Save me|| 18+

Rozdział 2

Christian

— Zwariowałeś. Prawda? Oszalałeś.

Sofia patrzyła na mnie z niedowierzaniem. Nie obchodziły jej moje słowa, a na propozycję zareagowała złowrogo. Nie byłem tym zaskoczony. Moja była przyjaciółka sceptycznie podchodziła do wszystkiego, co wydawało się jej nierealne.

Ale za to była doskonała w rozwiązywaniu trudnych spraw.

Odkąd była dzieckiem, wciągała wszystkie książki i seriale kryminalne, jakie tylko nasunęły się jej pod nos. Z czasem stało się to dla niej tak nudne, że potrafiła rozwiązać fabułę, zanim na ekran wpadł ostatni odcinek.

Od zawsze marzyła, by pracować w kryminalistyce.

— Oferuję ci tylko dobrą ochronę — wyjaśniłem. — W zamian za pomoc przy sprawie i udawanie mojej narzeczonej zostaniesz awansowana na detektywa.

Nie ufała mi i ja to rozumiałem.

Miała bowiem prawo do tego, żeby mi nie ufać.

— Żebyśmy zrozumieli się jasno... — Ułożyła dłonie w trójkąt, zastanawiając się nad moimi słowami. — Proponujesz mi awans w zamian za odwalenie za ciebie brudnej roboty.

Cholera. Bystra była.

To tylko część prawdy, którą przed nią ukrywałem.

— Powiedzmy. — Zgodziłem się. Musiałem grać na zwłokę, żeby nie wyczuła mojego kłamstwa. — Poza tym to świetna okazja, by zemścić się na Gabrielu Williamsie, czyż nie?

Zrobiła zamaszysty ruch nadgarstkiem, a po chwili moje serce zacisnęło się z okropnego bólu. Nienawidziła, gdy wypowiadałem jego imię i jej reakcja była na to niezbitym dowodem.

Zastanawiałem się tylko dlaczego, skoro lata temu tak chętnie skończyła pod jego kołdrą.

— Nie będę pracować z dupkami twojego pokroju — warknęła ostro. — Zostawiłeś mnie i wracasz nagle, bo nie masz lepszego pomysłu na to, jak rozwiązać swoją durną sprawę.

— Wiem, że polujesz na Nocnego Ducha i szukasz swojego syna — wycedziłem przez zaciśnięte zęby. Uciskający ból był nie do przezwyciężenia. Zwłaszcza, jeżeli sprawiała go ciałobójczyni. — Pomogę ci go znaleźć. Czy nie miał na imię Andreas Jason?

Puściła mnie i odchyliła się do tyłu na czarnym fotelu. Odetchnąłem z ulgą i zakaszlałem spazmatycznie. Sofia była znacznie potężniejsza ode mnie. Ja tylko karmiłem się bólem. Byłem chaosem, a ona potrafiła zadawać innym cierpienie.

Dlatego tak bardzo potrzebowałem jej zdolności.

***

— Nie zgadzam się na współpracę z tą kobietą.

Gabriel nie odpuszczał. Nienawidził Sofii, odkąd jako Kira weszła do jego rodziny. Nie dosłownie, ale tam, gdzie pojawiała się Ava, musiała być i Sofia.

Były wręcz nierozłączne, odkąd Martina zaadoptowała Sofię.

Potrzebowałem Sofii, by rozwiązać tę cholerną zagadkę. Nocny Duch był wręcz uważany za legendę, a ona raz go widziała. Zresztą ponoć nie była jedyna.

Gdy skupiłem się na narzeczonej, ustąpił ból związany z Avą, z którą lata temu rozstaliśmy się w dość nieprzyjemnych okolicznościach. Na szczęście długo nie musiałem przekonywać Sofii, by się zgodziła. Wykorzystałem jej syna do osiągnięcia własnego celu.

— Potrzebujemy jej zdolności dedukcyjnych, by znaleźć mordercę — drążyłem dalej temat, jakby nie było nikogo innego poza nią na tym świecie. — Wiem, że jest siostrą Avy, ale chociaż spójrz na to pod tym względem. Może wydawać ci się irytująca, ale nie ma nikogo, kto mógłby lepiej przeanalizować Nocnego Ducha niż drugi ciałobójca.