සමහර දවස් හෙමින් යද්දි තව සමහර දවස් ඉක්මනට ගෙවිලා ගියා... කැම්පස් යන්න ඇප්ලිකේශන්ස් දාලා ඉවරවෙනකල්ම ඒ දවස් ටිකේ වැඩ රාජකාරි ගොඩක් තිබුනා..ඔක්කෝටම කලින් සීයා එක්ක ළමා නිවාසෙට ගියා....මං වෙනුවෙන් සතුටු වෙච්ච මූණු තොගයක්ම මම දැක්කත් මට ඕනේ කෙනා ඒ කොහේවත් නෑ... අලුත් ළමයි දෙන්නෙකුත් ඇවිදින් හිටියා...
කවිත් ගෙ ඉස්කෝලේ ස්පෝට්මීට් කියලා මෙයා දවස් ගානක් ගෙදර..මාර්තු මාසේ පටන්ගන්නකොට හිටිය කොල්ලා නෙවෙයි ඉවර වෙනකොට හිටියේ...එයා ගෙදර ඉදලා හුඟක් පාඩම් කරා..මගෙත් එක්ක පාඩම් කරන්න ආවා...ඒ එනකොට එයා කිව්ව දෙයක් තමා "අයියව දැක්කම පාඩම් කරන්න ආස හිතුනා.. ඔයා හොඳටම රිසාල්ට්ස් ගත්තම වටපිටාවේ අයගේ මූණු වල තිබුන සතුට දැක්කම අනික මට ඔයා ගැන දැනුන දේ මතක් වුනාම මටත් ඔයා වගේ වෙන්න හිතුණා" කියලා....
සීයා කිව්වා වගේ ඒලෙවල් වලට ආවම ඕලෙවල් කියන්නෙ හරි පොඩි දෙයක් කියලා පෙනුනට ඕලෙවල් කරන වයසේ ළමයෙකුට ඒක ලොකු දෙයක්...අනික ඒ ලෙවල් කරන හැමෝම ඕලෙවල් නම් මොනාද කියලා අවංකවම කියන්නෙ නෑ ඕලෙවල් කාලේ ඔය හැමෝම අඩුම සී එකක් එස් එකක් ගන්නවත් සෑහෙන්න කට්ට කන්න ඇති..එක්කෝ මහන්සි නොවී අවසාන දවසේ පොත් ගිලින්න ඇති..ඒකරලා ලොකුකමට ඒ ලෙවල් වලට ආවම අපෝ ඕලෙවල් මොනාද කියනවා ඇති...
බස් එකේ යනකොට පවා කවිත් පාඩම් කරා... එයාට ක්ලාස් හින්ද වෙලා මදි වෙනකොට පාරටත් කාලේ හරියනකොට කොල්ල හම්බෙන පොඩි වෙලාවෙත් පොතක් බලාගන්න දැගලුවා...ඉතින් එයාගේ වෙනස වගේම දවසින් දවස එයා වෙනස් වෙන හැටි මං හොඳටම දැක්කා...
"ඔයා කැම්පස් ගියාම ගෙදර එන්නෙ කවද්ද"
"පුළුවන් උන ගමන් එනවා.. මේ ළඟනෙ අනේ ඉන්නේ"
"ම්ම්..මට පාලු හිතෙයි"
"නෑ...ඔයාට වැඩ වැඩිවෙනවා..පාලු හිතෙන එකක් නෑ ඔන්න බලන්නකො ඈ"
"ඔව් නේද.. මං සීයා බලන්න එනවා"
"ලොකු උදව්වක් ඒකනම්.."
"අයියා බය නැතුව ඉන්නකො....මං ඔක්කොම කරන්නම්"
"මයි මෑන් ලොකු වෙනවනේ අනේ...."
YOU ARE READING
WATERMELON | COMPLETE
Romanceඒ වෙලාව....... මං හිතන්නේ මැයි මාර ප්‍රසංගයේ කියන ' විශ්වයේ විශේෂ අවස්ථා කිහිපයෙන් එකක් ' වුනා.. වැරැද්දක් වෙලා සමාව ගන්න බය පොඩි එකෙක් ගේ මූණක් මට පේනකොට මට මොනවගේ මූණක් ද තිබුනේ කියලා මට විශ්වාසයෙක් කියන්න බෑ.... සමහර විට මට ඒ තත්පරයේ දෙකේ හුස්ම න...
