Szanowny Panie Doktorze, mam pytanie.

ROZDZIAŁ XXXV

Czerwiec. Sesja się zdążyła rozkręcić, ale ja zdążyłam wszystko zdać w zerowych terminach. Miałam całkiem dobrą średnią, więc zaczęłam się szykować do obrony. Byłam nią mocno zestresowana, więc od tygodnia nie odchodziłam od biurka. Co kilka dni widywałam się z Michasiem, ale nie potrafiłam z tych spotkań korzystać w pełni, gdyż martwiłam się, że komisja zada mi jakieś pytanie, na które nie będę znała odpowiedzi.
Powtarzając we wtorek część teoretyczną mojej pracy, o godzinie czternastej trzydzieści dziewięć, dostałam wiadomość z numeru którego nie znałam o treści: "Dzień dobry! Piszę, gdyż chciałam wyrazić moje najszczersze podziękowania za ostateczne zreflektowanie się. Dzisiaj, w ten jakże wyjątkowy dzień wreszcie mogłam przyjąć liczne gratulacje od moich kolegów i koleżanek z pracy. Podobno do siebie pasujemy <3 Rozumiem, że nie masz ochoty wyrażać ekscytacji związanych z moim wyczekiwanym związkiem z Michałem. Chciałam dodatkowo nadmienić, iż nie dziwię się, że tak trudno było Ci podjąć decyzję o odejściu od niego. Jego ciało jest takie miękkie... A w szczególności udo... Serdeczne pozdrowienia, Ewelina Szpak".
Kiedy przeczytałam tą wiadomość, wpadłam w histerię. Skąd ona miała w ogóle mój numer telefonu?! Miałam ochotę ją rozszarpać. Poza tym, plotka pewnie zdążyła się już rozejść po całej uczelni. Byłam na Michała bardzo zła, jak on mógł w ogóle pozwolić na to, żeby Ewelina rozpowiadała na forum, że są razem. Jak dla mnie było to niedopuszczalne, tym bardziej, że nie od niego się o tym dowiedziałam. Gdyby tego było mało, macała go po udzie. Mieliśmy się zobaczyć wieczorem, niby na pracę, ale postanowiłam z nim poważnie porozmawiać. Miałam dość całej sytuacji z tą kobietą. Nie sądziłam, że można być tak zdesperowanym. Najgorsze było to, że momentami wierzyłam w jej słowa.
Kiedy byłam w jego mieszkaniu, atmosfera była gęsta. Przywitaliśmy się buziakiem, Michał zrobił mi herbatę i postanowiłam zacząć:
– Masz mi coś do powiedzenia? – Zaczęłam.
– Co? A powinienem mieć?
– No jak Ci się wydaje, że nie, to może od razu sobie pójdę? – Wiedziałam, że nerwy nie pomogą w tej sytuacji, ale przez te liczne zawirowania, czułam, że nie zależy mu na moich uczuciach i emocjach.
– Możesz mi powiedzieć po prostu o co Ci chodzi?
– Hmm... Zastanówmy się... Może o Ewelinę Szpak ?
– O nią... Klara... Nie wiem co słyszałaś, ale to nieprawda.
– Nieprawda? A to, że cię macała po udzie to też nieprawda?!
– Klara... – Chciał mi przerwać spokojnym głosem.
– To, że nie jesteście w związku, to też nieprawda?!
– Klara, kto Ci to powiedział?!
– A jakie to ma znaczenie?! Mów mi natychmiast o co chodzi?
– A nie możesz w końcu odpuścić? Przecież wiesz, że kocham tylko Ciebie.
– Czemu unikasz odpowiedzi? A może to jednak prawda?
– Klara, nie! Nie jestem z Eweliną w żadnym związku. Nigdy nie byłem i nie będę! A to, że mnie macała po udzie, to prawda, ale... – Zaczął krzyczeć. Oczy wypełniał wręcz obłęd.
– Ja pierdole, czy Ty naprawdę nie jesteś w stanie zapanować nad tą idiotką? Czasami mam wrażenie, że Ci się nie chce. A może to dlatego, że Ci się to podoba, że ktoś tak za Tobą lata?!
– Klara, byliśmy na egzaminie i siedzieliśmy razem za biurkiem.
– To nie mogłeś się odsunąć?! Michał, myśl logicznie.
– Nie chciałem robić gwałtownych ruchów. To był egzamin. Zrozum to.
– Nie, nie zrozumiem, bo mogłeś wstać i zrobić spacer dookoła sali. Mogłeś iść do toalety, iść po kawę i milion innych rzeczy żeby przestała.
– Mam dość tych awantur z nią i o nią. Chciałem być dla niej miły, żeby przestała. Chciałem to zrobić dla nas.
– Czy Ty siebie słyszysz? Co Ty mówisz? Dla nas?! I dlatego pozwoliłeś na to, żeby Cię zmacała?!
– Wiesz co, mam Cię dość. Wiecznie czepiasz się o to, że Ewelina się we mnie zakochała, a to nie moja wina. Nie jestem w stanie tego zmienić, a jak Ty tego nie zrozumiesz, że ja jej nie kocham, to nie wiem.
– A ja wiem. Michał, nie chcę Ci robić problemów w pracy. Przeze mnie to wszystko z Eweliną. Przepraszam! Przepraszam, że musisz znosić to, że jako Twoja kobieta się czepiam, że jakaś inna Cię dotyka i rozpowiada całej uczelni, że jesteście razem.
– Klara, ale nie jestem z nią w żadnym związku.
– Teraz już możesz. – Powiedziałam z kamiennym wyrazem twarzy. Wzięłam torebkę i wyszłam. Byłam wściekła. Jaśkiewicz się nie ruszył, ani się ze mną nie pożegnał.
Kiedy czekałam na windę, w momencie w którym przyjechała, przybiegł do mnie ze łzami w oczach.
– Klara, przepraszam. – Nie odpowiedziałam na to. Moje emocje jednak sprawiały, że chciałam go przytulić najmocniej jak potrafiłam, ale z drugiej strony, coś wewnętrznie mnie blokowało.
– Kochanie, masz racje. Nie powinienem był się tak zachowywać! Kocham Cię i nie chcę teraz tego tak po prostu kończyć. Rozumiesz? – Łzy napłynęły mi do oczu.
– Klarciu, proszę Cię! Ewelina to psychopatka, wiem, że nie mogę na takie sytuacje pozwalać, ale nie idź sobie! Mieliśmy dzisiaj spędzić wieczór razem, proszę.
– Dopóki tego nie odkręcisz, nie mamy o czym rozmawiać. – Wsiadłam do windy i zjechałam na dół. Jak wyszłam rozpłakałam się na dobre. Chciałam po prostu żyć w spokojnym związku. Bałam się, że to się nigdy nie skończy. Ewelina Szpak nie sprawiała wrażenia jakby chciała odpuścić.