25.05.2024
Otuz dördüncü bölümümüze hoş geldiniz.
Keyifli okumalar :)
(Uyarı: Bu bölüm tetikleyici unsur, şiddet, işkence, kan içermektedir. Rahatsız olanların konuşmaları okuyup geçmesi tavsiye ediyorum.)
Bölüm şarkısı:
Sezen Aksu- Küçüğüm
Sezen Aksu- İki Gözüm
🎀
“Baba!”
Ümitlenirsin, ümidini boşa çıkaracak onlarca insan arasından onu seçersin ve kendi ellerine ümit ettiklerini teslim edersin. Arkandan vurduğunda yine en büyük acıyı sen çekersin, ümidin toz olup hayallerine karıştığında ise bir daha bu hissi ancak rüyalarında yaşayacak kadar güvensizleşirsin.
İşte bu güvensizlik ise sadece senin değil, insanlığın kıyameti olur.
13 Mart 2011
Yalova, Türkiye
Küçük bedenim kapana kısılmış şekilde bir koltukta bağlıydı.
Karşımda babam duruyordu. Ona bakarken gülümsüyor ve her şeyin bir oyun olduğunu düşünüyordum.
Beş yaşına daha girmemiş bir çocuk için normal bir düşünceydi bu.
Benim gülümsememe karşılık asla vermiyordu, sadece dik dik bir bana bir de birini bekliyormuş gibi kapıya bakıyordu.
Kimi beklediğini bilmiyordum ama o gün en acı şekilde bunu öğrenecektim.
"Baba!" Ona neşeli sesimle seslendiğimde bakışları bana dönmemişti. Babam zaten benimle konuşmazdı ama şimdi beni duymazlıktan da geliyordu. Onun bana oyun oynadığını ya da küstüğünü düşündüm bir an. Annem de küserdi sıklıkla bana.
"Babacığım," Yine bana bakmadığında bu sefer ne yaptığımı bilmeden "Özür dilerim." diye mırıldandım.
Bana bakmadı, son on dakikadır kapıya odaklanmıştı.
Onun bakışlarının etkisiyle ben de gözlerimi kapıya çevirdim ve içeriye gelen kişiyle küçük bedenim oturduğu yerde daha da bir küçüldü sanki.
"Peyda!" Cavit Alaton'un iğrenç sesi kulaklarıma dolduğunda gözlerim dolarak babama bakıyordum. Beni burdan çıkarmasını istercesine ağlamaya başlamıştım.
O zamanlar sadece Cavit Alaton'fan korkuyordum, bu korku için babama sığınıyordum çünkü o beni koruyordu fakat o günden sonra babamdan korkmayı da öğrenmiştim.
Cavit bana yaklaştıkça bağırıyordum babama. "Baba, baba yardım et!" Cavit yanıma geldiğinde bile içim dışıma çıkana kadar ağlıyordum.
Acı çekmek istemiyordum.
Cavit ağlamama iğrenerek bakarken "Sustur onu, Zalim!" dediğinde babam, ayağa kalktı ve bir eliyle üzerime küçük gelen tişörtümün yakalarından tutarken diğer eli yanağıma ulaşmıştı bile.
O an hayatımın şokunu yaşıyordum. Canım babam bana tokat atmıştı. Bu gerçekten de Cavit'in istediği gibi susmama sebep oldu. Zalim, o zaman bile çocuk olmama bakmamış ve çenemi yerinden oynatacak bir tokat atmıştı. Bunu, şaşkınlığını üzerimden atarken fark ettim.
"Baba!" Acı bir nida gibi döküldü ağzımdan bu kelime. Yıllar boyunca da hep aynı şekilde dökülecekti dudaklarımdan.
"Baban yok, Peyda, Zalim var." Cavit'in iğrenç kahkahası doldururken her yeri bir eliyle zevkle Zalim'e beni işaret ettiğinde babam cehennemin kapılarını bana kendi elleriyle açtı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Peyda
Teen Fiction-Karanlık Adımlar Serisi 1. Kitap- Peyda, bir Gerçek Aile/Kaçırılmış Çocuk klasiğidir. "Şimdi, on yedi yıl sonra annem ve babam karşımda dikiliyorlardı. Onları görüyor, onlarla aynı masada oturuyordum. Birbirimizi tanıyalı yarım saat bile geçmemiş...
