MÛTENÂ +18 (final oldu)

44. bölüm +18

Merhaba ballarım! Nasılsınız? Nasıl gidiyor hayatınız? Yavaş yavaş finale yaklaşıyoruz biz... Bu bölüm biraz hot bölüm olacağı için baştan uyarmak istedim sizi. Düşüncelerinizi çok merak ediyorum, yorum ve oylarınızı esirgemeyin lütfen. Sizi çok seviyorum❤️❤️

İnstagram ulduzmakh 

Keyifli okumalar!

***

Hiç bir şeye yeniden başladınız mı? Ben yeniden başladım... Birçok kez, birçok şeye yeniden başladım. Bu bazen zamanla zor olsa da benim için önemli olan yeniden başlamamın bir umudu olmasıydı. Mesela, 5 yaşında ailemi benden kopardıklarında yeniden başlamıştım hayata. Hiçbir şeyden habersiz. Daha sonra 16 yaşımda trafik kazası geçirip hafızamı uzun sürelik kaybettiğimde yeniden başladım hatırlamadığım hayatıma. Bu kez de beşimdeki gibi hiçbir şeyden habersizdim. Bunlar benim iradem dışında olan başlangıçlarımdı fakat şu an ki hayatıma ben bilerek başlıyordum. Karşımdaki adam gözlerini heyecanla açmış, benden isteğimi şartımı dile getirmemi istiyordu. Heyecanla gözlerine aynı şekilde baktım.

"Kabul ediyorum." Bunu birçok kez tekrarladığı gibi tekrar etti.

"Bunu yapacağını biliyorum." Emindim neredeyse.

"O zaman ne istediğini söyle, bebeğim."

Dudaklarımı birbirine bastırıp ona yaklaştım. Ellerimi sımsıkı kavramıştı. "Her şeye son vereceksin. Bu acıma son vereceksin."

"Acına son vereceğim." Kararlıydı bakışları. Sözleri ise beni benden almak için yeterliydi. Ellerimi tutmaya devam ederken konuşuyordu. "Sana bunun sözünü seneler önce verdim. Her gözünün içine baktığımda da tekrar tekrar kendime yemin ettim. Seni ailesiz, beni annemsiz bırakan her kesin cezasını çekmesini sağlayacağım."

Derin nefes aldığımda gözlerimi kaçırmıştım. Çünkü daha fazla bakarsam eğer ağlamak isteyecektim bu yüzden en iyisi ondan uzaklaşmaktı. Ayağa kalktığımda evin içinde turladım. Beni izliyordu. Hatta gözlerini üzerimden çekmeden izliyordu. Dışarının manzarasına baktım. 19. Kattaydık ve şehir ayaklarımızın altındaydı. Hava karardığı için sokak lambaları şehri ışıklandırıyordu.

"Zayıflamışsın." Annem gibi o da buna dikkat etmişti.

"İştahım pek yok." Aramızda belirli bir mesafe tutuyordum. Omzumu pencereye yasladığımda adım seslerini duydum. Tam arkamda belirdiğinde nefesini saç diplerimde hissediyordum. Ondan etkilenmemek için gözlerimi kapatıp derin nefes aldım.

Deli gibi özlemiştim.

Yumruklarımı sıktığımda nefesini üfledi.

"Benim de yok."

Bakışlarım pencerede ona kaydı. "Sakalların ve saçların berbat durumda." Buna rağmen çok yakışıklıydı.

Elini koluma bastırdığında gözlerimi kapattım. "Ruhumdan berbat olamazlar."

"Ruhun... Gerçekten de acıdı mı hiç?"

"Sorun çok aptalca." Başımı iki yana salladım. En sonunda ona dönerek kollarımı göğsümde birleştirdim.

"Sahiden de senden ayrıldığıma inanmadın mı? Biz ayrıldık, Andıç. Şartımı yerine getirmesen yüzüne bile bakmam." Belki de babası için bunu yapmasını söylemem haksızlıktı. Ama bir gün bana onların cezasını çekeceklerini söylemişti. Bunu yapacak mıydı?

"Biz ayrılmadık, Mayda. Biz ayrılamayız ki? Bizim kaderimiz bir." Bir elini yanağıma bastırdı. "Ailelerimizin hatası bizi bir araya getirdi. Kendimi bildim bileli seninle yaşadım, nefes alıp, büyüdüm. Bunca olanları bir anda silip atamazsın. Seninle öyle unutulacak türden şeyler yaşamadık."