadı.
Lena.
Suskun Lena.
Hayatın acı gerçekleriyle daha bebekken tanışan, iyi kalpli Lena.
(Küfür, ar...
Bölüm Şarkısı: İkiye On Kala- İyi ve Güzel Kadınlar Hep Ağlar
Bölüm fotoğrafı:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
240424
...
Nefret.
Nefretle büyütülmüştüm. 17 yıllık kısacık hayatımda gördüğüm tek şey nefretti. Babam benden nefreti dışındaki her şeyi esirgemiş, beni sonsuz bir mutsuzluğa hapsetmişti.
Hep bir gün onun yanından kurtulacağıma ve mutlu olacağıma dair hayaller kurardım. Düne kadar.
Bir telefonla apar topar hastaneye götürmüştü babam bizi. Öğrendiğim sarsıcı gerçekler beni çok korkutsa da umut etmiştim.
Belki biri elimden tutmak, beni karanlıktan kurtarmak ister diye. Ya da kurtarmasa da olurdu. En azından bana karanlığımda eşlik ederdi belki biri?
Yalnızlığımdan kurtulurdum belki.
Lakin şu an yumruklanan kapı ve ardından gelen sesler tüm düşüncelerimi alaşağı ediyor, korkudan titrememe sebep oluyordu.
Uykumdan kapının yumruklanma sesiyle uyanmıştım. "Aptal kız! Bu kapı neden kilitli?" Korkudan kim olduğunu anlayamıyordum ama sesinden çok sinirli olduğu anlaşılıyordu.
"Kapıyı aç diyorum sana, beynin almıyor mu lan?" İliklerime kadar korkuyordum. Kapıyı açmazsam kırardı, açarsam döverdi.
Ne yapacaktım ben?
"Üçe kadar sayıyorum Lena. Bu kapı açılmazsa olacaklardan korkmalısın."
Üçe kadar sayıyorum minik kızım. Saklandığın yerden çıkmazsan seni ben bulduğumda bedelini ödetirim, biliyorsun.
Eğer gerçekten üçe kadar saydığında kapıyı açmamış olursam öldürürdü beni. Ölümün iğrenç soğukluğu bedenimi bir yaprak misali titretti tekrardan.
Allah'ım dedim içimden, nolursun bana zarar vermesin.
Ardından titreyen parmaklarım kapının kilidine gitti. Yavaşça çevirdim bir kere. Daha ne olduğunu anlayamadan kapı çok sert bir gürültüyle açıldı.
Kapının çok sert bir şekilde başıma çarptığını hissettim. Hatta kaşımın üstünden ince ince süzerek yere damlayan kanı gördüm.
Ama başımı kaldırmadım yerden.
Ellerimi kaldırarak,"Özür dilerim efendim, uyurken kapıyı kilitlemeye alışmışım. Bir daha olmaz, söz veriyorum." demiş kollarımı iki yana indirmiştim.
