17 yıl önce bir kötülük yapıldı, bu kötülük herkesin ruhunda unutulmayacak yaralar bıraktı.
Yara alanlar, asıl yaralıya yeni yaralar açmayı umursamadı.
Lena.
Suskun Lena.
Hayatın acı gerçekleriyle daha bebekken tanışan, iyi kalpli Lena.
(Küfür, ar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi Okumalar!
180624
...
Güven kolay kazanılmazdı, bir insanın güvenini kazanmak için bazen kırk fırın ekmek yemek gerekirdi.
Evran da güvenimi kazanmak için öyle çabalamıştı.
Oysa şimdi karşımda duran Demir abime baktığımda ne hissedeceğimi bilmiyordum. Evet, Demir abimi çok özlemiştim ama onlarla görüşmek istemiyordum artık.
Şimdiyse Evran'ın yaptığının beni derinden yaraladığını hissediyordum. İki aydır birbirimize yoldaşlık ediyorduk ve kesinlikle harika bir yol arkadaşıydı.
Bu yaptığıyla içimde ona karşı zorla oluşturduğum güven yerle yeksan olmuştu.
"Lena.. Niye yüzüme bakmıyorsun abicim?" Demir abimin titreyen sesini duyduğumda bedenimden bir ürperti geçti.
Ama gözlerimi kaldırıp ona bakamadım, ya da bakmak istemedim.. O an için bunu kestiremiyordum.
"Hiç mi özlemedin beni? Ben aylardır seni arıyorum ama.." Sesi tıpkı küçük çocuğunu ikna etmek isteyen babalar gibi çıkıyordu..
Ama ne o babaydı, ne de ben küçük bir çocuktum.
Nihayet içimdeki karmaşaya bir kaç dakikalığına son verip gözlerine baktığımda, acıyla harmanlanmış ve kızarmış gözlerini görmek hiç iyi gelmemişti.
Demir abim isminin hakkını vermeliydi, onu böyle görmek istemiyordum.
Onun bu hâlde olmasının sebebinin ben olduğumu bilsem de böyle olmasını istemiyordum işte..
"Seni çok özledim Lena'm.. Neden gittin benden, bizden? Hani gitmeyecektin?" Sorusu karşısında verebilecek bir cevabım yoktu..
Tekrar başımı önüme eğdiğimde tekrar konuşmaya başladı. "Artık yüzümü bile görmek istemiyor musun abicim?" dediğinde daha fazla dayanamayacağımı hissedip gözlerimden bir damla yaş akmasına izin verdim.
