Szanowny Panie Doktorze, mam pytanie.

ROZDZIAŁ XXX

Mijały tygodnie za tygodniami. Ten czas, po "akcji" Michała był bardzo spokojny; ja sobie spokojnie pisałam pracę, artykuł... Jedynie Ewelina Szpak, nie dawała za wygraną, ale ja postanowiłam nie zwracać na to uwagi. Czułam się z czasem coraz pewniej w tym związku i wiedziałam, że Michał nie chce, abym była jakimś "przecinkiem" w jego życiu.
W umówioną sobotę pod koniec marca, pojechaliśmy do doktor Wiśniewskiej. Byłam zestresowana, gdyż ona niegdyś uczyła mnie fonetyki. Michaś zapewniał, że nie ma co się bać, że na pewno będzie fajnie i że nawet jeśli w moim mniemaniu poszłoby coś nie tak, to Marta jest wyrozumiała. Kiedy mój ukochany pukał do jej drzwi, ja czułam jak gula w gardle podchodzi mi coraz wyżej.
– Cześć! – Wykrzyknęła wykładowczyni.
– Cześć.
– Dzień dobry! – Powiedziałam. Trochę nie wiedziałam jak się zachowywać, czy tak jak do wykładowcy...? Czy może jak do koleżanki...
– Nie no, Michał! Wreszcie mam okazję poznać bliżej tą Twoją "damę". Klara, no co Ty, mówmy sobie prywatnie na "ty". Michał to mój przyjaciel, bez przesady...
– Cześć, Janek jestem. – Przedstawił się mąż Marty, po czym usiedliśmy przy stole.
– A gdzie jest Jaś? – Jaś był synem małżeństwa. Pamiętam, że po pierwszym roku kobieta odeszła na urlop, bo była w ciąży.
– U babci, chciałam się z wami napić drinka. A poza tym dawno się nie widzieliśmy, tak żeby sobie posiedzieć. – Wyznała Marta. Zaczęliśmy pić drinki z wódki i z coli. Pogadaliśmy o wszystkim i o niczym, a właściwie, to oni pogadali, bo ja się czułam zbyt nieswojo, żeby się odzywać.
– Michał, no to kiedy ślub? – Zapytał Janek. Ja i Michaś spojrzeliśmy na siebie z uśmiechem.
– Poczekajmy może najpierw, aż Klarcia zacznie doktorat, a wtedy zaczniemy działać.
– A... Czyli czekasz, żeby się nie rozmyśliła? – Dodała prześmiewczo Wiśniewska. Michał objął mnie i patrząc mi prosto w oczy powiedział:
– Nawet jak się rozmyśli, to i tak mam poważne plany w stosunku do niej.
– No, Klara! Powiem Ci, że masz szczęście! Nigdy nie widziałam Michała tak zakochanego, ani robiącego takie maślane oczka jak teraz do Ciebie.
– Nie wątpię w to. – Przyznałam.
– Michał, a pamiętasz jak żaliłeś mi się, że nie masz u Klary szans? – Czyli on rozmawiał o mnie! Konsultował swoje uczucia ze swoją przyjaciółką?!
– Pamiętam, pamiętam.
– Michał twierdził, że jest za stary i za chudy dla Ciebie... – Powiedziała kobieta, podczas gdy mój mężczyzna siedział obok mnie z opuszczonym zawstydzonym wzrokiem.
– E... tam! Ja zawsze wolałam starszych mężczyzn. A to, że jest chudy... W ogóle mi nie przeszkadza. – Powiedziałam głaszcząc troskliwie pod stołem udo mojego wybrańca.
Po kilku godzinach, kiedy alkohol dał już po sobie znaki, zaczęłam z Martą bardzo intensywnie rozmawiać o fonetyce i językoznawstwie. Michał z Jankiem chodzili po pokojach i wymieniali się opiniami architektonicznymi. Po chwili, Michał zdecydował:
– Klarcia, zbieramy się. – Ubrałam się, a mój Adiunkt biegał i szukał papierosów.
– Powiem Ci Michaś, że nie głupią sobie tą studentkę wybrałeś. – Powiedziała Marta.
– Bo ja w głupich nie gustuję.
– Jak dla mnie, to ona już teraz ten doktorat mogłaby mieć.
– A to, to ja już dawno sobie myślałem. – I wyszliśmy. Kiedy byliśmy w taksówce, Michał zaczął:
– Powiem Ci kochanie, że jestem z Ciebie naprawdę dumny. Dałaś radę!
– Dziękuję. Marta jest super, bardzo ją polubiłam.
– Ona na pewno Ciebie też. – Kiedy wróciliśmy do mieszkania mojego Doktorka, łóżko się trzęsło aż do trzeciej rano. Michałowi szło w tych sprawach coraz lepiej i był coraz bardziej pewny siebie. Coraz mniej się frustrował i coraz częściej oboje kończyliśmy.
Nagle o godzinie piątej, obudził nas trzask. Była to oczywiście Ewelina Szpak, która już trzeci raz w tamtym tygodniu próbowała porozmawiać z Michałem. Mężczyzna zerwał się z łóżka, założył tylko bokserki i pobiegł do drzwi. Słyszałam całą rozmowę, która tam się rozgrywała:
– Ewelina, idź sobie, albo zadzwonię na policję.
– O mój Boże, Michał, jak Ty wyglądasz... To znaczy...
– Nie dotykaj mnie, masz sobie stąd iść! – Jak ja to usłyszałam, miałam ochotę wstać i ją uderzyć. Jakim prawem dobierała się do mojego Michała?!
– Michał, ale ona u Ciebie teraz jest?
– Tak. Jest, bo jest moją kobietą.
– Ale, czekaj... To znaczy, że wy... Ten, no wiesz... Uprawialiście seks?
– Ewelina, tak. Idź sobie, bo inaczej dzwonię na policję.
– Ale, czekaj. Czy to jest ktoś z uczelni?
– Tak, a teraz sobie już idź i daj nam święty spokój.
– Czy to jest studentka, że się tak ukrywasz?
– Nie. Ukrywam się, bo boję się, że coś jej zrobisz. Ewelina, jest piąta rano, jest niedziela i wszyscy śpią. Mówię Ci, dla własnego dobra daj sobie już spokój.
– Ja się jeszcze dowiem kto to jest. – I usłyszałam, że Michał zamknął drzwi. Jak był już w łóżku, zapytałam go zdenerwowana:
– Po co jej mówiłeś, że to ktoś z uczelni? A co jak faktycznie się dowie?
– Klara, bo mam jej już dość. Nie dowie się. Chcę spać. – Powiedział zirytowany.
Rano, miałam wrażenie, że obydwoje byliśmy na siebie trochę obrażeni, ale nam przeszło. Mieliśmy się tamtego wieczoru spontanicznie spotkać z Dominiką, Okoń i Anią, na zapoznanie z Misiem, więc nie mogliśmy być pokłóceni. Dziewczyny były zestresowane tym spotkaniem, gdyż przerażało ich to, że jest on o tyle starszy i że jest doktorem. Ja natomiast bardzo się cieszyłam i wiedziałam, że nie mają się czego obawiać, gdyż Michał potrafi być naprawdę wyluzowany. Mieliśmy zrobić to spotkanie na początku u Michała, ale obawialiśmy się, że Ewelina Szpak znowu się pojawi i odstawi przed nimi przedstawienie.
Kiedy dotarliśmy do mieszkania Dominiki, Ania i Okoń były już na miejscu. Były bardzo podekscytowane i znalazły się w podobnej sytuacji jak ja dzień wcześniej; pan doktor, czy po prostu Michał?
– Heloo! – Powiedziałam.
– Hej! – Odpowiedziały dziewczyny nierówno.
– OMG, Klara, ale super wyglądasz! –  Skomplementowała mnie Ania.
– A więc, to jest ten słynny Michał, o którym się tak nasłuchałyście.
– Tak, to ja, hej! – Przywitał się nieśmiało. Usiedliśmy, Dominika zrobiła nam herbatę i zaczęliśmy rozmawiać.
– A więc się o mnie nasłuchałyście?
– Tak, cały wyjazd do Pragi, to był "Michał Jaśkiewicz"
– Klarcia, aż tak i już wtedy?
– No cóż...
– Klara, a jak jechałyśmy, to nie było ciemno, tylko ... ?
– Jaśno... – Dokończyłam rozmarzonym głosem, jakim zwykłam mówić o moim Doktorku. Zaczęliśmy się wszyscy z tego śmiać, a potem rozmawiać o problemach życia codziennego. Zaczęliśmy pić wino. Jaśkiewicz nie pił, bo prowadził samochód.
– Ja wiedziałam, że oni będą razem. Od samego początku to mówiłam. – Powiedziała w którymś momencie Dominika.
– Klara, Twoja manifestacja się spełniła! – Wykrzyczała Okoń.
– Jezu, nie wiedziałem, że Klara też była tak wkręcona.
– Był taki moment, jak chodziła do Ciebie na konsultacje, że nie dało się z nią o niczym porozmawiać. – Wyznała Okoń.
– Michał, ona jak była z Clément, takim francuzem, a była już w Tobie zakochana, to doprowadziła do tego, że on do niej mówił "Jaśkiewiczowa", a ona do niego "Jaśkiewicz".
– Jeju, Klarcia! I on się nie zorientował? – Zapytał z przejęciem mężczyzna.
– Nie... Ale jak on miał się zorientować, jak on do mnie pieszczotliwie mówił "moja patelnia" albo "kochanka główna". – I tak sobie właśnie rozmawialiśmy przez kilka godzin. Miałam wrażenie, że dziewczyny go polubiły, gdyż wydawały się być dość wyluzowane przy nim.
Wracając do mieszkania Miśka, narodziła się dość ważna rozmowa;
– Klarcia, nie sądzisz, że już czas, żebym Cię przedstawił swoim rodzicom?
– No... Ja też powinnam Cię moim przedstawić. – Zapadła cisza na kilka minut, po czym kontynuowałam:
– Ale ja się tego boję.
– Na pewno nie będzie to łatwe, ale w końcu musimy to zrobić.
– Ja moim nie mówiłam na razie nic.
– Ja moim wspomniałem, ale nie mówiłem nawet jak się poznaliśmy... – Kiedy byliśmy już prawie pod blokiem, Michaś zaproponował, żebyśmy ustalili jakąś konkretną datę. Padło, na za miesiąc, ze względu na liczne obowiązki.