Color of Hate (School Series #1)

Chapter 24

I'm completely in distress. My penurious heart can't take it any longer. All my loved ones have left me alone into this chaotic world. And taking my life would be better than facing all the shameless problems.

I feel my heart stops breathing when my body keeps falling down on the river.

My eyes are closed and when I felt the body of the water, the moment I fell, I feel the pressure and my body hurts as I bumped into the water. The water sips me to sink. The bubbles coming from my water are floating.

Hindi ko alam kung gaano kalalim ang tubig dahil hindi pa naman ako nakapunta dito sa ilog na ito, itong pagkakataon na'to ang siyang unang beses kong ginawa.

When I open my eyes, I only see darkness and I am still sinking to the depths of this river. Yung mga bula na galing sa aking bibig dahil sa paghinga ko ay lumilitaw lang na parang ibon sa ere. Ipinikit ko ulit ang aking mga mata nang maramdaman ko ang pagbigat ng aking dibdib.

My chest gets tighten that it's hard to exhale an air. Ito na yung katapusan ko. Ito yung pinakahihintay kong pagkakataon.

Nang halos makapusan na ako ng hininga ay unti-unti din akong inaantok. Nanatiling nakapikit ang aking mga mata nang may humawak sa kamay ko at hinila ako. Pinipilit akong mahila pero ang bigat ng katawan. At inaantok na'rin ako. Gusto ko nalang na sakupin ako ng kadiliman para mawalan na ako dito sa mundo.

Existing in this world is no longer giving me senses. I don't want to keep living when most people keep turning their backs on me.

Ang aking dibdib na halos mapuno ng tubig ay gustong lumabas. May dumadagan din sa dibdib ko at pilit na pinapalabas yung tubig. Para akong poso na binababa at tinataas ang hawakan para lang may mailabas akong tubig.

Hindi ko na rin nararamdaman ang tubig na nakabalot pa sa aking katawan. Parang malaya na ulit ako at parang bumalik na naman ako sa reyalisasyon na dapat ay hindi na sana pa ako nabubuhay dahil wala ng saysay pang mabuhay pa dito sa ibabaw ng lupa.

Napaubo ako at may lumabas na tubig mula sa aking bibig. Sa lakas ng pagkakaubo ko ay napaupo ako na nakadilat ang mga mata. Hindi ko lubos na akalain na nasa mga kabatoan na ako.

Ilang ulit akong napaubo at nilabas ko lahat ang tubig na nakapasok sa akin.

"Tsk, ikaw na yung pinaka-gaga sa lahat ng tao na nakilala ko." Isang pamilyar na boses ang nagsabi nun sa tabi ko.

I blink to clear my vision because my eyes are still blurry. Nang maklarohan kung sino ang nagsalita ay doon ko lang napansin na sa lahat ng tao dito sa Mercedes, siya pa ang magliligtas sa akin mula sa bingit ng kamatayan.

Of all fucking people, why it has to be her?

Kinuha ni Idy ang kanyang sweatshirt at pinunas sa basang mukha niya. Nakasuot siya ng t-shirt na itim at may suot pa siyang sweatpants na tiyak ay mabigat yun sa pakiramdam dahil nabasa ng tubig.

"Bakit mo ginawa yun sa akin? Hindi ka ba matutuwa na mamatay ako?" I found my voice raspy.

I cough again to clear my voice as well.

Sinipat niya ako ng tingin. It's the look of hate, vex, and by the looks she gives me, there's also a look of something she thrown at me. Pathetic. I look pathetic in her eyes too.

"Sa tingin mo ba, matutuwa si papa kapag sinundan mo siya? Baka ipagtabuyan ka pa niya. Tingin mo kapag namatay ka ay hindi ka pag-uusapan? People would think of you as a loser. People would make fun of your name and they would even sit you an example na hindi dapat tularan ang pagsusuicide. I thought you're smart, you're just a smart in display and name but don't really use her brain for more logics. Be realistic, don't be such a pain in the head."