17 yıl önce bir kötülük yapıldı, bu kötülük herkesin ruhunda unutulmayacak yaralar bıraktı.
Yara alanlar, asıl yaralıya yeni yaralar açmayı umursamadı.
Lena.
Suskun Lena.
Hayatın acı gerçekleriyle daha bebekken tanışan, iyi kalpli Lena.
(Küfür, ar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Temsili)
110624
İyi Okumalar!
...
Zaman..
Zaman, her şeyin ilacı derlerdi.
Açılan yaraların kapanması, iyileşmesi için zaman lazımdı. Bedenimdeki yaralar kapanmıştı lakin ruhumda açılan yaralar bir daha hiç kapanmamak üzere deşilmişti..
Bu Sinan'ın bende bıraktığı ilk hasar değildi, ama ilk defa ruhum bu kadar acımıştı.
Eskiden kimsesizdim, babam vardı sadece. Bana acı çektiren babamdı, başka kimseden medet ummazdım.
Oysa iki ay önce, o iğrenç gecede, Sinan ruhuma da bedenime de tekrar yara açarken bir ailem vardı.
Kalabalık bir aile.. Bir kaç abi, ve bir ikiz..
Abilerimden biri beni Sinan'a vermişti, kendi elleriyle. Oysa onu öyle çok sevmiştim ki.. Şimdiyse ismini bile ağzıma almak istemiyordum. Midemi bulandırıyordu, onu düşünmek..
Bir daha o aileye geri dönmek istemiyordum. Evet, belki bazılarıyla aramız çok iyiydi ama bunun bir önemi yoktu artık. Hiçbiri ile görüşmeyecektim.
Hayattan bir umudum kalmamıştı artık.
Bütün umutlarım, katillerimin elinde tek tek yok edilmişti. Bu saatten sonra ne ben tekrar umut edecektim ne de birileri umutlarımı yok edebilecekti..
İnsanın canı umut etmeyince daha az acıyordu.
Beklentiler insanı yerle yeksan ediyor, hiç acımadan tüm darbelerini indiriyordu.
Buna daha fazla izin vermeyecektim. Vermemeliydim de.
