Ufak Bir Suçlama •TAMAMLANDI•

•Bölüm 5•

Not: Bu bölüm düzeltilmiştir.

Oylamayı unutmayın.

5. Bölüm

Tolga ve diğerleri ara sıra beni ziyarete geliyordu, fakat ilk bir aydan sonra Danla ve Emre gelmeye devam ederken Tolga gelmeyi bırakmıştı.

2 yıl sonra...

Bugün mahkemem vardı, üzerime yeşil bir kazak ve mavi, bol kot pantolon giydim. Mahkeme için beni cezaevinden çıkartacak polisler geldi, mahkemenin olacağı duruşma salonu doğru yol aldık, arabalarıyla.

Beş altı dakika içerisinde duruşma salonuna geldik, Danla ve Emre oradaydı, fakat Tolga ortalıkta görünmüyordu. Danla ve Emre'nin benim yanıma gelmesi, benimle konuşması yasaktı, bu nedenle yanıma yaklaşmıyorlardı.

Sonunda sıra bize geldi, avukatım Meltem Kılıç, ben ve şahitlerim olan Emre'yle Danla ile girdik. Herkes konuştuktan sonra Hakim konuştu, bu sefer emindim, çıkacağım bu cezaevinden.

"Karar!" Herkes oturduğu sandalyeden ayağa kalktı.

"Işıl Karahan'a af gelmiştir. Sadece şehir dışına çıkma yasağı getirilmiştir."

Kahkaha atmaya başlamıştım, kocaman bir kahkaha. Danla ve Emre yanıma gelip beni salondan çıkarttılar fakat ben hâlâ durmuyor, kahkaha atıyordum.

"Biliyordum ben böyle olacağını, kız içeride kafayı sıyırmış!" Emre'nin sözü ile Danla'da ufak bir kahkaha atmıştı. Danla sustuktan sonra bende kahkaha atmayı bıraktım.

"Tolga neden gelmedi?" dediğimde ikisi birden somurtmaya başladı.

"Hiçbir fikrim yok, hiç konuşmadık." dedi Danla, bir şey mi olmuştu Tolga'ya?

"Hadi evine gidelim o zaman, olur mu?" dedim, o sırada Emre arabanın şoför koltuğuna oturdu, Danla arka koltuğa, ben ise Emre'nin yanına oturdum.

"Tolga'nın evine gidiyoruz." Emre'nin söylediği şey gülümsememe neden olmuştu.

"İki yıl oldu ciddi ciddi ya..." dedi Danla, haklıydı, ciddi ciddi iki yıldır doğru dürüst konuşamıyorduk.

"Çok özlemişim sizi." dedim.

"Biz de seni çok özledik." dedi Emre.

"Hakimin yanına gidip sarılmak istedim resmen." Danla'nın dediği şey ile hepimiz gülmeye başladık.

Tolga'nın evine gelmiştik, Emre arabayı park ettikten sonra indik ve Tolga'nın evinin olduğu binaya girdik, beşinci kata çıkıp Tolga'nın evinin kapısını çaldık.

Kapıyı Buse açtı, bize nispet eder gibi bakıyordu.

"Hayatım, seninkiler geldi." dediğinde ikinci bir şok yaşadım, hayatım mı demişti o? Üçümüz de merakla beklemeye başladık, üçümüzün de içindeki duygular aynıydı sanki, merak ve öfke...

Tolga geldi yanımıza, beni görünce gözleri fal taşı gibi açılmıştı.

"Işıl, hapisten çıktın mı?" dedi pişkin pişkin.

"Neler oluyor Tolga?" dedim, hâlâ şoktan çıkamamış, algılayamamıştım. Birinin bana burada ne olduğunu anlatması gerekiyordu.

"Şöyle açıklayayım, seninle ayrılıyor ve benimle çıkıyor şuan da Tolga. Anladın diye düşünüyorum." Buse'nin söylediği söz ile tokat attım Buse'ye.