ඉටි කවරයක් දමාපු සිංහල සාහිත්‍ය පොතේ පෙරලගෙන රත්න ශ්‍රී විජේසිංහයන්ගේ වස්සානේ කවි පන්තිය ' දිගු දෑස දුටුවාම ' සිංදුවේ තාලෙට කියවලා අවසානේ ඔය කියන සිංදුවත් කිය කිය ඉදලා මගේ ඇස් නතර වුනේ ගේට්ටුවෙන් ඇතුළට දමාපු සුදු පාට වෑන් එක දැකලා..
අද ත් කෙනෙක් අපිව බලන්න එනවයි කියලා ප්‍රශා නැන්දා කිව්වා තමා ඒකයි මං උදේම හොඳ ඇඳුමක් ඇදලාම පාඩම් කරන්න පටන් ගත්තේ.. මම තවම දහය වසරෙ වුනත් සාහිත්‍ය කවි සේරම පාඩම් කරන එකට මං ආසයි... ඒ කාලේ කට්ටිය තනියට පාලුවට කවි කිව්ව තමා , ඒ කාලේ විතරක් නෙවෙයි මාත් එහෙමයි.
"රත්නායක සර්.. එන්න ඇතුළට.. සර් උදේම ඇවිල්ලනේ"
"ආව ඉතින් ..තව වැඩත් බොහොමයි නේ"
"අනේ.. අපිට බොහෝම සන්තෝසයි සර් මෙහෙට ආව එකට"
රත්නායක සර් හිනාවෙනවා ඒ ළඟ ඔංචිල්ලාවේ හිටිය මං දැක්කා.. ඒක නිකන් සන්තෝසය පිළිගන්න වගේ දුන්න හිනාවක්. ඒ මහත්තයා තනි සුදු පාට කලිසමයි කමිසෙයි ඇඳලා බොහොම පිළිවෙලට කොණ්ඩෙ පවා පීරපු ගුරුවරයෙකුට වඩා විදුහල්පතිවරයෙක් කියන්න පුලුවන් පෙනුමක් තිබුන කෙනෙක්...
"කෝ දරුවො ටික.. පේන්න නෑ නේ"
"සර් ඒ ගොල්ලෝ සමහර අය තවම කෑම කනවා.. අපි ඇතුලට යමුද සර් උදේ හින්දා පින්නත් එක්ක"
ප්‍රශා නැන්දා කිව්ව ගමන් ඉස්තෝප්පුවේ වාඩි වෙලා හිටිය රත්නායක සරුයි එයා එක්ක ආව මැදිවියේ වගේ පෙනුම තිබුන වාහනේ රියැදුරයි දෙන්නම අපෙ ළමා නිවාසෙ ඇතුළට ගියා..
තවම උදේ හත හින්දා මාත් ඔංචිල්ලාවේ හිටියෙ ඔලුවත් වහපු කබායක් දාගෙන.. ඊයේ රෑ වැස්සෙ ඉතුරු වතුර තවම හැමතැනම තියෙන එකේ ඔංචිල්ලාවේ වාඩි වෙච්ච ගමන්ම මාත් හොඳට නාගත්තා..
මං කලින් කෑම කාලා ඉවර වුනාට අනිත් අය කන පැත්තට මාත් පිළිකන්න පැත්තෙන් ගියේ දන්න දන්න අයට රත්නායක සර් ආවයි කියන්න..
"නෙවාන් අයියා කෑවද ඔයා"
"ඔව් නංගි.. කන්න ..රත්නායක සර් ඇවිල්ලා අදට විතරක් ඉක්මනට කන්න වෙයි"
YOU ARE READING
WATERMELON | COMPLETE
Romanceඒ වෙලාව....... මං හිතන්නේ මැයි මාර ප්‍රසංගයේ කියන ' විශ්වයේ විශේෂ අවස්ථා කිහිපයෙන් එකක් ' වුනා.. වැරැද්දක් වෙලා සමාව ගන්න බය පොඩි එකෙක් ගේ මූණක් මට පේනකොට මට මොනවගේ මූණක් ද තිබුනේ කියලා මට විශ්වාසයෙක් කියන්න බෑ.... සමහර විට මට ඒ තත්පරයේ දෙකේ හුස්ම න...
