17 yıl önce bir kötülük yapıldı, bu kötülük herkesin ruhunda unutulmayacak yaralar bıraktı.
Yara alanlar, asıl yaralıya yeni yaralar açmayı umursamadı.
Lena.
Suskun Lena.
Hayatın acı gerçekleriyle daha bebekken tanışan, iyi kalpli Lena.
(Küfür, ar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
070624
İyi Okumalar!
...
-Tuna Keskiner-
Saniyeler dakikalara, dakikalar saatlere dönüyordu.. Tıpkı zihnimde dönüp duran düşünceler gibi.
Son olanlardan sonra evde daha fazla duramamıştım. Evdeki hengameyi fırsat bilip aradan sıvışmış, arabama atlayıp sahile gelmiştim.
Bizim yıllarca kandırıldığımızı, Lena'nın yıllarca acı çektiğini düşündükçe kafayı yiyecek raddeye geliyordum.
Ceylin..
Benim göz bebeğim, biricik kardeşim..
Ailemdekilerle ne kadar sorunu olursa olsun bizim aramız hep çok iyiydi. Her zaman beraber vakit geçirirdik. Ben onu, o da beni çok seviyordu..
Ya da ben öyle sanıyordum..
Onun kardeşim olmadığını öğrendiğimde yaşadığım yıkım, benim için kelimelerle ifade edilemeyecek kadar zordu.
O benim canımdı, nasıl kardeşim olmadığını söylerlerdi?
Yine de dedim, bu sonucun hiçbir önemi yok. Önemli olan kan bağı değil, can bağı.. Ceylin hâlâ benim kardeşim.
Babasıyla da defalarca görüşmüştük.. Zaten beni bu hâle getiren babasıydı ya. Tıpkı Ceylin gibi o da beni kandırmıştı..
Oysa ben avukattım değil mi? Ceylin'e olan sevgim, gözümü öyle kör etmişti ki.. Gözümün önünde olan hiçbir şeyi görememiştim, gördüklerimi de inkar etmiştim..
Bugün izlediklerim, Lena'nın yaşadıkları ve benim ona yaşattıklarım..
Ben nasıl bir insana dönüşmüştüm böyle? Bu gözümü bürüyen nefret ve hırs kimeydi?
Lena'ya mı?
Kim bilir, o evden evimize ne umutlarla gelmişti? Nasıl hayaller kurmuştu? Belki artık acı çekmeyeceğine inanmıştı..
