Color of Hate (School Series #1)

Chapter 11

The sounds of crickets and night birds are looming over the vast darkness. They're the only creatures that keep the night less quiet. No vehicles are passing by, and some people are only passing quietly and it's been a several minutes has passed since I saw the couple came out from the grocery store.

Sobrang tahimik, kung hindi dahil sa mga insekto ay iisipin kong nasa isang zombie apocalypse akong palabas kasi ang tahimik. Pero sanayan lang dahil kahit ganito yung bayan namin ay talagang sagana ito sa mga tao tuwing araw. Kapag gabi lang ang tahimik dahil nasa kanya-kanyang bahay na sila.

Katabi ko si Conan. Pareho kaming magkatabi sa bench. Nasa ilalim kami ng poste ng ilaw kaya sa amin tumatapat ang ilaw.

"Mukhang may sasabihin ka pa sa'kin, bakit hindi mo na sabihin pa sa'kin." sambit ko.

He is just fidgeting his fingers on his lap and I know there's something going on in his brain. He seems like he has something to say to me but he keeps stopping his self. And I'm bothered.

"Hoy." I elbow his arm.

Tumingin lang siya sa'kin na bothered din pero hindi ko naman alam kung ano yung bumabagabag sa isip niya.

"May problema ba?" I ask again.

He shakes his head. But he seems unrelaxed.

"You're still. I know you're not okay. May kinalaman ba talaga ako kung bakit mo ako pinapunta dito?"

He sighs. "May iniisip lang ako."

There he said it. Alam ko na may bumabagabag sa kanya.

"Eh bakit hindi mo nalang sabihin sa akin yang problema mo. Baka matulungan pa kita."

He lifts his brows when he turns to look at me. "Kung may sabihin ako, sayo... baka hindi ka makasagot agad." aniya.

Kumunot ang noo ko. "Ano ba yun? Hindi ko malalaman yun kung hindi mo sasabihin sa akin. Natatakot ka bang husgahan kita?"

Hindi siya umimik pagkatapos kong sabihin sa kanya yun.

Ibinalik niya ang tingin sa akin mula sa pagtingin sa lupa. Yung lupa ay ang kapal na ng alikabok dahil hindi makaulan ng ilang linggo. Yung paa ko ay may alikabok na'rin dahil panay ang laro ko rito. Noong bata pa ako ay ang hilig kong maglaro sa lupa.

Sana ay maging bata nalang ako—

"I like you, Narra."

Naputol ang pagmumunimuni ko sa childhood memories ko nang bigla kong marinig ang sinabi ni Conan sa'kin. My eyes are wide as owl's eyes. And my jaw drops.

"Anong sabi mo? Ulitin mo nga ang sinabi mo?" tanong ko nang makapagsalita ako agad.

Kahit gulat pa'rin ako ay nagawa kong magsalita agad. In any circumstances, I just remain still as statue.

His eyes are now darting on mine. His eyes are like the color of the night, dark yet illusive. His hair is also as dark as the color of his eyes, so cryptic that I want to touch it. Pero ang laman ng gwapong mukha niya ay ang nyerbos, takot sa kung ano man ang magiging kapalit ng pagtugon ko sa sasabihin niya.

"You heard it." he whispers.

"I did not." I whispers back. "Sabihin mo ulit sa akin." I say again, through whispers.

He blows a huge sigh. "Kung sabihin ko ulit at marinig mo ng klaro, hindi ko alam kung anong gagawin ko kapag makatanggap ng rejection mula sayo. I'll be my own laughingstock." he replies as he brushes his hair while facing the playground.

I twitch my lip.

"Bakit mo naman pagtatawanan ang sarili mo? You just said it first, why don't you say it once again so that I could give my answer to you." I reply.