မ်က္လုံးပြင့္လာသည္ႏွင့္ ေဘးကိုေစာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိမိလက္အားဆုပ္ကိုင္ကာ ေမွးအိပ္ေနေသာ ခ်ာတိတ္။ က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ခ်ာတိတ္၏ေခါင္းအား အသာပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ႏိုးလာခဲ့သည္။
" ခ်ာတိတ္ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ မရည္႐ြယ္ပါဘူး "
" မင္းသတိရလာၿပီ "
" အင္း ကိုယ္ခ်ာတိတ္ဆီျပန္လာၿပီ "
ထိုအခါမွ ထိုင္ရာမွထကာ အာဏာ့အားရင္ခြင္ထဲထည့္ကာ ဖက္ထားလိုက္သည္။
" ေတာင္းပန္ပါတယ္ ငါ့ေၾကာင့္... "
" မင္းဘာမွမျဖစ္တာဘဲ ကိုယ္ေပ်ာ္ပါတယ္ "
" ဟင့္.. ငါမင္းကို မုန္းတယ္လို႔ေျပာမိတာေတာင္ မင္းအသက္ကိုစြန႔္ၿပီး ငါ့ကိုကယ္လိုက္ေသးတယ္ "
" ကိုယ္မွမမုန္းတာ "
" ငါလည္းမင္းကိုမမုန္းပါဘူး အဲ့တုန္းက ငါ..ငါ့ကိုတကယ္ထားခဲ့မယ္ထင္ၿပီးေျပာလိုက္မိတာ "
" အ႐ူးေလး ကိုယ္မင္းကိုထားခဲ့စရာလား ကိုယ္မွအဲ့လိုမေျပာရင္ မင္းထြက္သြားမွာမွမဟုတ္တာ "
" အီးဟီးးးး "
" ေဟာဗ်ာ မငိုရဘူးေလ ကိုယ္မွားပါတယ္ မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္ "
" ဟင့္အင္း မင္းငါ့ကိုအရမ္းခ်စ္တာကိုခံစားမိၿပီး ေပ်ာ္လို႔ငိုတာပါ ဟင့္... "
" ငိုစရာလား မငိုနဲ႔ေတာ့ တိတ္ "
" ဟုတ္ "
႐ုတ္ခ်ည္းပင္ ယဥ္ေက်းသြားတဲ့ ခ်ာတိတ္ကိုၾကည့္ကာ ရီရခက္၊ငိုရခက္ပင္။
" သား သတိရလာၿပီလား "
" ေဖေဖေရာေရာက္ေနတာလား "
အခန္းထဲဝင္လာသည့္ေဖေဖႏွင့္ေနာက္မွကပ္ပါလာသည့္စစ္ရိပ္။ ေဖေဖကအနားေရာက္လာကာ
" သက္သာရဲ႕လား နာေနေသးလား သား "
" ကြၽန္ေတာ္အဆင္ေျပပါတယ္ ေဖေဖရဲ႕ ကုမၸဏီကိုသာျပန္သြားလိုက္ပါ "
" တကယ္အဆင္ေျပတာလား "
" တကယ္ပါ "
" ဒါဆို လိုအပ္တာရွိရင္ ဖုန္းဆက္လိုက္ေနာ္ "
